Wieża Bismarcka to niemiecka forma pomnika upamiętniającego męża stanu, kanclerza Otto von Bismarcka. Około 250 takich wież zostało zbudowanych w okresie od zjednoczenia Niemiec do przejęcia władzy przez nazistów. Zostały one zbudowane w różnych stylach na czterech kontynentach: (Australia, Ameryka Południowa, Afryka i Europa). Z 250 zachowało się około 175. W Szlezwiku-Holsztynie jest ich osiem.

Jedną z wież Bismarcka była wieża Knivsbjerg w Knivsbjerg niedaleko Aabenraa. Została ona zbudowana w latach 1895-1901 podczas panowania Niemiec. Z wysokością 45 metrów stała się jednym z największych pomników w ówczesnym Cesarstwie Niemieckim.

Wieża została wzniesiona przez spółkę Knivsberggesellschaft, która z inicjatywy pastora Jessena z Sønder Vilstrup nabyła Knivsbjerg w 1893 roku w celu organizacji corocznych uroczystości dla niemieckiej ludności Północnego Szlezwiku. Pierwszą z nich była inauguracja placu w dniu 15 lipca 1894 roku. W warunkach konkursu architektonicznego na wieżę stwierdzono, że powinna ona być "narodowym pomnikiem ponownego przejęcia niemieckiej Nordmarku", a na uroczystości publiczne powinna być platforma dla mówców i miejsce dla 80-osobowej orkiestry.
Liczne, głównie prywatne inicjatywy, dążyły do wzniesienia Wież Bismarcka od momentu powstania Cesarstwa Niemieckiego w 1871 roku. W 1885 roku Otto von Bismarck obchodził swoje 70. urodziny. Po jego odwołaniu ze stanowiska kanclerza Rzeszy w 1890 roku, w Cesarstwie Niemieckim rozpoczął się bezprecedensowy kult Bismarcka, który nasilił się po śmierci byłego kanclerza w 1898 roku.

Pierwsza wieża na cześć Bismarcka była planowana od 1863 roku i ukończona w 1869 roku. Prywatny budowniczy wzniósł ją w Ober Johnsdorf na Dolnym Śląsku. Do 1898 r. sporadycznie wznoszono inne wieże, które później nazwano wieżami Bismarcka; nie jest jednak udowodnione, że od początku były one poświęcone Bismarckowi.

Ruch na rzecz wieży Bismarcka nabrał rozpędu po śmierci Bismarcka 30 lipca 1898 r., kiedy to niemieccy studenci opowiedzieli się za łańcuchem pomników Bismarcka zaprojektowanych w jednolitej architekturze, znanych jako "Kolumny Bismarcka". Na szczycie tych filarów miała zostać umieszczona misa ognia, która miała płonąć w określone dni na cześć byłego kanclerza Rzeszy - jak sieć w całych Niemczech - tworząc w ten sposób łańcuch ognia w całej Rzeszy:

"Ze szczytów filarów płomienie będą świecić daleko i szeroko przez całą noc z bezwstydnych mis ognistych, od góry do góry będą witać ognie potężnych stosów, niemieckie podziękowania będą głosić, najwyższa, najczystsza, najszlachetniejsza rzecz, która w nas mieszka, ujawni, gorąca żarliwa miłość Ojczyzna miłość, niemiecka lojalność aż do śmierci ".
Pierwsza z tych wież została zbudowana w Rudolstadt już wiosną 1899 r.[1] W kwietniu 1899 r. architekt Wilhelm Kreis wygrał konkurs niemieckiej organizacji studenckiej swoim podstawowym projektem "Götterdämmerung" (Zmierzch Bogów) w postaci masywnej kolumny przeciwpożarowej, na którą można było wejść od wewnątrz. Ten modelowy projekt został wykonany 47 razy do 1911 roku, z indywidualnymi różnicami, a zatem zbliża się do budynku typu.[3][1] Jednak wiele zbudowanych wież miało indywidualny projekt niezależny od tego ze względu na lokalne preferencje. Tak więc, oprócz wież kamiennych, budowano również wieże drewniane, jak we wschodniopruskim mieście Elbing w 1904 roku.

Na 167 z 240 wzniesionych wież Bismarcka zainstalowano urządzenia strzelnicze na różne paliwa. Ponieważ nie było możliwe uzgodnienie wspólnego dnia odpalenia (urodziny Bismarcka 1 kwietnia przypadały w czasie przerwy semestralnej), a ponadto w sieci istniały duże luki ze względu na bardzo nierównomierne rozmieszczenie geograficzne, pomysł łańcucha ognia nie przyjął się