> Z założenia każda religia ma uszlachetniać człowieka, uwrażliwiać na cierpienie bliźniego, zło dobrem zwyciężać, a nawet miłować nieprzyjaciół i ..... przebaczać.

I pewnie tak było, dopóki religie się nie zaczęły instytucjonalizować. Z tą chwila się kończą ideały i zaczyna materia oraz rząd nad duszami. Taki wygodny na co dzień układ, że brnie się dalej, aż potęga jest jak purpura i złoto. Gdy złota było mało, to się wymyślało podboje w imię religii. Napuszczanie ideologiczne jednych na drugich, żeby się tylko owieczki nie pogubiły i nie przeszły do kogo innego.
I się zapodziały ideały...do dziś zostało liczenie kasy, limuzyny, itp. Kasa i biznes.
A maluczki wierny jest już tylko maluczkim wiernym.
Fakt. Coraz więcej ludzi dostrzega fakty, ale w skali Ziemi to nadal mały procent. I chyba się tego zmienić nie da jeszcze przez setki lat. Bo każda zmiana musi wnieść coś nowego. W tym wypadku etykę jako taką, a tu marneeee szanssseeee....Piętno wieków, strachu przed karą boską, przed piekłem o jejku, jejku..to bardzo skutecznie działało i działa nadal...Religie potęgą są, a potęgi to maluczki się boi...
Tymczasem tak w ogóle? Materia...materia...materia... Duch siedzi w niej po uszy i mu wygodnie.

Witam serdecznie,
Właśnie dla tego tak często wplatam w Moje wypowiedzi pisane ( zresztą jak i w rozmowach fizycznych w realu ),: „Mój, Moje, w Moim odczuciu, w Moim mniemaniu, Moim zdaniem”, by każdy kto raczy czytać Moje wypowiedzi, czy słucha Mych słów wiedział, iż to Moje zdanie w danym temacie, to Moje przemyślenia, to Moje poglądy.
Nigdy w żadnym z Moich tekstów nie pisałem, iż ktokolwiek ma tak myśleć jak Ja. Nigdy! Jak również, nigdy nie pisałem, czy też nie twierdziłem, iż ktokolwiek ma tak myśleć jak Ja myślę. Właśnie tak często wspominał o inteligentnej rozmowie wymiany poglądów.
Co do zranienia uczuć, czy naruszenia „świętości”, to jestem wręcz zdumiony. W Moim odczuciu fakt, iż wyrażam Moje zdanie, bądź Moje poglądy nie ma nic wspólnego z jakimkolwiek obrażaniem kogokolwiek. Właśnie dla tego przez mnóstwo lat trwały wojny, mordowano ludzi w imię „Boga”, ( przytoczę tu inkwizycję, również wywodzącą się z katolicyzmu ).
W Moim mniemaniu to jasny dowód na to, iż katolicyzm uzależnia swoich wyznawców od własnych tez. I to do tego stopnia, iż jakiekolwiek inne zdanie od ogółu katolików, lub jakiejkolwiek nacji religijnej – a już jest wrzawa, utyskiwania, oburzenie. Ciśnie Mi się na usta pytanie: czy Ja nie mam prawa do Własnego zdania? Czy Ja nie mam prawa do Własnego poglądu? A może mam tak myśleć jak „większość”, tylko dla tego bo innym to się nie podoba?
Owszem wychowany byłem w wielu bzdurnych, ustalonych przez wielu prawach nic nie mających wspólnego z wolnością Własnego zdania. I wcale nie uważam, iż musiał bym rosnąć poza wszelką cywilizacją, by mieć wolny umysł. W Moim odczuciu Wolny otwarty umysł, to myślenie bez ślepego przyjmowania gotowych tez, prawd itd. Co do „Biblii”. Nigdy nie starałem się w jakikolwiek sposób krytykować czegoś, co inni uważają za „świętość”. Każdy ma Własny pogląd na wiele aspektów, to co dla niektórych jest „świętością” – nie musi być dla Mnie. I na odwrót.
Co do „Jedności”, „Miłości”, „Boga” – myślę, że mam inne zdanie. W Moim odczuciu właśnie w narzucaniu owej „świętości” jak i wielu innych tez wiary nie ma w/w cech.
Reasumując - różnorodność zdań i poglądów, jest inteligentną rozmową w Moim mniemaniu. Powtórzę to, co w którymś poście napisałem: „Jeśli różnorodność poglądów ma być powodem do poróżnień i kłótni – to milczmy”.
Pozdrawiam serdecznie.

