Wątek ogólne / Sprzęt i rehabilitacja / Protezy kończyn dolnych (dawniej marcin77777) (23869 - wyświetleń)
O protezach które noszę wiem bardzo dużo (z pewnością przytoczę tu nie raz tematy z poprzedniego forum) jak również o przeróżnych bolączkach osób z amputacją udową i w miarę swojej wiedzy i czasu będę pisał o moich własnych sposobach radzenia sobie z nimi. Chciałbym podkreślić że nie mam wykrztałcenia w tej dziedzinie a moje opinie są jedynie efektem wieloletniej praktyki w chodzeniu o protezach (składających się z przeróżnych modelów stóp i kolan). Jestem pacjentem który miał dużo szczęścia i ogromne ambicje sportowe. Dlatego po dziś dzień ciężko jest mi usiedzieć dłużej w jednym miejscu Chodzę, biegam, jeżdżę na rowerze, prowadzę samochód, kiedy trzeba to gram w piłkę (choć osobiście wolę inne dyscypliny sportu), uwielbiam zwiedzać ruiny zamków a co za tym idzie wspinać się czasami na całkiem poważne wzniesienia. Piszę o tym aby dać obraz tego ze żyję jak inni. I jeżeli mogę choć odrobinę pomóc tym którzy są dopiero na poczatku tej drogi - bedzie mi miło się choć odrobinę przysłużyć
gdzie chcąc pomagać osobom nie bedziemy kasowani bądź bananowani (grizzli wiesz o co chodzi). I mam na myśli szczerą radość z tego że tak szybko pojawiają się osoby z którymi rozumiem i czuję to samo. Ja zawsze byłem bardzo zawzięty w tym "podnoszeniu" się po amputacji jednak wiem co to znaczy obskurna, nie przypominająca bynajmniej nogi ani niczego podobnego proteza. Kiedy zakładałem na protezę próbną długie spodnie i nogawka spodni owijała mi się kilkukrotnie wokół nieosłoniętej niczym rury w protezie, kiedy dochodziły do tego wszechobecne spojrzenia ludzi - czułem się gorzej aniżeli bez tej protezy. Zastanawiałem się wtedy dlaczego tak jest że osoby które dopiero co przeszły amputację, jest to prawdopodobnie ich największy życiowy kompleks na tą chwilę i ani myslą się z tym afiszować, pragną jedynie normalności i powrotu do chodzenia o dwóch nogach - muszą być skazane na coś takiego do momentu kiedy nie uformuje się kikut i nie bedzie można wykonać protezy ostatecznej. Ja zacząłem sobie z tym radzić w ten sposób że owijałem tą rurę gąbką a następnie samą gąbkę formowałem nawiniętym na nią bandarzem elastycznym. Efekt był przeciętny ale przynajmniej to co zarysowywało się pod nogawką - choćby grubością bardziej już przypominało nogę aniżeli kawałek rury Takie były pierwsze miesiące. Moim wielkim szczęściem w tamtym czasie było spotkać na swojej drodze kilka osób dzięki którym stałem się właścicielem ostatecznej protezy z lejem pełnokontaktowym (czyli idealnie przylegającym wszędzie do skóry kikuta) i mocno zużytego ale jednak kolana firmy otto bock. To było kolano 3R15 w którym tak naprawdę działał już tylko wyprost powodowany dwiema sprężynami. Co by o zużyciu tego kolana nie pisać - było o niebo lepsze od tego co nosiłem wcześniej - czyli kolano szkoleniowe z zamkiem. To było coś pięknego ! Dopiero wtedy czułem że posuwam się z nauką chodzenia naprzód. Że proteza zdolna jest do dużo większej aktywnosci aniżeli byłem w danej chwili w stanie z siebie wykrzesać. W protezie próbnej czułem zupełnie na odwrót Wtedy zacząłem dopiero szaleć ! Technicy którym zawdzieczałem powstanie tej protezy - bracia Kałużni z Gdańska - nie nadążali za moimi postępami w nauce chodzenia, jeżdżenia na rowerze a nawet podbiegania Byłem tak bardzo spragniony tej sprawności że poświęcałem wszelakiemu wysiłkowi fizycznemu całe dnie ! To była pewnego rodzaju rekompensata za pierwsze miesiące przesiedziane w większości w czterech ścianach mojej kawalerki (ja, myśli i dla odmiany telewizor). Ale wysiłek fizyczny po amputacji się bardzo opłaca ! Bardzo łatwo mozna sobie uzmysłowić ilu mięśni potrzebujemy w zdrowej nodze aby normalnie funkcjonować. O ile mniej zostaje nam ich po amputacji ? Im wyższa amputacja tym mniej mięśni pozostaje. A mimo to chcemy przy zastosowaniu protezy poruszać się jak dawniej. I tutaj jest