Lubicie podróżować, bo ja bardzo. Zebrało mi się na wspomnienia w ten pochmurny, słotny dzień. Do wspomnień skłania mnie również wyjątkowy czas " zburzenie muru berlińskiego". Pamiętam tamten czas, nie tylko jako zwrot w historii, ale również własnych transformacji. Zapraszam do rozmowy ludzi, którzy potrafią śmiać się z siebie. Wszak tego, kto nie potrafi śmiać się z siebie, nie można traktować poważnie - powiedział pewien filozof( niestety nie wiem kto, a może nie filozof). Nawiązałam do poprzedniego wieku, bo w tamtym okresie żyłam "na pełnych obrotach", jeździłam "maluchem' (teraz przez niektórych wyśmiewanym, ale wówczas to był WÓZ -ha,ha,ha...). Miałam wiele przygód- rodem z kabaretu. Niektóre mogły skończyć się koszmarnie. Np. benzyna była reglamentowana, przy czym przydział trzeba było wykupić do końca kwartału (inaczej przepadał). Lato - to wypaliłam, ale gorzej w zimę. Nigdy nie lubilam jeździć późną jesienią i zimą (kiedyś jeszcze były zimy). Przyszedł koniec kwartału,a ja miałam do wykupienia 80 l paliwa. Co robić? Wlałam do gara (takiego od gotowania bielizny, nie wiem dlaczego, ale nakryłam pokrywą i przycisnęlam 3 cegłami), a mieszkałam w starej kamienicy w centrum miasta.  Ludzie chodzą, czują benzynę. Jeden dzień, drugi, trzeci...,wreszcie przychodzi sąsiad i pyta co ja z tą benzyną robię, że codziennie przelewam. Ja z niewinną miną (jak blondynka) - ona stoi w piwnicy w garze. Zrobił się czerwony, zaczął wrzeszczeć, że ma rodzinę i chce żyć. Przecież tu chodzą ludzie z papierosami. No i tak mnie zmotywował, że wybrałam się do Warszawy (a było to 200 km). Akurat się przydała. Za chwilę napiszę coś z terażniejszości.