O tym,że los niepełnosprawnego w środowisku wiejskim i małomiasteczkowym obfituje w liczne utrudnienia-nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Od pewnego czasu poruszam się tylko na wozku inwalidzkim/dystrofia mięśniowa,i ostatnie złamania nogi!/,jednak zmagając się z kalectwem,ubolewam,że na skutek licznych barier architektonicznych,także w mentalności otoczenia muszę być skazanym/poza letnimi wyjazdami na turnusy rehabilitacyjne/ na powolną wegetacje w czterech ścianach mieszkania. Wprawdzie w PCPR istnieje program likwidacji barier architektonicznych,jednak istniejące uwarunkowania proceduralne czy rozdęty biurokratyzm wręcz zniechęcają do złożenia stosownego wniosku. Wiadomo,że 20% kosztów przedsięwzięcia inwestycji musi ponieść sam zainteresowany-w moim przypadku to znaczne koszta zrobienia podjazdu i windy z pierwszego piętra,a ponadto byłoby trzeba mnóstwo pozwoleń,czy innych zezwoleń współwłaścicieli kamienicy i wreszcie-opłacenia kosztorysu tejże zaplanowanej inwestycji. Potem możliwej także do odrzucenia przez PCPR,choćby ze względu na limity środków w dyspozycji,czy też założonego przekroczenia wysokości 15-krotnego przeciętnego  wynagrodzenia! To wydaje się całkiem realne przy ewentualnym zainwestowaniu...w ulżeniu mojej i zarazem doli domowników. Niegdyś zamiana mieszkania okazywała się bardziej możliwa i opłacalna. Niestety,wszelkie komisje mieszkaniowe przy tutejszym Urzędzie Gminy wolały ignorować moje zaświadczenia lekarskie o konieczności zmiany mieszkania na parter itd. Niestety! Dzisiaj,po wielu latach,zapewne sam,w pojedynkę /tzn.ze starszą matką i bratem także ograniczonym ruchowo/ nie przebiję tzw.muru niemożności i chyba muszę pogodzić się z tym uwięzieniem w mieszkaniu i czekać kolejnego wyjazdu na obóz rehabilitacyjny,gdzie odzyskuję większą samodzielność psychomotoryczną oraz poczucie własnej wartości...! Może mi ktoś poradzi-co mam dalej robić...?