Witam serdecznie,
Od momentu gdy Mogłem już Sam zadawać sobie pytania, i samodzielnie szukać na nie odpowiedzi ( nie obawiając się, rodzicielskiego karcenia ), odstawałem od tzw.: „większości”. Pamiętam, jak w szkole podstawowej podczas trwania lekcji religii, byłem utrapieniem siostry zakonnej, która tę lekcję prowadziła.
Byłem niemal utrapieniem dlań, gdyż już w tedy zadawałem zbyt wiele, zbyt kłopotliwych pytań. Z każdym rokiem Mego życia odstępowałem od „większości” postępowań. Czyniłem tylko to, co uważałem za zgodne z Moim odczuciem. Gdy tylko słyszałem jako argument słowa: „ tak trzeba, inaczej nie wypada, musisz tak robić itd.”, od razu Mój umysł sprzeciwiał się.

>Ludzie nie zapomnieli, ludziom już w kolebce „zabrano i zabiera się >nadal” własny umysł.

W Moim rozumieniu tak właśnie jest. Wolny otwarty umysł nie mieści się w ramach „bezpieczeństwa” ogółu, bądź „większości”. To właśnie Wolny otwarty umysł pozwala być w pełni Sobą, pozwala przynajmniej w większości aspektów życia, żyć w harmonii z Własnym wnętrzem.

>Tylko tym można tłumaczyć, dla czego ludzi XXI wieku nie interesują się powodem, dla którego jest tyle >różnych religii i skąd tyle >wzajemnych animozji ( zbyt delikatnie powiedziane ) pomiędzy ich >wyznaniami.

W Moim odczuciu ( wiem to ze zgłębiania różnych wypowiedzi w tym temacie ), iż ludzi zgłębiających Własne Życie, Własny Umysł, Własny Rozwój – jest coraz więcej, stąd pojawiła się nazwa, „Nowa Ziemia”, „Nowi Ludzie” . In bynajmniej nie chodzi tu o religie, hierarchie jakiekolwiek. Tu chodzi o Własny Rozwój. Nowe myślenie zupełnie wyzwolone spod nakazów, zakazów, narzuceń, sztywnych prawd.
W Moim odczuciu nadal jest cała masa ludzi, którzy ze ślepą aprobatą zgadzają się na przyjmowanie „obcych” prawd, zasad, tez, li tylko dla tego, iż właśnie tak trzeba. Owa „Większość” nie zastanawia się nawet przez chwilę, iż można inaczej, lepiej, zdrowiej. Iż Samodzielne myślenie nie jest niczym negatywnym, a wręcz przeciwnie. Samodzielne myślenie, nie zanieczyszczone niczym z zewnątrz jest właśnie „Otwartym Umysłem”. Osobiście zdaję Sobie w pełni sprawę, iż nie sposób jest „uciec”, od wszystkiego co nie płynie z Mego wnętrza. Być może. Jednak uważam, iż to ode Mnie zależy czy będę to zmieniał, jak konsekwentnie będę odrzucał ślepe powielanie obcych tez.

>Dla czego w XXI wieku dochodzi do zbrodni i ludobójstwa ( inaczej >nie da się tego nazwać )na tle religijnym.

