Wieża ciśnień przy alei Wiśniowej we Wrocławiu znajduje się na skrzyżowaniu alei Wisznia i ulicy Sudeckiej w dzielnicy Borek, we Wrocławiu, w województwie dolnośląskim, w Polsce.
Budynek zbudowany jest z cegły klinkierowej i zwieńczony namiotem. Została zaprojektowana w stylu historyzmu z elementami secesji, neoromanizmu i gotyku.
Architektem wieży był Karl Klimm. Wysokość budowli wynosi 62,5 metra, a w środku od pierwszych dni działa elektryczna winda - wielki luksus jak na tamte czasy. Rzeźbiarze Ignatius Taschner i Robert Bednorz[de] ozdobili wieżę płaskorzeźbami z piaskowca przedstawiającymi fantastyczne stworzenia, które wydawały się zstąpić ze stron bestiariusza. Z północno-wschodniej części fasady budynku wypływa czysta woda źródlana, a w podziemiach wieży znajduje się niewielka fontanna. Na pierwszym i drugim piętrze znajdowało się kilka mieszkań dla pracowników, których praca była bezpośrednio związana z wieżą ciśnień.
Wieża ciśnień została zbudowana w latach 1903-1904. Od czerwca 1906 roku na wysokości 42 metrów funkcjonuje taras widokowy, z którego roztacza się widok nie tylko na Wrocław i okolice, ale także na górę Ślężę, a przy dobrej pogodzie widać nawet oddalone o około 100 kilometrów Karkonosze (w takie dni obsługa wieży wywieszała na szczycie czerwoną flagę, zapraszając zwiedzających - wizyta w tym miejscu kosztowała 10 fenigów).
Wieża została wybudowana w latach 1903-1904. Od czerwca 1906 roku na wysokości 42 metrów działa taras widokowy, z którego można podziwiać nie tylko Wrocław i okolice, ale także górę Ślężę, a przy dobrej pogodzie nawet oddalone o około 100 kilometrów Karkonosze (w takie dni obsługa wieży podnosiła na szczycie czerwoną flagę, zapraszając zwiedzających - wizyta w tym miejscu kosztowała 10 fenigów).
W lutym-maju 1945 r., podczas oblężenia Wrocławia, wrocławska wieża ciśnień służyła jako punkt dowodzenia. Pomimo ciężkich bombardowań regionu, wieża pozostała praktycznie nienaruszona przez całą II wojnę światową.Wieża wodna nadal pełniła swoje bezpośrednie funkcje (taras widokowy nie działał po wojnie) do połowy lat 80. XX wieku, po czym przestała działać z powodu braku odpowiedniej konserwacji i napraw.
W dniu 19 października 1978 r. wieża została uznana za zabytek architektury o znaczeniu lokalnym. Pod koniec lat 90. budynek został przejęty przez firmę Stephan Elektronik Investment Company, która przeprowadziła remont zewnętrzny i wewnętrzny (bez przywrócenia funkcji wodociągowych) i przekształciła go w kompleks restauracyjny o prostej nazwie "Wieża Ciśnień".
