>  Osobiście nie bardzo ludzi

Głupia pomyłka. Nie bardzo lubię.

Od lat wstyd było mi się przyznać do tego że jestem na rencie (tzn byłam), Na spotkaniach klasowych, w pracy gdy pracowałam jako wolontariusz, przed dawnymi znajomymi itd... Każdy zadawał głupie pytanie typu 'nie wyglądasz na chorą i chcesz wegetować na rencie', albo 'ojej... to tak źle że nie możesz pracować?'. Jedni patrzyli na mnie z politowaniem inni inaczej ale starałam sie tym nie przejmować. Nigdy nie okłamywałam nikogo i nadal tego nie robię ale mówienie innym jak mi źle samą mnie dołuje. łatwiej wyżalić mi sie w necie niż na żywo. Należę do tej grupy ludzi, którzy wstydzą się że mają taką sytuację, ciężko mi nawet iść do UM po dodatek do mieszkania czy po zasiłek. Gdy miałam rentę było mi lżej bo to zawsze renta (marna i też na koszt społeczeństwa ale to zupełnie coś innego niż zasiłek z MOPS). Wstyd mi nawet przekroczyć próg MOPSu. Nie czuję się lepsza od innych, że inni idą a ja się wstydzę. Znam ludzi którzy wręcz żądają pieniędzy skąd tylko się da, bo uważają że im sie należy i tyle. Sama pracowałam w organizacjach pomagających ludziom i widziałam ludzi żądających wsparcia choć mieli niemal wszystko, i ludzi naprawdę w trudnej sytuacji którzy przychodząc po pomoc takze czuli wielkie poczucie wstydu, zażenowania itd, widać było po nich, w wymowie, w mimice itp. Zawsze uważałam że trzeba pomagać i nadal tak uważam.

Jest mi strasznie ciężko, bo kiedyś to ja pomagałam innym a teraz to ja jestem po tej drugiej stronie... Dla mnie to straszna sytuacja, w której nie umiem się odnaleźć a tym bardziej ze w większości tych organizacji pracują moi znajomi, to dla mnie jest o wiele razy trudniejsze. Powiedziałam im prywatnie że pilnie szukam pracy zdalnej bo nie mam już renty, obecnie walczę w sądzie i mam tylko zasiłek stały i pielęgnacyjny, żeby mieli na uwadzę dla mnie taką pracę, więcej nie mówiłam. Mi łatwiej otworzyć się przed kimś obcym niż bliskim. Do tego nie chcę obarczać innych swoimi problemami. To siedzi w mojej głowie.

Urząd Miasta jak i MOPS dodatkowo mnie dobijają.
Od momentu utraty renty już drugi raz składałam wnisek o dotacje. Gdy miałam rentę nie było probemu ze złożeniem wniosku. Od momentu straty renty, w UM robiono mi problem z przyznaniem dodatku. Nie miałam dochodu poza zasiłkiem pielęgnacyjnym i kazano mi wpisać że mam dochów ok 315zł bo inaczej mi nie przyznają dodatku. Kazano mi poświadczać nieprawdę w oświadczeniach, mimo że obwarowane jest to odpowiedzialnością karną.
Pracownik socjalny, ściga co pół roku całą moją najbliższą rodzinę o wywiad alimentacyjny, rodzina się wscieka bo ma dość tego. Sami nie mają pieniędzy. Pracownik dosłownie zmusza mnie do podjęcia pracy bo uważa że umiarkowany stopień to nie orzeczenie, to osoba jest zdrowa... Za każdym razem naciska na mnie. Z łaski na trzy miesiące przyznali mi zasilek rządowy (100zł) potem kazali trzy miesiące bez zasiłki i znów za 3 miesiace przyjść, choć wiem od znajomych pracujących w MOPS że ten zasiłek może być stale wypłacany, co 3 mce na 3 mce, zachowany w ciągłości, ale co placówka to swoje postanowienia.
Byłam znów po dotacje z zaświadczeniem z MOPS o wys zasiłku stałego (260zł). UM nie chciał przyjąć wniosku, mówiąc znów że to nie możliwe że ja mam tylko taki dochód i że odrzucą mi wniosek. Mówiłam że mam zasiełek piel jeszcze, ale powiedzieli że to nie jest dochód. Z łaski przyjęli. Przyszła decyzja (na niej mam dochód 320zł wpisany choć nie mam takiego dochodu), dodatek wyższy niż czynsz o ok 40zł. Poszłam zapytać dlaczego wspisano mi taki dochód i skąd oni go wzięli, tłumaczyli się ze musieli tak wpisać bo by mi odmówiono dodatku. Poszłam w z przyznanym dodatkiem do MOPS. Tam pracownik do mnie z pretensjami że ja ich okłamuję bo mam znacznie wyższy dochód ze widocznie przed nimi coś ukrywam. Powiedziałam że UM tak wpisał i ew niech sobie z nimi wyjaśnia. Za kilka dni zadzwoniła do mnie i powiedziała że faktycznie tak celowo wpisali, oczywiście nawet nie przeprosiła mnie że posądziła mnie o oszustwo, tylko poinformowała że pomniejszono mi zasiłek stały o te 40zł. Gdy zapytałam czy przelali część pieniędzy za energię to powiedzieli że nie, bo czekają na więcej takich zleceń (2 miesiące juz mijały). Mówiłam że elektrownia mnie straszyła że mi odetną prąd. Powiedziała że mogę najwyżej zanieść do nich decyzję że dostnę te pieniadze na prąd tylko nie wiadomo kiedy i że ew mam pożyczyć pieniądze i zapłacić sama (i tak zrobiłam). Oczywiście nadal pytanie jak sprawa w sądzie, że czemu w takim razie nie mam prawa do renty itd, że mam iść do pracy...
Tak blisko rok trwa zabawa z tymi dwoma 'instytucjami'. Dlatego nie chcę już prosić o pomoc gdzie kolwiek. Mam dość upokarzania mnie przez te dwie instytucje, traktowania jako nieroba, któremu wygodnie żyć na koszt państwa, na koszt podatników. Dość dosrywania mi nawet tutaj przez kilka osób.
Wolę żyć w nędzy niż prosić o pomoc gdzie kolwiek/kogo kolwiek, by już nikt nie wchodził mi w życie z butami.
Chciałabym tylko pracy zdalnej, takiej jakiej będę wstanie podołać i najlepiej w nienormowanym czasie, niczego innego nie chcę.

barnaba, nie zrozumiałeś: bardziej miałam na myśli, abyś ZAMIENIŁ ten kraj na lepszy czyli wyjechał z Polski do jakiegoś wybranego państwa mlekiem i miodem płynącego. Gdzie nie ma bezrobocia, do tego chołubi się leniuchów i premiuje narzekanie.