W Moim rozumieniu to właśnie jest konsekwencja, następstwo jakie niesie ze sobą sedno wszystkich religii. Same z siebie nie uczą Samodzielnego myślenia, bronią się przed „Otwartym Umysłem” – one uzależniają. Narzucanie gotowych głęboko przemyślanych tekstów do nauki, do milionowego klepania w koło ( wystarczy przestudiować każdą z cerebracji różnych religii ), by zrozumieć, iż to ciągły łańcuch powtarzanych ślepo tekstów.
W każdej z religii można wyodrębnić narzucane szablony zachowania: klęknij, usiądź, wstań, pokłon, gotowy tekst tu, gotowy tekst tam. To dla Mnie nie jest Wolne myślenie. To właśnie powód do tragedii między ludzkich. Myślę, iż dzisiejszy wizerunek religii mało w wspólnego z każdym człowiekiem, z Jego myśleniem, Jego Samodzielnym Rozwojem. Presja jest ze strony hierarchii każdej z nich, jak i ze strony zmanipulowanych przezeń wyznawców.

>Jeszcze mogę zrozumieć, że wyznawcy różnych religii walczą o strefę >wpływów ( w końcu ktoś musi >utrzymywać i finansować hierarchię ), ale jak wytłumaczyć, że naprzeciwko stają wyznawcy tej samej religii i >walczą na śmierć i życie.

W Moim odczuciu dla Mnie priorytetem jest wszystko to, co pozwala się rozwijać bez wszelakich przepychanek, targowania się, kłótni kto ma rację a kto nie. Osobiście nie uznaję żadnych hierarchii, władzy człowieka nad człowiekiem – mimo iż one istnieją. Jedni się z tym faktem zgadzają, inni aprobują, a jeszcze inni ledwie tolerują.
Zdaję Sobie z tego sprawę, iż Ja tego nie zmienię – i nawet nie próbuję. Takie zadanie nie jest Mi do niczego potrzebne. Jednak dla Mnie to jest złe, nieodpowiednie, i o tym głośno mówię. ( bez żadnych wycieczek personalnych do kogokolwiek ).

>Kto im każe wzajemnie się zabijać? Jak to się dzieje, że człowiek religijny jest zdolny do >zbrodni?
>Zastanawialiście się kiedyś nad tym? Ja tak. I dlatego kiedyś sięgnąłem do genezy >religii (w liczbie mnogiej), >bo religii jest wiele.

W moim odczuciu to jest przejaw braku zrozumienia tego, czego religie nie mówią głośno, tego, czego religie jawnie nie piszą. Każdą z religii cechuje z jednej strony manipulacja i granie na najgłębszych uczuciach ludzi, a z drugiej strony ( o tym się nie mówi głośno ), a z drugiej strony władza nad ludźmi właśnie przez tę manipulację.
W Moim odczuciu ci „Wielcy Myśliciele”, którzy pojawili się w przełomie wielu wieków rozumieli „Kim” jest człowiek, Czym jest „Myśl”, czym „Umysł”. Doskonale wiedzieli na czym polega „Jedność” a do czego prowadzi „Podział”. Jednak owi hierarchowie czegokolwiek, właśnie dzielą ( w Moim rozumieniu ). Dla czego tak czynią? Myślę, że dla tego właśnie, iż taki tylko wybór daje im władzę nad resztą ludzi. Stąd wpajane szablony myślowe, by ich wyznawcy ( niemal ), za nich walczyli z każdym, który myśli inaczej. Tak czyniła Inkwizycja, która równie twierdziła, iż jest orędownikiem „Boga”, i z „Jego” imieniem mordowali, katowali, znęcali się nad ludźmi – tylko dla tego, iż poprzez odmienne myślenie, Samodzielne myślenie – byli dla nich zagrożeniem.
Pozdrawiam serdecznie.

To wróćmy jeszcze raz do tematu.

>Co do zranienia uczuć, czy naruszenia „świętości”, to jestem wręcz zdumiony. W Moim odczuciu fakt, iż
> wyrażam Moje zdanie, bądź Moje poglądy nie ma nic wspólnego z jakimkolwiek obrażaniem kogokolwiek.

No mnie w żaden sposób nie obraziłeś. Podjęłam ten temat, bo akurat przykazania są normą ogólnie  etyczną i nie są zamachem na Twoją wolność.
Piszesz:

> Czy to jest aż tak trudne do zrozumienia, by aż pisać przykazania?

