Baśka, a Ty znowu niereformowalna...
Jako osoba właśnie bez dwóch nóg - uważam, że nie masz w najmniejszym stopniu prawa nawet odzywać się na zadany temat. Inni tak, Ty - nie. Ponieważ do wypowiadania się w sprawach, które nas bezpośrednio nie dotyczą, potrzeba chociażby minimum wyobraźni, zrozumienia i empatii - Tobie te wszystkie cech są obce. I Twoje "jakieś powody" - skoro nie są nam znane - niczego nie usprawiedliwiają.

A co do pytania autorki - zwyczajnie, jak w przypadku żadnej innej dolegliwości, nie da się w jednym akapicie ująć odpowiedzi. To kwestia ogromnie indywidualna i zależy od wielu czynników.
Na pewno jest to kolosalna zmiana w życiu - ale po prostu zmiana. Będzie wymagała pewnie zmiany niektórych priorytetów czy małej korekty sposobu funkcjonowania na co dzień. Ale nie musi to drastycznie przewartościowywać niczego ani burzyć planów czy marzeń. Przeciwnie, jak każda rewolucja - może też przynieść ciekwe doświadczenia.

Zdecydowanie natomiast jest jedna rada, którą wszyscy z otoczenia osoby po wypadku powinny natychmiast i z pełną premedytacją wdrażać: nie wyręczać, usamodzielniać, wymyślać sposoby radzenia sobie w łopatologiczny sposób w banalnych, codziennych sytuacjach, nie użalać się ani nad sobą ani nad nią. Zrobić wszystko, aby nie tęskniła za tym, co nierealne lecz skupiła się na tym, co jeszcze w życiu ma do zrobienia - z pozycji protez czy nawet wózka. To nie przykuwa jej jeszcze do podłogi, chociaż będzie wymagała siły, aby zrozumieć, że nadal jest wartościową osobą, potrzebną sobie i innym. Banalne? Owszem. Tyle że prawdziwe.

Powodzenia.