Mnie nie chodzi o obawy - moje doświadczenie wynika z czegoś innego:

Mam jednego fajnego znajomego, który mi się przekształcił ze znajomości internetowej w realną. Tyle, że jest osobą sprawną, poznaną na forum tematycznym. Ale to było możliwe, bo ja byłam "jego typem człowieka" a on moim, w takim sensie że po prostu dobrze nam się godzinami gadało o wspólnym hobby, więc jak przyszła opcja że się spotkać, to okazało się, że możemy przesiedzieć przy kawie sześć godzin i żadnego z nas to nie nudzi. Do dzisiaj raz na ruski rok się ruszam do jego miasta tylko po to, żeby mu sprawić przyjemność i się spotkać.

Poza tym kilka osób, w tym dwie z tego forum, widziałam osobiście i dobrze im życzę, ale nie ma czegoś takiego, że jak z nimi np. raz na jakiś czas nie pogadam, to zaczyna mi brakować, że żeśmy na kawę nie poszli, na wyciekczkę czy coś. Są, żyją, mają się nienajgorzej i ta wiedza mi wystarczy. Bo nie pasujemy do siebie aż tak, żeby mnie do kontaktu ciągnęło.

Są też ludzie, niekoniecznie akurat stąd, których ciekawiłoby mnie kiedyś spotkać. Bo mamy podobną pracę albo jakieś podobne zainteresowanie - tak po ludzku mam poczucie, że byłoby o czym pogadać, bo mnie ciekawiłaby ta osoba, a ja (chyba) ją. Natomiast dosłownie nigdy nie miałam tak, że wiedząc o kimś tylko jaką ma jednostkę chorobową interesowało mnie, żeby się z nim spotkać. Może mogłabym komuś pomóc (teoretycznie, ale nie wiem czemu szukałby pomocy u mnie, zamiast u specjalisty). Ale sam fakt, że ktoś ma to samo, co ja - MPD - nawet podobnie nasilone na przykład, kompletnie nic mi nie mówi. Interesowałoby mnie, czy jest jakiś fajny powód, żebyśmy się znali... gdybyśmy oboje nie byli ON.

Są na przykład takie "zloty", organizowanie przez forumowiczów IPON. I ja je z jednej strony rozumiem, a z drugiej... zupełnie nie mam ochoty iść tam na zasadzie: "Hej, też jestem niepełnosprawna". Nikomu, nigdy nie przedstawiam się moją niepełnosprawnością, chociaż każdy widzi jak jest, bo tego się nie da ukryć. Ale sama w sobie moja niepełnosprawność jest po prostu nieciekawa. Można się ewentualnie wymienić jakimiś techniczno-medycznymi uwagami, ale rozmowa towarzyska mi się z tego nijak nie klei.

Mam nawet, przyznam szczerze, taki problem, że jak gdzieś widzę, że ktoś pisze "szukam przyjaciela - jestem samotny, mam taką a taką niepełnosprawność" to rozumiem ten anons, ale ja sobie jednak myślę: okej, ale co CIEKAWEGO masz do powiedzenia? Bo przecież sam fakt, że jesteś niepełnosprawny i samotny... nie jest specjalnie podstawą do rozmowy. Od czasu do czasu może być podstawą do tego, żeby się komuś wyżalić (ale ja akurat nawet to wolę robić znajomym, którzy mnie znają dobrze - bo wiedzą, jak mi wtedy pomóc, a nie mnie dodatkowo "rozkręcić").

Krótko mówiąc: diagnoza sama w sobie nie jest specjalnie interesująca (przynajmniej dla mnie), jak się z tym już -dzieścia lat żyje. Może jak miałam lat pięć to sam widok dzieciaków, które są do mnie podobne coś znaczył. Ale teraz - okej, jesteś niepełnosprawny. A co poza tym?

> sam fakt nawiązania rozmowy i wymianie informacji o zainteresowaniach ,sukcesach,porażkach,nawet o kłopotach jak i radościach może takie znajomości uczynić jak to nazywasz "mocnymi".

> silna moderacja jest potrzebna w sytuacjach gdy jedynym celem piszącego jest poniżanie innych.