Jeśli znamy trochę historię, wiemy jak się kształtowało społeczeństwo od pitekantropusa do dzisiejszych czasów, to wiemy, że co jakiś czas pojawiały się kodeksy pisane lub nie. Dziś mamy też kodeks karny, mimo, że Ty, ja i wielu innych sami z siebie wiemy, że nam byłby niepotrzebny.
Dlatego takie twierdzenie, że za chwilę
a jakiś czas ktoś napisze: co mam jeść? Jak się ubierać? Gdzie chodzić a gdzie nie? Z kim rozmawiać a z kim nie?
jest w stosunku akurat do przykazań nieuprawnione. Jest zwykłym najazdem  tylko na przykazania.
Bo tylko je przytoczyłeś, a dlaczego nie kodeks karny??
Rozumiesz teraz, co chciałam powiedzieć?

> Ja nie chciał bym takiego życia, gdzie stale Mi się dyktuje, co Mam czynić.

A tak naprawdę jak jest? Ciągle nam się od wieków ktoś coś dyktuje i bynajmniej nie w sprawach religijnych. Przepisy, kodeksy, zwyczaje, nawet moda, bo nie wyjdziesz na ulicę w worku, jako tzw. wolny człowiek, nie pojedzie hulajnogą do pracy dyrektor, choć może by miał ochotę.
Czy chcemy, czy nie społeczeństwo nas i samo siebie ogranicza w każdej epoce w większym lub w mniejszym stopniu w różnych dziedzinach. A jesteś chcesz, czy nie częścią współczesnego społeczeństwa.
Tak więc Twoje poczucie absolutnej wolności wobec jakiej się deklarujesz, i jaką sobie przypisujesz, jest iluzoryczne.

Witam ponownie,

>No mnie w żaden sposób nie obraziłeś. Podjęłam ten temat, bo akurat przykazania są normą >ogólnie  etyczną i nie są zamachem na Twoją wolność.

I właśnie nie podzielam tego zdania. W Moim odczuciu „przykazania” są normą etyczną dla tych, którzy ich potrzebują. Właśnie o tym pisałem w uprzednich Mych postach. Mnie nie są potrzebne „przykazania” ( mówię tu o tych wpajanych przez religię ), gdyż Ja doskonale wiem jak mam postępować. Nie twierdzę, iż owe „przykazania” nie są potrzebne innym – bo była by to z Mej strony hipokryzja. Każdy decyduje, co mu jest potrzebne a co nie. ( mówię tu wciąż o przykazaniach wpajanych poprzez religię ).

>Jeśli znamy trochę historię, wiemy jak się kształtowało społeczeństwo od pitekantropusa do >dzisiejszych czasów, to wiemy, że co jakiś czas pojawiały się kodeksy pisane lub nie. Dziś mamy >też kodeks karny, mimo, że Ty, ja i wielu innych sami z siebie wiemy, że nam byłby niepotrzebny.

Żaden kodeks, żadne przykazania, nakazy, zakazy nie są Mi potrzebne z prostej przyczyny. Doskonale wiem, że innym one wciąż będą potrzebne. Jednak Mnie nie. W Moim rozumieniu kodeks karny a przykazania religijne mało mają wspólnego. Religia a prawo karne to dwie sfery działań z diametralnie różnymi zadaniami. Zapewne żadne z nich i te i te nie były by potrzebne, gdyby ( właśnie ), każdy samodzielnie starał się traktować innych, jak traktuje siebie. Niestety tak nie ma, i to nie jest konsekwencją przekonań a wielu, wielu czynników, często niezależnych. Mam tu na myśli: środowisko, wychowanie, patologie – to wszystko wpływa na ludzi, ale tylko tych, którzy w czas nie pojmą, iż rzeczywistość indywidualną każdy kształtuje sam.

