Witam,
mam serdeczna prośbę, o podpowiedź.
Moja córka (20 lat-studiuje), od ok. 20 lat cierpi na wodonercze (częste ataki bólu i gorączki, niska odporność), alergie, gastrologiczne sprawy, kardiologiczne,
a od paru lat doszła zmiana guzowata u nasady w kręgu szyjnym. Stan po radioterapii, po ponad  3 latach nie uległ w żadnej mierze poprawie.
Od wielu lat zwolniona z wf. od 3 latach zabezpieczona kołnierzem ortopedycznym  niewelującym gwałtownym ruchom szyją, a przez to zapobiegającym złamaniom, bo kość jest osłabiona raz przez zmianę, drugi po radioterapii.
co kilka tygodni na antybiotyku, łapie infekcje, nieobecności na zajęciach, itd.

Ewidentnie - nie może sama wykonywać wielu czynności, potrzebuje pomocy, bo jakikolwiek wysiłek, gwałtowny ruch grozi jej złamanie kręgów szyjnych.
Otrzymała lekki stopien niepełnosprawności,
Jednosobowa komisja lekarska, tylko przewracala dokumentacje z leczenia, żadnych badań ani pytań o stan; potem socjalna w pierwszych słowach wyprosiła mnie jako matkę za drzwi, a córka mówila że lekką ręka zataczała lakonicznie jakies pozycje).
orzeczenie brzmi, niepełnosprawność lekka, i w żadnej mierze nic jej z ułatwień nie przysługuje, wszystko na nie.
Oczywiście bez prawa ubiegania sie o dodatek pielęgnacyjny (sto parę zł).
Córka, jest załamana takim podejściem. Radze, by się odwoływała.
Uważam, że to niezgodne z prawem i niesprawiedliwe takie traktowanie "lekkie" schorowanego człowieka i w zasadzie chodzącego kaleki.
a jezeli ani dr, ani socjalna nie mają pojęcia, to niech nie decydują o życiu innych.
Tylko nie wiem, czy takie odwołanie ma sens.
Nie chce zeby córka przechodziła od nowa przez ten żenujący cyrk.
Proszę, może ktoś ma dziecko czy sam podobne schorzenie i podpowie nam, jak taka komisja sie zachowała.
Pozdrawiam serdecznie.