Ja widzę to inaczej - mocna, dobra znajomość wynika z tego, że ludzie do siebie pasują charakterami (niekoniecznie mając takie same). Słabe, złe znajomości mogą wynikać ze złej woli ale też z jakichś dużych różnic charakterów. Rozmowy o pogodzie, czy o tym "co w gazetach piszą" albo o perypetiach naszych roślinek doniczkowych, pozwalają nam odkryć, jaki ktoś ma charakter.

Wpienia się szybko? Znam takich ludzi, że oboje się na siebie wpieniają, jest darcie kotów, a potem obie strony mówią "A o co myśmy się kłócili? Nieważne, chodź na piwo!". Ja bym chyba zwariowała w takiej znajomości, a im to najwyraźniej nie przeszkadza. Znam też ludzi, którzy za punkt honoru uważają wszystko i jak ja im powiem "Wiesz, nie zgadzam się" albo "To mi nie odpowiada" to jest eksplozja, bo jak ja mogę ich obrażać.

Ktoś się na mnie kiedyś nawet bardzo poważnie obraził za żart (w świecie realnym, nie robię aluzji do forum) - tłumaczyłam, że był żart, nie atak, że nie wiedziałam, że tak go to dotknęło (bo mi od razu nie powiedział) i mogę publicznie przeprosić. No i nic. Nic więcej nie jestem w stanie po fakcie zrobić. Ktoś taki może do dziś uważać, że ja go perfidnie poniżyłam (no bo jak się osoba poczuła poniżona, to znaczy, że ja ją poniżyłam, czyli moja wina). Nie jestem tego w stanie zmienić - mogę tylko przyjąć "na klatę", że ktoś ma do mnie być może animozje, których ja wcale nie chciałam. Mogłabym oczywiście łazić za człowiekiem, żądać uznania mojej niewinności, wykładać że uczucia to nie to samo co stany faktyczne, tylko akurat wątpię, czy to by pomogło. I odwrotnie, znam ludzi którzy nie obrażają się chyba nigdy o nic. Jakbyś im w twarz powiedział "Jesteś idiotą" to byś usłyszał "Masz prawo do tej opinii" i tyle.

We wszystkich tych sytuacjach ludzie, którzy do siebie pasują będą się dogadywać. W świecie analogowym ludzie często wyłapują takie różnice i się po prostu albo się dogadują, albo omijają, albo jeden na drugiego narzekają do innych osób, niezwiązanych z sytuacją. W sieci jest z tym problem - bo np. wszyscy użytkownicy forum są "związani z sytuacją" (każdy ma pewnie jakieś zdanie, choćby takie że sprawa jest głupia i go nie obchodzi).  Omijać człowieka można, jeśli ma się dość wytrzymałości. Ale inni niekoniecznie będą go omijać tak samo.

I wtedy - jak konflikt jest nie do zażegnania ani nie do zignorowania - dobrze jest mieć silnego moderatora. Zwykle, jeśli już wkroczy, przynajmniej jedna ze stron poczuje się prześladowana, skrzywdzona itd. Pamiętam, że tak było również wtedy, kiedy tu wkraczał moderator ("Zbanowali mnie na tym totalitarnym forum za pisanie PRAWDY!"). Ale problem ma wtedy tylko moderator (bo jest teraz uważany za okropnego tyrana), nie użytkownicy, którzy pozostali na forum.

Tyle że moderacji nie mogą sobie użytkownicy wymodlić.

> zniknęli Ci <

Kropku, nie zniknęli, mam nadzieję, pył dnia ich pochłania?
Sonka bywa, zagląda, czasami szepnie, przytuli słowo...
Kryształek - szkoda, że cichutki...
Iota, transl. from eng.
W-zetka, na pewno się nie nudzi, mimo braku rozmówców, bo i Rogal - statystycznie biorąc - obniżył loty.
A Ty, szukaj nowych kolegów!
Wiosna, panie sierżancie!

Pozdrowionka!

>dzisiaj jest Dzień Wróbelka <

Dzisiaj jest Międzynarodowy Dzień Szczęścia
Czy wróble szczęście przynoszą?

O bocianach, słyszałam

>ani chęci <

Chęci są zawsze, ale Kropku, nie zawsze do spełnienia...