>Dlatego takie twierdzenie, że za chwilę za jakiś czas ktoś napisze: co mam jeść? Jak się ubierać? >Gdzie chodzić a gdzie nie? Z kim rozmawiać a z kim nie? Jest w stosunku akurat do przykazań >nieuprawnione. Jest zwykłym najazdem na tylko przykazania.

W Moim odczuciu nic podobnego. Moja wypowiedź w tej kwestii, nie jest w najmniejszym stopniu najazdem na cokolwiek. Z prostej przyczyny, iż one nie są Mi potrzebne, nie uznaję żadnych przykazań ( mówię tu o te religijne naturalnie ).
Natomiast to: w co Mam się ubierać, jak mówić, z kim się spotykać i miliony innych czynności – to Moje prawo do wyboru. I żadne „przykazania”, nie mogą Mnie zmusić do czegokolwiek. Nie uznaję żadnych przykazań kościelnych, religijnych, czy co tam jeszcze – bo nie uznaję żadnych religii.
To samo tyczy się mody. Zawsze decydowałem Sam co mam nosić. I nie obchodzi Mnie zdanie projektantów, czy co ludzie powiedzą. Ja cenię sobie Własny Rozwój – Własny a nie podłóg wytycznych samozwańczych hierarchów.

>Bo tylko je przytoczyłeś, a dlaczego nie kodeks karny??
>Rozumiesz teraz, co chciałam powiedzieć?

W Moim rozumowaniu „kodeks karny” w niczym nie przypomina nawet owych „przykazań religijnych”. Kodeks karny jest konsekwencją wyborów, które w jakikolwiek sposób naruszają bezpieczeństwo innych. To dla tych, którzy nie potrafią zrozumieć czym jest „Jedność, Miłość, dobro”.

>Tak więc Twoje poczucie absolutnej wolności wobec jakiej się deklarujesz, i jaką sobie >przypisujesz, jest iluzoryczne.

Nigdy nie twierdziłem, iż mam poczucie „absolutnej” wolności. Twierdziłem natomiast, iż staram się żyć jako „Wolny człowiek”. Mam Otwarty Umysł, ale Wolny, co pozwala mi samodzielnie rozważać, analizować, odbierać zewnętrzną rzeczywistość. Jednak nie w już ustalonych gotowych sztywnych szablonach – bo tak ktoś, gdzieś ustalił i tak chce – a Ja muszę czynić.
Jednak również stwierdziłem, iż zmieniam to, co Mogę zmienić. A to czego nie Mogę zmienić, akcentuję jako brak Mej aprobaty. I tyle. Staram się postępować według własnych reguł, a nie obcych.
Reasumując religie to jedno, wiara to drugie, a prawo karne to już inna para kaloszy.
Pozdrawiam serdecznie.

