Rusz cztery litery i zacznij żyć swoim žyciem ,  rodzice cię tak traktują jak dziecko , a tobie do tej pory widocznie to odpowiadało, jesteś po 30 i musisz wziąć byka za rogi i działać na tyle ile możesz, a nie prosič o zgodę w każdej sprawie mamusie czy tatusia,bo nikt za ciebie pewnych decyzji nie powinien podejmować do końca życia.

Po przeczytaniu Twojego postu i odp. na posty innych, stwierdzam z całą stanowczością, że masz DEPRESJĘ i to już zaawansowaną! Żaden "psycholog" tylko PSYCHIATRA I TO DOBRY! Nie obrażaj się, jak nie jesteś pewien mojej wypowiedzi wejdź na stronę o depresji, jest tam test - sam się przekonasz. Nie czekaj bo to może skończyć się samobójstwem.
------------------------------
Ponad to: twoi rodzice z jednej strony są nadopiekuńczy z drugiej Cię DOŁUJĄ. Jest sporo ich winy: ciągłe narzekania, stękania - a to oni ciebie spłodzili i z jakiegoś powodu twoje schorzenie wystąpiło. "...po 60" to jest nic, znam ludzi po i tuż przed 70, którzy dobrze wyglądają, starają się być sprawni fizycznie i umysłowo, ale nad tym trzeba pracować!
Z dalszej części wynika, że rodzice cię zwyczajnie wykorzystują finansowo - masakra. Nic nie musisz! "...płaćremont mieszkania na kredyt, który ja muszę spłacać (czy tego chcę czy nie) bo oni już nie mieli by z czego" nic nie musisz i co cie to obchodzi! ZAJMIJ SIĘ SOBĄ I SWOIMI POTRZEBAMI!
Reasumując - pozytywy:
- jesteś sprawny psychicznie
- w miarę niezależny finansowo
- w miarę sprawny fizycznie
-młody (dość)
Negatywy:
- głęboka depresja - konieczny psychiatra
- uzależnienie od rodziców
- widoczne ułomności
-------------------------
Krok pierwszy: znajdź dobrego psychiatrę - klinikę może prywatną? Jak przestaniesz płacić kredyt to ci styknie Zapewne będą tam spotkania z psychologiem, grupowe itp. Jak to zaliczysz dalej pójdzie lekko.
Pozdrawiam, zrób co piszę, a będziesz szczęśliwy, chyba że chcesz tylko ponarzekać

> zacząłem się nawet zastanawiać czy nie skorzystać z pomocy psychologa lub psychiatry

Przestań się zastanawiać i umów się na wizytę. Masz problem kwalifikujący się do rozmowy ze specjalistą. Jeśli to realne (w Twojej okolicy), może być korzystne, aby ta osoba miała doświadczenie w terapii osób niepełnosprawnych.

A teraz kilka luźnych uwag od obcej baby z Internetu, w prawie Twoim wieku, która mieszka w dużym mieście samodzielnie z nieuleczalną niepełnosprawnością (MPD). Czy to Ci się przyda, Bóg raczy wiedzieć, bo Cię nie znam – czytasz dalej na własne ryzyko.

1) Założenie rodziny nie jest rozwiązaniem problemu niesamodzielności. Bo założenie szczęśliwej rodziny nie polega na tym, że czyjeś życie jest w kryzysie, a żona lub mąż przyjdą i uratują. Małżonek to ktoś, kto ma być Ci w zasadzie równy, a więc żyjąc z Tobą dostawać od Ciebie mniej więcej tyle wartości (różnego rodzaju), ile Ci daje. Czyli musisz mieć co tej osobie dać. I to nie na takim poziomie, żeby chciała z Tobą kawę wypić, a żeby chciała zostać Twoją żoną. Rozwiązywanie problemu dużej niesamodzielności zaczynając od tego, że założysz rodzinę, to myślenie na opak.

Chociaż po sprawiedliwości muszę dodać: nie jesteś pierwszym niepełnosprawnym mężczyzną, który loguje się tu na forum z takim pomysłem (starsi rodzice + brak życia towarzyskiego + myśl, że problem rozwiązałaby dziewczyna lub żona). Nie wiem czemu niektórym mężczyznom wydaje się, że to jest plan realistyczny, bo jako baba nieodmienne zastanawiam się natychmiast „A co ona ma z tego mieć?”

2)

> Jakoś nie umiem [wziąć się w garść], jeszcze nie dziś, jeszcze nie teraz.

Można nie umieć i można nie chcieć - to dwie różne rzeczy. Jeśli nie umiesz, to od samego czekania się nie naumiesz i czas Ci nie pomoże. Natomiast jeśli nie chcesz...

Czasem nie chcieć jest rzeczą zrozumiałą – mnie po śmierci w rodzinie, która przemeblowała mi życie mocno na ukos, mało co się chciało przez jakieś trzy lata, więc nie mogę krytykować tego, że komuś się czasem nie chce budować i naprawiać swojego życia. Tak samo można np. czegoś się bać i odłożyć to na później (żeby na raz nie robić za dużo). Ale takie „niechcenie” musi być stanem tymczasowym, z określonym horyzontem. To znaczy, można sobie myśleć „dziś chrzanię, nie robię”, ale jeśli „dziś chrzanię, nie robię” trwa np. rok, i nic się nie zmienia na lepsze, to jest bardzo niedobrze.

