Witaj Malwo.

Nie jestem pewna,ale wydaje mi sie,ze swoją chorobą próbujesz wytłumaczyć to,że nie jesteś w stanie zabrać mamy do siebie.Może sie mylę,gdyż nie napisałaś co Ci dolega.
Wychodzę z założenia,ze dzieci powinni opiekować się swoimi rodzicami,gdy Oni tego potrzebują.Z Twojego postu wynika,iż oprócz trudności w poruszaniu,nie ma z Nią żadnych większych problemów.Napisz więc na czym polega problem,że nie możesz wziąć mamy do siebie.

Ja jestem osoba pełnosprawną,ale tez mieszkam w bloku,razem ze mną mieszka ojciec,który jest osoba niepełnosprawną w wieku 73 lat.W trzypokojowym mieszkaniu mieszkają ze mną mąż,troje dzieci i ojciec.Oprócz ojca mam tez małego, niepełnosprawnego synka-mpd i epi,więc obowiązków mam poniekąd podwójnych.Osobiście nie wyobrażam sobie,abym mogła oddać ojca do domu opieki lub nie zająć sie nim.

Jeśli chodzi o radę,to niestety nie dam Ci jej,wszystko zależy chyba od tego co mamy w" środku".

Pozdrawiam-Iwona

Witam
Szanowna Pani. Moim zdaniem jest Pani bardzo wrażliwą i wspaniałą Osobą skoro nie tylko zauważa Pani te negatywne sytuacje w Pani życiu ale potrafi Pani o nich mówić. Nie chciał bym tu osądzać kogokolwiek bo nie do mnie to należy i nie Jestem Alfa czy Omegą. Lecz też Jestem i mężem i ojcem i synem. Co prawda mój Tata już nie żyje ale Mama dzięki Bogu jest wraz ze mną i moimi braćmi na tym świecie. Droga Pani. Wydaje mi się, tak jak tu przedmówczynie wyraziły swe zdanie, iż problem jest dużo głębszy. Analizując sytuację w Pani domu, trzeba by stwierdzić, że to nie Pani ponosi jednoznaczną odpowiedzialność za obecny stan emocjonalny Pani domowników, ale ponosicie ja razem z mężem. Bardzo częstym błędem w małżeństwach jest fakt, że problem zauważa się po latach, gdy niuanse kolejnych dni wspólnego życia tak się nawarstwią, że zaczyna się wszystko walić i sypać. Często nie zauważamy właśnie takich drobnych rzeczy jak: niedomówienia, nieporozumienia, brak zrozumienia. Często jest tak że zamiast w pewnym momencie powiedzieć ostre dość - dalej ciągnie się życie czyniąc do złej gry dobrą minę. To są przyczyny tego, że życie staje się katorgą a nie wspólną drogą ku jesieni życia.
Szanowna Pani. Mąż tak jak Pani winien rozumieć, że powinien chronić Panią, dzieci, jak i własne gniazdo przed niebezpieczeństwami życia. Lecz z Pani wypowiedzi wynika, że zamiast tego Mąż wyładowuje się emocjonalnie na Pani, miast szukać rozwiązania. Moim zdaniem konieczna jest między wami rodzinna rozmowa. Pani - Mąż. Pani, Mąż - dzieci. Nie wiem w jakim wieku sa Pani dzieci, ale one równierż powinny uświadomić sobie, że nie tylko maja prawa ale i obowiązki. Tylko w ten sposób może Pani do czegoś dojść. Proszę mi wierzyć. POMOC w codziennym życiu to nie WYRECZANIE domowników z ich obowiązków. Tym bardziej że to Pani jest Osobą schorowaną, niepełnosprawną. Tu trzeba nie prosić o ich pomoc, lecz postawić OSTRE DOŚĆ! Albo pomagacie i wspólne prowadzimy Życie, albo nic z tego nie będzie. Czasami trzeba radykalnie podejść do rzeczy. Moja Mama również była kobietą typu cierpiętnica, która czyniła wszystko aby było dobrze, ustępowała, wyręczała, cierpiała i co teraz ma? Minęła Mamie siedemdziesiątka i jest osoba schorowaną, której życie gdzieś przeleciało między palcami.
Droga Pani. W rodzinie trzeba ROZMAWIAĆ jak najwięcej. Mąż MUSI wysłuchać nie tylko tego, co jest dla niego wygodne, ale i tego, co Panią boli emocjonalnie. Lecz powinien miec tez możliwość wypowiedzenia się co jego boli.  Tylko w ten sposób można dojść do porozumienia.
Co do Pani Mamy. Ja był bym oburzony taką postawą siostry. Mama przeżyła 90 lat - i to już jest piękne. Jakie serce rodzonego dziecka może być tak okrutne, aby wogóle i w tak pięknym wieku wyrzucać Mamę z bądź co bądź jej własnego domu? To bardzo okrutne. Tylko o jednym Pani siostra zapomniała. Na przeniesienie Mamy do domu opieki musi być jej zgoda. Po drugie Mamie należy się prawnie zabezpieczenie mieszkania w tym domu. Ma prawo do pokoju, kuchni i sanitariatów.
Pytanie: Jakie życie czeka Mamę Pani z córką, która nie czuje szacunku i miłości do własnej Matki. Nad tym trzeba by było się zastanowić. To nie są łatwe problemy, ale trzeba rozmów z rodziną. Trzeba poruszać te tematy jak najczęściej wspólnie, a nie cierpieć samej i nieść ten ciężar. Odpowiedzialność spoczywa na całej rodzinie a nie tylko na Pani.
Życzę Szanownej Pani przede wszystkim: zdrowia, siły, spokoju. Bo to jest Pani najbardziej potrzebne.
Pozdrawiam

