Teoria, a w praktyce to jest tak jak widać na forum.

> z uwagi na cierpliwość, do której zmusza życie i doświadczenia ograniczające wolność - i rozumienia w kwestiach nawet nie doświadczanych przez nią (do których nawiązuje druga strona). <

Może być wręcz przeciwnie. U niektórych taki stan wywołuje agresję i żal do losu za to co go spotkało. Nie ma reguły na to o czym mówisz.

Bycie kulawym daje cierpliwosc? Masz obraz ON jali kreuja media.

Rasizm płciowy pozostawię bez komentarza.
Osoba doświadczona chorobą może mniej cierpieć niż osoba zdrowa. Choroba nie jest największym cierpieniem w życiu człowieka.
Śmiem twierdzić, ze osoby uważające się za pokrzywdzone przez los i dotknięte chorobą/upośledzeniem bywają raczej zamknięte i nie przejawiają zbytnio empatii. Raczej bedzie się nad sobą użalać niż słuchać i do tego rozumieć czy nawet próbowac zrozumieć inną osobę - swojego rozmówcę i jego problemy.

Otwórz swój umysł i zrozum wreszcie, że to nie choroba jest "ładowarką" dla empatii/

Rożni ludzie różnie podchodzą do "wypytywania" - mam takich, który mi powiedzieli (kilka lat po fakcie ) że się czują przesłuchiwani, jak zadaję różne dodatkowe pytania. Ja mogłam zakładać, że wykazuję chwalebny wysiłek zrozumienia, a oni woleliby, żebym może zmieniła temat.

W tym kontekście warto też popatrzeć na pytania o niepełnosprawność. Mam znajomych z kilkuletnim co najmniej stażem, którzy albo nigdy nie pytali o cokolwiek związanego z niepełnosprawnością, albo zrobili to bardzo późno niemal przepraszając co pół zdania, że ich to w ogóle obchodzi, bo obawiali się, że wchodzą mi w przestrzeń bardzo osobistą (zaznaczam, że mówię o ludziach w okolicy trzydziestki, czyli już z pewnym doświadczeniem życiowym). I wiem, po rozmowach na tym forum, że są ludzie którzy - inaczej niż ja - nie życzą sobie pytań o swoją niepełnosprawność. Więc ostrożność nie jest nieuzasadniona.

Nie znam Twoich znajomych, ale omijanie przez kogoś tematu mojej niepełnosprawności rozpatruję m.in. z przynajmniej trzema pozytywnymi motywacjami:

a) Zasadniczo jest to zjawisko negatywne. Budzi negatywne emocje. Ktoś może nie chcieć o nim rozmawiać dlatego, że nie wie, co ma z tymi emocjami (swoimi, moimi itd.) zrobić. Wypytanie koleżanki o szalenie udane wyjście do klubu, o postępy jej dzieci albo o wyprawę na Kilimandżaro jest wypytywaniem o rzecz pozytywną. Jest więc zasadniczo emocjonalnie prostsze.
b) Jeśli nie ustaliliśmy wcześniej, jaki jest mój stosunek do pytań o niepełnosprawność, temat może być omijany "z grzeczności" - "nie wypada" pytać. Co najmniej kilka razy zdarzyło mi się coś takiego: "Słuchaj [Iota], mam niezbyt uprzejmie pytanie...." "Tak?" (Psychicznie przygotowuję się na jakąś straszliwą rzecz) "Co Ci właściwie jest?". Do dzisiaj myśl, że to jest nieuprzejme pytanie, mnie rozwala.
c) Są ludzie, którzy wychodzą z założenia, że o przykrych rzeczach niepodlegających zmianie się nie rozmawia, bo nie ma po co. Nie oczekiwałabym, że ktoś taki będzie CHCIAŁ wyciągać mnie na zwierzenia o moim wybrakowanym układzie nerwowym. I co by nie mówić, to jest wcale niegłupi pogląd.

> Tak więc niezrozumienie może być w jedną i w druga stronę.

Jasne. I może to nawet dotyczyć sytuacji znacznie mniej "drastycznych" niż utrata wzroku.  Może to również kompletnie nie dotyczyć niepełnosprawności.

W tym konkretnym przypadku po pytaniach autorki wnioskuję, że chodzi o sytuację, w której "sprawni" "nie wykazują empatii" (jak sądzi autorka) z jej niepełnosprawnością.