Witam
Ja równie uważam, że bardzo potrzebe jest miejsce gdzie można by się wypowiedzieć, otworzyć. ON nie mają łatwo w świecie ignorancji osób zdrowych. Piszesz o nieuczciwości coniektórych w sieci. Oni są wszedzie i będą. Ostanio usłyszałem o przypadku wykorzystania ON - wnych, bodajrze 8 osób finansowo przez zdrową osobę - choc nie w necie tylko w realu. Lecz czy to nie jest potworne?
Ja sam odczówam zimne wyrachowanie od osób które powinny mi pomóc. Nie chciały ale powinny. Dość mam już proszenia, płaszczenia sie, poniżania się i upokarzania.
I wcale nie chodzi tu o roztkliwianie się nad sobą, bo wiem i zdaje sobie sprawę z tego, że istnieją gdzieś ludzie, którzy mają gorzej, cierpią bardziej, lecz ja chcę powiedzieć o sobie. Znam takie stare powiedzenie, że chory zawsze cierpi w samotności. Tak jest i ze mną. Mam wielką pomoc od mej Żony i duże wsparcie od bliskich mi osób. Przyjaciół nie mam wcale, bo gdzieś rozpieżchli się w ciemności jak tylko stałem się niepełnosprawnym. Mało że mam bardzo słaby wzrok ( 1 gr ), to jeszcze mój kręgosłup okazał się ruiną. Mam objawy spastyki. Przeszedłem już jedną operację odcinka lędzwiowego. Po nieprawidłowej rehabilitacji w SULECHOWIE/LUBUSKIE, siedzę teraz na wózku. Teraz czeka mnie następna operacja C4-C5 i C6-C7, odcinek szyjny kregosłupa. Wiele juz przeczytałem na ten temat i wszędzie piszą że to niesłychanie niebezpieczna operacja. Tym bardziej, że mam najgorszy rodzaj przepuklin jądra miażdżystego, a mianowicie DOKANAŁOWY na oponową rdzenia kręgowego. Nie mam już wyjścia i musze poddać się tej operacji inaczej grożą mi komplikacje i całkowity paraliż. Siedzę w domu i nie mam jak wyjść aby nie być rażony potwornym bólem. Leki nic nie dają. Każde położenie ciała nie niweluje bólu. Mam pomoc od Żony, lecz już jej nie mówię wszystkiego. Jest taka wyczerpana pomocą dla mnie. Sama choruje na nadciśnienie 2 stopnia i ma jedną rękę niewładną po wypadku. Nie chcę jej obarczać takim ładunkiem jaki jest ból. Nie chcę aby zabrzmiało to jak proszenie o litość czy użalalnie się nad sobą. Ale jestem coraz bardziej zmęczony. Siła mojej walki z chorobą i bólem słabnie i ja to czuję. I jeszcze to czekanie w kolejce na operację. To jak by walczyć z niewidzialnym wrogiem. Żebym jeszcze mógł wychodzić na zewnątrz i poruszać się na wózku elektrycznym który mam już od listopada ubiegłego roku, lecz nie stac mnie na zbudowanie minigarażu. Wyczerpałem już wszelkie adresy w polsce. Wózek stoi a ja siedzę w domu. Nikt nie chce widzieć mego problemu. Pieniędzy brakuje na leki. Coż znaczy że kaleka nie ma gdzie wstawic wózka? On za dużo żąda! Przecież to nie żadna figura. A ja mam już dość. Po trzykroć dość! To walka na wielu poziomach. A ja jestem tylko jeden. Gdzie jest Bóg? Gdzie wiara w niego tych ludzi którzy mogą?
Czy trzeba się targnąć na własne życie aby zauważono że ten konkretny człowiek ma problem? Gdzie zaradczość tych ludzi, aby nie dochodziło do tych problemów? Macie rację, nie ma z kim pogadać. I czasami się nie da, nie można. To tak jak by serce ściskało i twardy korek wciskał się w gardło i tylko łzy toczą się ukratkiem.
Tylko czasami nie ma czym już płakać. Traci się nawet motywację dla samego płaczu. Któś powie: hej, ty masz tyle lat! Nie powinieneś! Bądź mężczyzną! A ja pytam co to znaczy? Co znaczy być nim? Czy to znaczy ślepo wierzyć w mity? Czy to znaczy mieć kamienną minę mimo burzy wewnątrz? Czy to znaczy, nie czuć tego co się czuje? Wiem że każdy z ON takie rozdroża swego myślenia miewa. Lecz czasami chciało by się zniknąć, nie być. Tylko po co? Co z bliskimi? Gdzie ich miejsce w tej mieszance bólu i cierpienia. I mam paradoks: z jednej strony chciało by się chronić bliskich przed własną chorobą i zniknąć, lecz z drugiej boje się przed bólem ich utracenia. Więc trwam choć to nie fer. Tak czuję. Nie fer jest kazde cierpienie każdego z ludzi a już ON dobitnie. Bo oni są jakby naznaczeni tym cierpieniem.
Chcę tylko powiedzieć że boję się coraz bardziej tej operacji. Staram się, ale się boję. Czy to słabość - nie wiem. Czy to ludzkie miec takie odczucia, chyba tak. Lecz jakże goszkie jak piołun. I te myśli co będzie.......... co będzie.......... i ból, ból, ból.
Lecz gdybyż to tylko o mnie chodziło, to nic, lecz jest tylu z nas.............
Boże daj siłę.
Pozdrawiam serdecznie
Zygmunt