Witam

>Pani Marta napisała:
>problem o którym Pani pisze jest bardzo złożony, ale...
>wg mnie Pani sytuacja domowa nie jest do końca wytłumaczeniem przy >problemie Pani Mamy.

Myślę że w części tak, lecz nie do końca ma Szanowna Pani rację Pani Marto. Bardzo proszę o dokładne zapoznanie się z postem Pani Malwy. Prawda że jest Córką, lecz jest bardzo schorowana, poważnie. Ona sama potrzebuje pomocy, a zważywszy na Jej warunki w domu, można jej tylko współczuć.

>Pani Marta napisała:
>To, że pani Mama mieszka z siostra nie powinno w 100% przenosić na siostrę obowiązku >opieki nad matką.

Pewnie tak i by było, gdyby nie fakt, który Szanowna Pani Marto, umknął Pani z uwagi to informacja, że Mama Córki u której mieszka, znacząco uczestniczyła finansowo w stworzeniu warunków bytowych Córki u której mieszka. I to już jest wystarczający powód, aby Córka ta była zobowiązana opiekować się Mamą. Po wtóre doskonale wiem jakie nieporozumienia i zawirowania w stosunkach miedzy rodzeństwem, wywołuje fakt że jedno dziecko jest inaczej traktowane od drugiego. W pełni rozumiem stanowisko Szanownej Pani Malwy.

>Pani Marta napisała:
>Pobyt osoby starszej, niepełnosprawnej w domu rodzi wiele obowiązków i ograniczeń o >których nie można dowiedzieć się przy wizytach towarzyskich.

Sądzę że Pani Malwa doskonale o tym wie. Lecz Szanowna Pani Marto, proszę zwarzyć, iż kij ma dwa końce. Pani Malwa jest bardzo schorowaną osobą, sądząc po fakcie że Mama Pani Malwy znacząco pomogła w budowie domu dla Jej siostry, to czy nie zasadnym było by stwierdzenie, dla czego nie starała się pomóc jednakowo każdemu dziecku, a córce poważnie schorowanej w szczególności? To bardzo przykre. Może tu jest odpowiedź właśnie na Pani pytanie.

>Pani Marta napisała:
>Czy zaproponowała Pani kiedyś siostrze pomoc w opiece nad matką, nawet u niej w domu? Czy kiedykolwiek spędziła Pani z mamą ostatnio więcej czasu (dzień, dwa) - dając siostrze możliwość oderwania się od tego obowiązku?

Jeśli się jest poważnie chorym, ciężko jest zaplanować takie rzeczy o których Szanowna Pani mówi, Pani Marto. Wiem coś o tym, gdyż sam mam Mamę w wieku ponad 70 lat i wiem co mnie kosztuje zaplanować odwiedziny. Nigdy nie można przewidzieć jak się będziemu czuli w danym czasie. Lecz uważam że jeśli brak odwiedzin częstych lub długotrwałych, spowodowany jest chorobą - nie świadczy o tym że nie kocham własnej Mamy, czyż nie?