własnie miejsce i czas na trening. Niezależnie od tego czy lubimy sport, czy wykonywaliśmy kiedykolwiek jakieś ćwiczenia czy też nie. Musimy na tyle wzmocnić ta garstkę mieśni która nam pozostała - aby swoja siłą przejęła pracę wszystkich utraconych mięśni. Ja byłem młody, szalony i niewyżyty wiec przyszło mi to dosyć łatwo i naturalnie. To była czysta przyjemność dawać z siebie coraz więcej ale i otrzymywać w zamian coraz wiekszą sprawność , coraz większą łatwość robienia w protezie wszystkiego tego co dawniej, o dwóch nogach. Przyszło lato. Wszyscy wskoczyli w krótkie spodenki , a ja ? Ja też Trochę zaryzykowałem. Nie byłem pewien reakcji ludzi , nie wiedziałem jak bedę sobie radził z ich spojrzeniami ale mimo to postanowiłem spróbować. Moja proteza była przeciętna ale co tam. Na dodatek z pomocą po raz kolejny przyszli mi wówczas bracia Kałużni z Gdańska i wykonali mi piękny , żółty lej. Wtedy to już nie miałem żadnych watpliwości czy chcę zakładać krótkie spodenki i czuć się jak moi rówiesnicy. Sam siebie przekonywałem że jeśli ktoś natretnie mi sie przygląda to nie ja mam wówczas problem z mentalnością i akceptacją i bynajmniej nie ja powinienem się krepować w takich chwilach Reagowałem usmiechem i podobnie przenikliwym spojrzeniem - to skutkowało rewelacynie. Albo pozbywałem się gapiów albo otrzymywałem usmiech w zamian Takie były moje początki. Całkiem miło je dzisiaj wspominam. W mojej głowie działo sie wówczas tyle ile pewnie nie wydarzy się przez resztę mojego życia ale warto jest powalczyć o tą normalność, choćby z samym soba !
A konkretniej - znam forum Ortocentrum i pamiętam Twoje posty. Można by było je ignorować, ale naprawdę robiłeś wszystko, aby wkurzyć administratorów. Ile można pisać o jednym, jedynym produkcie albo producencie??? Wystarczyłoby pochwalić raz i dosyć. A poza tym - ani Twoja natarczywość tam ani skrupulatność i pozorna skromność tutaj nie dodają Ci wiarygodności... I dobrze ! Nie pierwszy to raz i nie ostatni Ale nawet gdybym miał spojrzeć krytycznie na siebie to nie widzę związku z "wolną amerykanką" stosowaną na forum firmy ortocentrum. Jeżeli się "dudni" na prawo i lewo że stworzyło się niezależne forum do całkowicie wolnych wypowiedzi osób amputowanych i ich rodzin to nie można nagle robić z tego "witryny wystawowej własnego sklepu" i dyskryminować wszystko czego ten "sklep" nie oferuje. Albo jedno albo drugie ! W innym przypadku z takiej kombinacji wychodzi jedynie fałsz i obłuda ! Więc nie wiem dlaczego odniosłaś wrażenie że robię z siebie kogoś skromnego ? Czy osoba skromna rozpisuje się w takich ilościach na temat własnych historii i osiągnięć ? (tak naprawdę większości to jeszcze nie napisałem ) Włożyłem sporo pracy w to kim dzisiaj jestem i co sobą reprezentuję. Efekt jaki do tej pory osiągnąłem jest dla mnie powodem do dumy i zadowolenia. Bardzo cenne są dla mnie szczególnie moje osiągnięcia sportowe o których marzyłem jeszcze jako osoba sprawna a realizują się właśnie teraz kiedy jestem niepełnosprawny. Dlaczego nie miałbym o tym pisać skoro nie wszystkim się to udaje... Czy nie o to chodzi w wychodzeniu z "życiowych dołków" takich jak mój nowotwór i amputacja - aby uwierzyć w siebie i dążyć do coraz wyższych celów ? Czy nie dość jest osób które chciałyby trochę tej radości i pewności siebie ale sobie z tym nie radzą z różnych przyczyn, np. dlatego że życie ich nie "rozpieszcza" ? To chyba dobrze że mi się udało ?... Że w ogóle czasem komuś się tak bardzo udaje że aż trudno w to uwierzyć ! ). A już podaję kolejny przykład: Nie może być jedno i drugie !
Bo również dobrze mogłeś mieć tą protezę i ona leżałaby w szafie bo nie miałbyś chęci jej założyć i chodzic .
Naruszenie regulaminu forum, pkt. 4g: Zabrania się zamieszczania w Serwisie treści reklamowych i promocyjnych.
Wątek ogólne / Sprzęt i rehabilitacja / Protezy kończyn dolnych (dawniej marcin77777) (23869 - wyświetleń)
Powered by mwForum 2.16.0 © 1999--2008 Markus Wichitill