Witam ponownie,
No cóż. Co Ja mogę rzec. To co zamierzałem przekazać, to Moje zdanie, pogląd, przemyślenia, Własne analizy. Nie zmienię zdania, co do jakichkolwiek kodeksów. Każdy z nich ma za zadanie w jakiś sposób kierować drugim człowiekiem. Jak by nie został powiedziany, czy napisany. I nie mam do tego najmniejszej wątpliwości.
W Moim odczuciu, jeśli owe tak dobrotliwe religie, faktycznie były by za ludźmi, za ich dobrem – uczyły by od dziecka co to jest Własny rozwój, co to jest mieć prawo do Własnych pytań. Umożliwiały by wzbudzanie samodzielnego myślenia. Chcę powiedzieć, iż Moim zdaniem, owe kodeksy etyczne, przykazania czy co tam jeszcze – nie były by potrzebne, gdyby uczono dzieci czym jest dobro, a czym zło. Poddawało by dzieciom pod dyskusję, jakie konsekwencje ma decyzja dobra a jakie zła.
To co obecnie uczy religia, to gotowe teksty, ( jak go zwał, tak go zwał ), gotowe zachowania, czynności. Nie będę się tu rozpisywał w szczegółach, gdyż pewnie zaraz rozpętało by się oburzenie, iż napadam na to i tamto. Nie ważne. Moim zdaniem daleko, daleko autorzy owych religii, i hierarchowie kościoła odeszli do tego, co sami wypisują w owych etycznych kodeksach.
Zawsze podkreślałem i będę podkreślał słowami: Ja, Mnie, Moim zdaniem, w Moim mniemaniu, w Moim odczuciu – gdyż to jest jak „znak drogowy” dla czytających, iż to Moje przemyślenia. Nie drugiego, trzeciego, milionowego człowieka. Każdy je ma ( mówię o myślących ). Jednak Ja to nie większość, Ja to nie inni, i mam prawo do własnych przemyśleń. Ja przedstawiając własne zdanie nie kłócę się z innymi, iż mają inne zdanie. Było by to bez sensu, było by to pozbawione mądrości jaką Sobie cenię.
Lecz na „Miłość Boską”, czy jeśli ktoś napisał: „ abyś dzień święty święcił. To dla Mnie brzmi jak nakaz, polecenie. To co? Mam tak czynić bez warunkowo? Bo co? Bo tak każe Mi jakiś tam „Ktoś” kto tak właśnie myśli? Bo osobiście uważam, iż dla Mnie każdy dzień należy traktować jak święto. Dla czego? Gdyż święcić powinno się życie.
Czcij ojca swego i matkę swoją. Czy aż potrzeba tego typu nakazu, bym rozumiał iż mam Rodziców szanować? Co i tak nie jest do końca właściwe. Bo co, jeśli owi rodzice doprowadzają do tragedii życiowej własne dzieci? Co z dziećmi nad którymi znęcają się rodzice, li tylko dla tego, iż „bawią się w rodziców”, stwarzają fałszywy wizerunek na zewnątrz ( tak czyni się w katolicyzmie – naturalnie nie generalizując ), to również mam ich ( rodziców ) czcić. Proszę to wytłumaczyć krzywdzonym dzieciom.
Następne: nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij. To jak dla Mnie pachnie nie etyką, ale wytycznymi dla kogoś, kto nie rozumie czym jest dobro, czym zło, a czym konsekwencje. A być może to dowód na to, iż właśnie nie uczy się od dziecka tego, co uczyć się powinno. Z resztą punktów jest podobnie. Choć polemizował bym, co do punktu: Nie cudzołóż, Nie pożądaj żony bliźniego swego. I to nie z powodu, iż są niewłaściwe, lecz owe dwa punkty tak ( mantrycznie ) powtarzana na lekcjach religii są zaprzeczeniem owej prawdomównej „Biblii”. Bo gdy sięgnąć do początków stworzenia człowieka. To skoro nikogo nie było na ziemi, pojawił się Adam i Ewa, rozumiem mieli dzieci. Okay. „Biblia’ mówi: „idźcie i rozmnażajcie się”. To skoro nie było nikogo, to kto z kim się rozmnażał? Jak to nazwać?
Niemniej naturalnie, każdy ma prawo do swego poglądu. Tylko tak się zastanawiam. Dla czego większość katolików burzy się, gdy inni mają inne zdanie? Czego tak naprawdę się boją słysząc odmienne poglądy? Myślę, iż jest to dla tego, że coraz więcej ludzi zaczyna rozumować, czym są owe dobrotliwe religie, czym kierują się ich hierarchowie – tylko nie liczni potrafią powiedzieć głośno to, co wielu myśli.
W Moim odczuciu skoro są tacy, co widzą w naukach krzewionych przez religie korzyści dla siebie – mają do tego prawo. Jednak nie mają prawa narzucać drugiemu, własnych zachowań. Mnie nie przeszkadza i nie przeszkadzało czy ktoś chodzi do kościoła, czy też nie – to każdego osobista sprawa. Jednak zastrzegam sobie prawo do własnej drogi, i nikogo doń nie namawiam. Dla czego? Gdyż nie Mam w tym żadnego interesu. Mój rozwój to nie rozwój wszystkich. Jeśli piszę Ja, to chodzi o Mnie. Czy to coś złego? Każdy jest we własnym punkcie rozwoju, i idzie własną drogą.
Myślę, że bardziej się tego wytłumaczyć nie da.
Pozdrawiam serdecznie.

