Pochylnia Buczyniec jest naprawdę świetnym miejscem, wartym odwiedzenia. Kanał Elbląski (niem. Oberländischer Kanal) to kanał żeglowny w województwie warmińsko-mazurskim. W 1978 r. odcinek kanału został uznany za zabytek techniki, a od 14 stycznia 2011 r. jest zabytkiem techniki. Od stycznia 2011 r. cały Kanał Elbląski został uznany za Pomnik Historii RP postanowieniem Prezydenta RP. W 2007 r. został uznany za jeden z siedmiu cudów Polski. Długość kanału wynosi 84,2 km:

Jezioro Drusus - Śluza Miłomłyn, długość 52,0 km
Miłomłyn - Jława, długość 32,2 km.
Kanał Elbląski jest najdłuższym kanałem żeglownym w Polsce,[3] o długości 151,7 km wraz ze wszystkimi odgałęzieniami. Droga wodna Miłomłyn-Zalau, która jest połączona z Kanałem Elbląskim, obejmuje 49,9 km.

Długość drogi wodnej wynosi 82 km między Ostrudą a Elbingiem i 48 km między Ostrudą a Jławą (w tym 31 km między Miłomłynem a Jławą). Łączna różnica poziomów pomiędzy wszystkimi śluzami i pochylniami wynosi 103,4 km.

Parametry kanału:

Minimalna szerokość: 7 m
Promień osi łuku szlaku żeglownego: 70 m
Szerokość najwęższej śluzy: 3,2 m (śluza Ostruda)
Głębokość tranzytowa: poniżej 1,0 m
Maksymalny rozmiar pojazdów wodnych nadających się do holowania na pochylniach:
2,6 m szerokość dna jednostki pływającej
szerokość pokładu jednostki pływającej: 3,35 m
długość jednostki pływającej: 26,8 m
śluza o największej różnicy poziomów: Miłomłyn, 2,8 m
pochylnia z maksymalną różnicą poziomów: Oleśnica, 24,5 m.
Kanał łączy jezioro Druss i Druvincza z Jeziorakiem. Jezioro Druskie jest połączone z rzeką Aistmari przez rzekę Elbing, a z Morzem Bałtyckim przez Kanał Jagiełły, rzekę Nogat i Wisłę.

Część kanału od śluzy w Miłomłynie do jeziora Druvinča była kiedyś nazywana Kanałem Oberlandzkim, ale obecnie jest również częścią Kanału Elbląskiego. Natomiast odnoga z Miłomłyna do Jezioraka znana jest jako Kanał Jarosławski. Na kanale między Ostrudą a Elbingiem znajduje się pięć pochylni (Buczyńce, Kontuose, Oleśnica, Jelenie, Caluna) i dwie śluzy (Miłomłyn i Zielona).

Do budowy kanału wykorzystano jeziora między Ostrudą a Aistmari. Kanał w ujęciu europejskim oddziela 5 pochylni, po których statki podnoszone są za pomocą specjalnych platform kolejowych. Wykorzystywane w tym celu urządzenia podnoszące napędzane są siłą mechaniczną płynącej wody. Od kanału odchodzi kilka dróg wodnych, np. Ostruda - jezioro Szeląg Mały, Ostruda - jezioro Druwina - rzeka Druwina - Wisła.

Ze względu na swoją wyjątkowość jako walor przyrodniczy i kulturowy, obszar ten jest chroniony: nadano mu status Rezerwatu Krajobrazowego Kanału Elbląskiego. W XIX wieku na obszarze Mozuru zaczął szybko rozwijać się drobny przemysł. Sosna z regionu Tabuz, która była wysyłana z regionu Tabuz do produkcji masztów okrętowych, stała się popularna na całym świecie i była szczególnie ceniona przez producentów łodzi i statków. Rozwój przemysłu wymagał niezawodnej drogi łączącej Prusy z Morzem Bałtyckim.

Płytkie jezioro Drusus w pobliżu Elbląga było już wykorzystywane do żeglugi, z drogą wodną o szerokości 20 metrów. Droga ta prowadziła do portu w Elblągu i dalej do Morza Bałtyckiego. Taka była idea połączenia jezior między Wisłą a Pasłęką. Przez lata nikt nie był w stanie wymyślić sposobu na pokonanie 99-metrowej różnicy poziomów wody między jeziorem Druss a jeziorem Pinjav. Aby pokonać 10-kilometrową trasę, należałoby zbudować co najmniej 30 śluz.

