Nie wywołuj "wilka z lasu." )))))

"Klątwa" w Teatrze Powszechnym. Co sądzicie o tak kontrowersyjnych przedstawieniach?

W Katowicach pani chciała się wykąpać, a tam w wannie wąż. Dostał się do niej przez kratkę wentylacyjną. Sąsiad nie przypilnował swojego pupila. Nie wiem czy moje serducho by wytrzymało takie spotkanie.

Żył sobie kiedyś pewien szary wróbel, którego życie było nie kończącym się pasmem zmartwień i kłopotów.

      Był jeszcze w skorupie, a już miał swoje problemy: «Czy uda mi się wydostać z tej twardej skorupy? Czy nie wypadnę z gniazda? A czy moi rodzice zdołają mnie wyżywić?».

      Zaledwie uporał się z tymi zmartwieniami i miał wyfrunąć w powietrze po raz pierwszy, pojawiły się już następne wątpliwości: «Czy moje skrzydła zdołają mnie utrzymać? A jak rozbiję się w drobiazg?... Kto mnie pozbiera?».

      Kiedy mógł już latać, to znów zaczął narzekać: «Czy uda mi się znaleźć żonę? Czy zdołam zbudować gniazdo?».

      Pokonał również i te problemy, ale wciąż się zadręczał: «Czy wylęgną mi się pisklęta? A co będzie, jeśli urwie się gałąź i cała moja rodzina zginie? A jeśli jakiś sokół rozszarpie moje pisklęta? I czy w ogóle zdołam je wyżywić?».

      Kiedy wykluły się zdrowe, wesołe i śliczne pisklęta, zaczęły już trzepotać skrzydełkami, wróbel wciąż narzekał: «Czy oby mają wystarczająco dużo jedzenia? Czy uda im się uciec przed kotem i innymi drapieżcami?».

      Pewnego dnia pod drzewem zatrzymał się Jezus. Wskazał palcem na wróbla i powiedział: «Spójrzcie na te ptaki niebieskie: nie sieją, nie orzą, nie zbierają żniwa... a Pan Niebieski żywi je!».

      Wtedy to szary wróbel zdał sobie sprawę, że niczego mu nie brakowało... Nie uświadamiał sobie tego.

Bruno Ferrero

Noce teraz parne. Sen nie przychodzi. Można rozmyślać do białego rana,

Nocą teraz, to ja najczęściej słucham radia lokalnego. Jakoś na rozmyślania nie mam ochoty.

Tragedia w górach. Mam nadzieję, że himalaistom uda się uratować kolegów. W związku z tą sprawą znów przychodzą myśli, po co ci ludzie to robią. Dlaczego ryzykują życie swoje i tych co ich ratują.

Spojrzałam na mapę smogową Polski i spać mi się już nie chciało. Moje miasto na tle innych polskich miast nie wygląda najgorzej, ale też nie ma się czym cieszyć. Za oknem w dzień słonko zachęca do spacerów, a komunikaty ostrzegają, że dzieci, chorzy i starsi lepiej niech nie wychodzą z domów, a tak się nie da. Niedawno czytałam o ludziach umierających z powodu zanieczyszczonego powietrza. Statystyki są porażające.