Jestem żoną sparaliżowanego męża.Od 10 lat występuje u męża powolne obumieranie komórek mózgowych. Jeszcze 2lata temu dawałam sobie radę sama podczas opieki nad mężem. Niestety choroba zaczęła postępować bardzo szybko i w dniu dzisiejszym nie jestem w stanie fizycznie podołać wszystkim obowiązkom związanych z pielęgnacją. Rok temu przychodził pielęgniarz, który2 razy w tygodniu kąpał męża, przychodził równiez rehabilitant, który ćwiczył poruszanie ręką i nogą, przychodził równiez masażysta. Teraz przychodzi tylko ksiądz. Dostałam wiadomość,że mojemu mężowi nie należy się pomoc ponieważ nie ma odleżyn. Jest pielęgnowany przeze mnie oraz leży na kupionym z naszej renty materacu przeciw odleżynowym, codziennie wsadzam go na wózek i wyprowadzam na balkon, śniadania, obiady i kolacje je w miękim fotelu. Sama jestem po 2 operacjach serca, mam wszczepioną zastawkę i nadwage, dlatego nie jestem w stanie fizycznie sama wykąpać w wannie męża. Nie wychodzimy na spacery ponieważ mieszkamy na 1 piętrze w bloku i nie ma możliwości zjechania wózkiem.Czuję się jak w matni albo klatce, która otwiera się tylko wtedy, gdy przyjedzie syn z Poznania. Dzieje się to tylko 2,3 razy na miesiąc kiedy to jego obowiązki pozwalają na to w wekendy. Wtedy kąpie ojca, zajmuje się nim cały czas dając mi odpocząć. Wychodzimy razem na spacery, do kościoła, na plac zabaw z moimi małymi wnuczkami - ten czas jednak szybko mija. Mieszkam w Gnieżnie i tutaj nie mogę znależć pomocy w żadnej z instytucji. Dlatego poprosiłam znajomego aby móc wysłać ten apel o pomoc i poradę. Zrezygnowana Maria.