>Pani Marta napisała:
>Pani siostra pewnie też ma własne życie, obowiązki, problemy i troski. Niekiedy, nawet gdy kogoś bardzo kochamy i szanujemy ciężar codziennego życia nas przerasta.

Lecz działa to w dwie strony. Pani Malwie również nie jest lekko, zwarzywszy na jej warunki materialne i zdrowotne. A jednak Mama nie postawiła Jej domu? To zastanawiające.

>Pani Marta napisała:
>Piszę te słowa nie po to żeby Panią oceniać, ale pisze je z własnego >doświadczenia. Mam bardzo ciężko chore dziecko, pracuję aby zapewnić >mu możliwość rehabilitacji, kilka lat temu ciężko zachorował ojciec >mojego męża, pomagamy teściom jak możemy, ale to, że my jesteśmy >(musimy być) na każde zawołanie rodzi niekiedy nasz bunt i pytanie Gdzie >są ich pozostałe dzieci, dlaczego tylko my??

Szanowna Pani Marto. A może by tak spytac się reszty dzieci tesciów, jak one to widzą? Bardzo współczuję Pani z uwagi na dziecko. Pomoc Teściom jest nader właściwym podejściem do tematu. Lecz proszę się zastanowić. Teściowie mieli dzieci. Pytanie brzmi: Dla czego inne w mniejszym względzie garną się do pomocy Rodzicom w starszym wieku? Stare powiedzenie mówi, cytuję: "CO DO WORA WŁOŻYSZ TO, TO WYCIĄGNIESZ". Właśnie o takich zawirowaniach mówię. Rodzice często faworyzują własne dzieci, różnicując ich stosunek do każdego z dzieci. To trwa lata całe, aż później gdy sami potrzebują pomocy, zbierają żniwo tego co sami czynili.

>Pani Marta napisała:
>Może Pani siostra zmieni swoje zdanie gdy ofiaruje jej Pani swoją pomoc, >a to, że spędzi Pani więcej czasu ze swoją mamą może też pomoże w Pani >kontaktach z dziećmi. Dzieci szacunku i miłości dla swoich rodziców uczą >się także obserwując  ich podejście i miłość jaką obdarzają starsze >pokolenia.

Tak jest jeśli chodzi o dzieci, lecz nie do końca. Moim zdaniem, to jak dzieci odnoszą się do Rodziców owszem jest wykładnią ich obserwacji zachowań własnych Rodziców, ale i zależy ich zachowanie od tego, jakie wartości miały wpajane. Zależy od zgodności i konsekwencji ich Rodziców w sposobie wychowania. A to już odrębny temat i ściśle prywatny.

Reasumując. Zagadnienie pomocy rodzicom nie jest takie oczywiste, jak by się tego można spodziewać. Wpływ na odczuwanie moralnego obowiązku pomocy Rodzicom ma wiele czynników i nie są one do końca winą dzieci. Teoretycznie każde dziecko zobowiązane jest pomóc Rodzicom w latach podeszłych, tylko gdzieś głęboko zakorzeniony ból, żal i poczucie niesprawiedliwości, a może poczucia odsunięcia od innych w Rodzinie, sprawia że dorosłe dziecko nie czuje się na siłach przełamać, aby pomóc Matce ( mówię tu o sytuacji między siostrami ). To nie takie proste. Trzeba wybaczać lecz nie zawsze da się zapomnieć.
pozdrawiam serdecznie
Zygmunt

witam! nazywam się Magdalen Jadach i jestem dziennikarką w krakowskiem oddziale TVNu, pracuję z redakcji rozmów w toku, zainteresował mnie Pani problem z Mamą i Siostrą, jeżeli chciałaby Pani o tym porozmawiać pod okiem specjalisty, znaleźć wyjście z sytuacji,wsytąpić w programie. proszę o kontakt, z poważaniem Magdalena Jadach, proszę pisać na asdres jadah@wp.pl

W sumie to co napisał to żaden problem. Są tacy dla których to jest norma, a ty nazywasz to problemem? A co będzie jak będziesz mieć prawdziwy problem?