serdecznie witam.
A moim zdaniem zielony to kolor zycia. Uważam ze jest najważniejszy na świecie. 
Gdyby nie ten zielony kolor to w moim odczuciu nie istnialo by życie na ziemi.
Jest to moje przekonanie , że dzieki temu zielonemu kolorowi żyjemy.Dlaczego?
Bo moim zdaniem wszystko co najcenniejsze jest zielone.
Oczywiście nie musicie tak myśleć jak ja. A na jakiej podstawie tak myślę. 
Osobiście patrzac na ten nasz piekny świat,  przeważa kolor życia. 
Kolor ten zapewnia nam świeze powietrze. Oczywiście to moje osobiste obserwacjie,
ale ja myślę że jest on najcennieszy.
oczywiście sa inne kolory ale one nie mają żadnego znaczenia dla życia na naszej planeci
. Uważam i to moje osobiste uważanie że kolor zielony jest boski.
Ale to jest moje odczucie.
I osobiscie uważam że pozostała paleta barw jest zbędna.
Takie jest moje odczucie , że nie ma nic piękniejszego niż zielony kolor życia.
Jeśli nawet nieuważnie bedziemy się przyglądali otoczeniu, co oczywiście każdy może uczynić. Nie chcę was zmuszać do oglądania otoczenia izastanawiania się nad nim.
Bo moim zdaniem to jest tak oczywista prawda o boskości zielonego,
że w moim odczuciu nic innego się nie liczy poza boskością koloru życia.
Dlatego kolor zielony w moim przekonaniu jest najbardziej istotny.
Wszystkich zielono pozdrawiam.

Witam,
Wreszcie mogłem zapoznać się z tym, co nowego w postach. No cóż, nie będę komentował tych ostatnich – było by to bez sensu. Bawi Mnie, iż pod pozorem żartów autorzy ostatnich wpisów, zamieścili uszczypliwe uwagi pod Moim adresem, wytykając Mi Własny styl pisania. Najłatwiej wyszydzić, wyśmiać, zabawić się Moim kosztem – prawda? Jakie to dorosłe, jakie odpowiedzialne.
Czy pozbieram się po tym co przeczytałem? Mógłbym nie odpowiadać na to pytanie, ale odpowiem. Staram się być ponad to. Wciąż uczę się nie oceniać, nie osądzać – choć po takich wpisach jest to niezmiernie trudne. Obserwowałem dziesiątki razy, jak w szkole podstawowej, zawodowej, czy średniej – zawsze istniała grupa starająca się bawić czyimś kosztem ( ot tak dla szpanu ). Jak to młodzi ludzi mówili „dla radochy”. Jednak widziałem też twarze tych wyśmianych. I nie chcieli byście widzieć ich spojrzenia.
Często utarło się stwierdzenie, iż w dzieci są bardzo okrutne wobec innych dzieci. Potrafią bardzo boleśnie wytknąć rówieśnikowi gorsze ubrania, niemodne rzeczy, brak pieniędzy – jak i inne odmienności. I to często dla „szpanu”, „poklasku”. Jednak po tym co tu czytam, sądzę, iż postępowanie tych dzieci są lustrzanym odbiciem dorosłych. Tu mam tego namiastkę. Często stawałem w obronie takich dzieci, przeciwstawiając się takim zachowaniom.
W dorosłym życiu miast stawać w obronie tych wyśmiewanych, wyszydzanych, przez tych wspaniale „poukładanych, inteligentnych, mądrych” – staram się im tłumaczyć, iż wszelka rozmowa z ludźmi posuwającymi się do takich zachowań – nic nie da. Tłumaczę, by szli własną drogą z podniesioną głową. Gdyż tam, gdzie nie ma mądrej rozmowy, gdzie kończy się temat – zaczyna się chamstwo w różnych postaciach. Najgorsze jest to, umiejętnie otulone w żart.
No pośmiejcie się teraz Sami do Siebie. Pewnie i tak nic z tego nie zrozumieliście. Ja idę dalej.
Pozdrawiam serdecznie.

