Choruję od 25 lat. Jestem po próbie samobójczej, po szpitalu. Od 20 lat nie wychodzę z domu. Leczę się, biorę leki, terapia.
Diagnoza to depresja i agorafobia z  lękiem napadowym. Jak muszę wyjść to tylko z kimś autem.
Przez 3 lata miałam stopień umiarkowany a od roku uznano mnie za zdrową. Odwołałam się do wojewódzkiego. Porażka - bo przy mnie lekarz przepisywał to co napisano w moim mieście. Wpisał stopień lekki nie pytając mnie o nic. Odchorowałam to, zwiększona dawka leków i wizyta w sądzie. Biegli przyznali mi stopień umiarkowany.
2 tyg. temu znowu komisja w orzecznictwie. Lekarz nie zapytał nawet jak się czuję, otworzył akta, zobaczył, że odwoływałam się do sądu - wydał dziwny dzwięk z siebie i podziękował mi. Żenada!
niby nie wymagam pomocy - tylko jak bym nie miała pomocy to z głodu bym umarła. Nawet podczas kąpieli musi przy mnie ktoś być bo mam silne lęki. Dla niektórych może to i śmieszne ale lęk potrafi nie tylko psychicznie dobić. Fizycznie mnie wykańcza, paraliżuje nogi, zalewają mnie zimne poty, umieram. Terapie, leki coś tam pomagają na tyle, że jestem w stanie wstać z łóżka a nie leżeć w nim cały dzień. Zmiany leków były wiele razy. Po szpitalu czułam się gorzej to co ja mam ze sobą zrobić? Walczę ale tacy pseudo lekarze psują wszystko! taki zakichany orzecznik doprowadził do tego, że powróciły myśli samobójcze bo taka prawda... zabrali mi te 153zł pielegnacyjnego i mam isc do pracy. te 153zł to mam na leczenie a teraz nie mam nic. Praca ludzie ja mialam plany na życie, chcialam studiowac, pracowac wszystko mi to choróbsko zabrało. A teraz czuję się jak śmieć dzięki tym orzecznikom. Odwołam się bo muszę ale trafia mnie to jak ludzie chorzy sa traktowani ile musze wyciepieć by dostać jamłużnę.