Renta przysługuje temu, kto spełnia łącznie następujące warunki:

    * jest niezdolny do pracy,
    * ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
    * niezdolność do pracy powstała w okresach ściśle określonych w ustawie, np. w okresie ubezpieczenia, zatrudnienia, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, zasiłków z ubezpieczenia społecznego (chorobowego lub opiekuńczego) albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Spełnienie tego ostatniego warunku nie jest wymagane od ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Wynika z tego, że osobie niepełnosprawnej od dzieciństwa, np. niesłyszącej czy niewidomej, trudno będzie „uzyskać” niezdolność do pracy w trakcie zatrudnienia. Będzie to możliwe, jeśli kolejna choroba (dodatkowa) taką niezdolność spowoduje. W przeciwnym razie czeka te osoby praca aż do wieku emerytalnego (60 lat dla kobiet, 65 lat dla mężczyzn).

Wymagany staż ubezpieczeniowy (okresy składkowe i nieskładkowe)
- 1 rok, gdy niezdolność do pracy powstała przed 20. rokiem życia,
- 2 lata - u osób w wieku od 20 do 22 lat,
- 3 lata - u osób w przedziale wiekowym od 22 do 25 lat,
- 4 lata - u osób od 25 do 30 lat,
- 5 lat - gdy osoba ma powyżej 30 lat.

Okres wymaganych 5 lat w odniesieniu do osób powyżej 30. roku życia musi przypadać w ciągu ostatniego 10-lecia przed dniem zgłoszenia wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy. Do tego 10-letniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkolnej czy rodzinnej. Możliwe jest więc posiadanie 30 lat stażu pracy, ale nieotrzymanie renty, bo na ostatnie 10 lat przed złożeniem wniosku przypadło np. tylko 4,5 roku pracy. Wówczas pozostaje jedynie możliwość ubiegania się o rentę wyjątkową prezesa ZUS.