http://biblia.wiara.pl/kalendarz/67b56.Refleksja-na-dzis/2014-03-28

http://info.wiara.pl/doc/1937357.Spowiedz-to-nie-sad-potepienia

http://info.wiara.pl/doc/1937402.Papiez-rozpoczal-24-godziny-dla-Pana

Bardzo długo zajęło Mi dojście do meritum owej „spowiedzi”, ( w rozumieniu katolicyzmu ). Obecnie – jej specyfika – zupełnie mi nie odpowiada. Uczę się i szukam własnego kontaktu z „Bogiem”, i Moim zdaniem nie potrzebni są do tego inni. Do żadnego kontaktu z „Bogiem” nie potrzeba Mi wytycznych.
Co do winnych i wybaczania. Staram się nie osądzać, uczę się nie osądzać. Niestety lata w religii katolickiej, gdzie wpajano, jak i wpaja nadal osądzanie innych – przykładów jest miliony – trudno jest tego się oduczyć, lecz jest to wykonalne. Niemniej Ja staram się nie patrzeć na świat wyodrębniając owych winowajców, bo dla Mnie ( w Moim pojęciu ich nie ma ). Wybrałem taką drogę, która dla Mnie mentalnie ich unicestwia – jako pojęcie. Winowajca to dla Mnie płynąca negatywna fala energii, która jest mi do niczego nie potrzebna. Zatem płynie, mija Mnie i dalej sobie płynie. Uczę się wyłapywać dobrą energię, jako falę Mi korzystnej, odpowiedniej. Zatrzymuję z niej to, co wewnętrznie jest Mi potrzebne.
Co do wybaczania. Dla Mnie jest zupełnie inaczej rozumiane. W prostej linii ( tak jak Ja to czuję ), skoro Mnie w jakiś sposób skrzywdziłeś, to Sam przed Sobą przyznaj się uczciwie iż skrzywdziłeś. Zrozum co zrobiłeś? Komu wyrządziłeś krzywdę? Przyznaj się przed osobą, którą skrzywdziłeś. Przeproś i napraw krzywdę. I to tylko ( Moim zdaniem ), w takiej kolejności pasowało by do słowa „przebaczam”. Jednak w katolicyzmie owe „przebaczenie”, sprowadzono do „spowiedzi”. Miast zwrócić się do skrzywdzonego, nakazuje się zjawić się w kościele i wyspowiadać się. Pomijam resztę szczegółów polecanym przy tym fakcie. I tyle.
Kiedyś w tv był bardzo „interesujący” ( jak to nazwać? ), cykl programowy, społeczny – pt.: bodajże „Przebacz Mi”. W skrócie organizatorzy programu doprowadzali do konfrontacji krzywdzącego ze skrzywdzonym. Krzywdzący kupił kwiatki, przeprosił, i już. Uf. Koniec krzywdy. Jakie to proste.
Czyli co? Pobiję cię, znieważę, zniesławię, okradnę, spalę Ci dom lub co gorsza – a potem: kwiatki, przepraszam i tyle? W prostej linii tak dzieje się katolicyzmie, jeśli chodzi o „spowiedź”. Mniej więcej tak się dzieje. Zmienia się tylko sceneria, słowa, rekwizyty. A potem do komunii. I już jest lekko, już sumienie czyste. A po wyjściu z kościoła dalej w życie, i to samo, to samo, to samo.
Moim zdaniem albo nie krzywdź, i podejmuj odpowiednie decyzje, a jak już skrzywdziłeś, zrozum to co zrobiłeś, przyznaj się skrzywdzonemu a nie komuś kto nie ma nic wspólnego z wyrządzoną krzywdą, napraw krzywdę, i przeproś. Moim zdaniem to bardziej wychowawcze, niż hipokryzja w zaułku kościelnej niszy.
Pozdrawiam.