Kanał został zaprojektowany już w 1837 roku, a jego budowa rozpoczęła się 18 października 1844 roku. Pierwsze cztery suche pochylnie w Buczyńcu, Konty, Oleśnicy i Jeleniu zaczęły działać w 1860 roku. Kanał został zaprojektowany i zbudowany przez Georga Jacoba Steenke, któremu król Fryderyk Wilhelm II zlecił połączenie Prus Wschodnich z Morzem Bałtyckim drogą wodną[6].

Prace hydrotechniczne polegały na wyrównaniu poziomów wody w różnych zbiornikach wodnych. Na trasie Miłomłyn-Buczyniec poziom wody obniżono do poziomu jeziora Jeziorak (99,5 m n.p.m.). Akcja ta obniżyła poziom wody w niektórych jeziorach nawet o 5 m (np. jezioro Piniew i jezioro Sambrud).

Na Jeziorze Karnickim (97,5 m n.p.m.) zbudowano dwie tamy, między które wtłaczano wody kanału, a także akwedukt nad powierzchnią jeziora.

Pierwszy statek przepłynął kanał 31 sierpnia 1860 r. (odcinek między Ostrudą a Miłomłynem). Prace nie były jednak wtedy jeszcze ukończone, a kanał oddano do użytku dopiero rok później, 28 października 1861 roku. Oficjalnie oddano go do użytku wiosną 1862 roku.

W latach 1872-1876 na odcinku Ostruda-Miłomłyn wybudowano trzy śluzy: w Miłomłynie, Zielonej i Małej Rusi. Ostatnia pochylnia w Kalunach (najbliżej jeziora Druso) została zbudowana w latach 1874-1881, zastępując istniejące śluzy w tym miejscu.

Ostatni 16,8-kilometrowy odcinek kanału, z Ostrudy do Starych Jabłonek (lub do Staszkowa), przez jezioro Puzo, został oddany do użytku dopiero w 1873 r. Aby zapewnić ochronę przyrody, odcinek ten jest otwarty tylko dla kajaków i małych łodzi żaglowych.

Budowa kanału kosztowała 10% więcej niż wieża Eiffla w Paryżu. Wartość zainwestowanego kapitału odpowiada cenie 77 ton złota. W XIX wieku kanał odgrywał ważną rolę gospodarczą, zwłaszcza w latach 1844-1860, jako szlak komunikacyjny łączący obszary jezior Ostródy i Iławy z portami w Gdańsku i Elblągu, gdzie transportowano głównie produkty rolne (głównie zboża) i drewno. Ta droga wodna miała mniejsze znaczenie dla transportu towarów przemysłowych. Rozwój transportu kolejowego (zwłaszcza po 1987 r., kiedy poprowadzono linię kolejową na trasie Poznań-Toruń-Olsztyn-Osrutyń) oraz w mniejszym stopniu rozwój transportu drogowego przyczyniły się do zmniejszenia ilości towarów przewożonych kanałem. Jeszcze w latach 30. XX wieku Kanał Elbląski wykorzystywany był wyłącznie w celach turystycznych.

Pierwsze turystyczne wykorzystanie kanału miało miejsce w 1912 r. na łodzi motorowej Seerose (Róża Morska), należącej do firmy żeglugowej Schiffs-Reederei Adolf Tetzlaff. W tym samym roku zwodowano statek Herta. W 1925 r. zwodowano Heini dla turystów, a dwa lata później Konrad. W tym samym 1927 roku rozpoczęto regularne rejsy turystyczne wzdłuż kanału w sezonie letnim.

Po II wojnie światowej, dzięki staraniom Adolfa Tetzlaffa i komisarza rządowego Zygmunta Mianowica, wszystkie urządzenia kanału zostały ponownie uruchomione, umożliwiając wznowienie regularnych sezonów turystycznych. Początkowo armatorem była Żegluga Gdańska, ale później, w połowie lat 70-tych, łodzie kanałowe przejęła Żegluga Mosurska z siedzibą w Giżycku. Od 1992 roku armatorem jest Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w Ostródzie. W 1999 r. zakupiono ósmy statek - Ostruda (65 miejsc; pozostałe zbudowano w latach 60.: Kormoran, Birkut, Marabut, Pingwin, Łabędź; mniejsze statki to Żuraw - 35 osób i Perkoz - 12 osób).7 Rocznie statki te przewożą ok. 50 tys. pasażerów.

Obecnie statki pasażerskie kursują między Elbingiem a Ostródą oraz między Ostródą a Miłomłynem. Od czasu do czasu organizowane są rejsy czarterowe na odcinku Miłomłyn-Iława.