Za rok będzie Ci łatwiej zacząć robić to, na co teraz nie czujesz się na siłach? Za dwa lata? Za pięć? Co takiego spowoduje, że "jeszcze nie teraz" zmieni się w "teraz"?

3) Zdobywanie samodzielności jest procesem stopniowym. Czasem obejmującym porażki i kroki w tył. Wymaga zaczynania od małych rzeczy, żeby dojść do większych. Czy umiesz ugotować sobie takie jedzenie, żeby na nim żyć? Czy potrafisz dotrzeć we wszystkie miejsca, w które musisz (do lekarza, do urzędu, do lokalnego sklepu) albo samodzielnie, albo stabilnie korzystając z pomocy innej, niż Twoi rodzice? Kiedy ostatni raz zostałeś w domu (lub innym miejscu) bez rodziców na miesiąc lub więcej i jak Ci to wyszło?

4) Co do możliwości utraty pracy i innych nieprzyjemności – życie jest ryzykiem. Nikt nie gwarantuje ani Tobie, ani mnie, ani nikomu innemu, że będzie dobrze. Ale nie o to chodzi. Chodzi o to, żeby zbudować sobie margines bezpieczeństwa na to, na co się da, nie podejmować ryzyka głupio, a poza tym prowadzić na tyle spełnione życie, na ile można. Jeśli jest coś, co można realnie zrobić, żeby zmniejszyć lęk, to warto (np. rozejrzeć się w wolnym czasie za inną pracą). Ale kiedy boisz się rzeczy pozostających całkowicie poza Twoją kontrolą (nie tylko Cię zwolnią, ale z góry zakładamy, że nie znajdziesz pracy), lęk nieproduktywnie paraliżuje. Taki lęk nie jest Twoim sprzymierzeńcem.

5) Znajomości są jak rośliny - trzeba je pielęgnować, bo inaczej więdną i często działa to tak, że dopiero jak już uwiędły, to się to zauważa (bo wcześniej to właśnie „nie przeszkadza”). Na pocieszenie: nie jesteś jedynym człowiekiem na świecie, który zorientował się trochę po czasie, że życie towarzyskie mu wyschło. Najprawdopodobniej da się to odbudować. Ale prawdopodobnie będzie to wymagało znalezienia sobie nowych znajomych, podejmowania nowych aktywności – a więc zdolności wyjścia na ten przykładowy koncert, na który teraz boisz się wyjść.

* * * *

Poprzedni wątek osoby z bardzo podobną diagnozą i problemem usamodzielnienia się: http://forum.niepelnosprawni.pl/topic_show.pl?pid=270826#pid270826

Skorzystaj z pomocy jaką możesz otrzymać przez Internet. Zawsze to większa dyskrecja i anonimowość. Zobaczysz czy Ci to pasuje. Mój znajomy korzysta w ten sposób z pomocy terapeuty. Leczenie alkoholizmu przez Internet jest tak samo skuteczne jak terapia uzależnień w realu. Poszukaj tylko kogoś sensownego.

Odpowiedzią na Twój problem nie będzie żadna porada, czy podpowiedź, bo to Ty sam powinieneś dojść do tego, co dla Ciebie najlepsze. Napiszę Ci więc o sobie. Mnie niepełnosprawność dorwała w sile wieku, jestem chory i różnej maści problemy ciągną się za mną. Popatrzyłem na swoje ręce i stwierdziłem, że skoro są obie, to może mogą coś dla mnie jeszcze zrobić, albo ja dla nich. Wziąłem kartkę i wypisałem wszystko to, co mi na wątrobie siedzi. Nie płaczę, tylko w tym wszystkim, co mnie spotyka, znalazłem swoje błędy i wybory. Zamiast uskarżać się na to, co już było, pomyślałem, co mogę zrobić, żeby było, niekoniecznie lepiej, szczególnie dla kogoś, w końcu to o siebie się troszczę. Tak, to czysty egoizm połączony z masochizmem, ale w myśl zasady - nikt nie przeżyje mojego życia za mnie, to nie komuś mam się podobać, tylko lustro ma być całe, gdy w nie spoglądam. Skoro nie pęka, to znaczy, że mam kolejną szansę. Zmagam się z trudnościami natury zdrowotnej, czyli fizycznej i emocjonalnej, społecznej, czyli znów fizycznej i emocjonalnej, ale złączyłem ręce i skoro jedna jest z drugą, to znaczy, że jest ktoś, kto mi pomaga. A zatem, jak na zawodach, skoro ktoś na mnie patrzy i pomaga, to nie mogę zawieść, przynajmniej postarać się znaleźć rozwiązanie, a przyznam szczerze - im dłużej to trwa, tym czuję się lepiej. Ssanie, sprężanie, praca wydech, a może tylko ssanie i wydech, czy ma to dla mnie jakieś znaczenie? Idę, czy jadę na wózku (swoim inwalidzkim) i napotykam na różnego rodzaju przygody i z jedną się zmagam, drugą biorę na siebie - egoistycznie, bo personalizmu nikt mi nie odmówi, a nazywać mogą tak, jak sobie chcą. Jest 8 mld ludzi na świecie, gdybym każdego miał słuchać, czy zadowolić, oj za słaby jestem. Skupiam się na sobie, przykro mi, ale właśnie z tego chyba czerpię najwięcej energii, nie z żadnych psychologów, księży, czarowników. Ich porady są słuszne, ale wydają się puste, bo nikt nie odda rzeczywistości, bo nikt jej do końca nie zna - tylko ja, a zatem i Ty. Chcesz więcej?