Fajnie, że Jaśkowi się udało w pewnym sensie pokonać niepełnosprawność. Jego szczęście w nieszczęściu polegało na tym, że spotkał na swojej drodze wielu wspaniałych pomocnych ludzi. Z tego co wiem on teraz też pomaga innym. Wyrósł z nierozsądnego małolata na fajnego, dobrze myślącego faceta.
Wielu z nas ON nie ma takiej szansy i też udaje nam się przełamać niepełnosprawność. Każdego z nas, tak jak i ludzi sprawnych, różne są koleje losu. Nieraz też spotykamy wspaniałych pomocnych ludzi, ale nasze sukcesy nie są tak medialne, co wcale ich nie umniejsza. Cieszmy się, takimi ludźmi jak Jasiek, bo jego życie, postawa oraz film o nim, przybliża sprawnym nasze potrzeby, pomaga choć w części nas zrozumieć i zobaczyć w ON prawdziwego czującego człowieka.
KAżdy z nas na swój sposób zdobywa własny biegun. )))

Filmu jeszcze nie oglądałam.

A o co ma chodzić?

Film nie widziałam, więc sobie tylko głośno pomyślę.

>Zrobiono film o gościu, którego niepełnosprawność wynika z tego, iż postanowił spędzić trochę czasu w transformatorze.

Nie on pierwszy i nie on ostatni nabywa niepełnosprawność w jakimś sensie z głupoty. W jego wieku mnóstwo ludzi robiło głupoty, z tą różnicą, że spora część z nich uniknęła konsekwencji. Niezawiniona niepełnosprawność jest bardziej tragiczna, ale akurat o to bym się nie złościła.

> Najlepiej łamią stereotypy te osoby niepełnosprawne, które pomimo ograniczeń zdrowotnych osiągnęły coś na polu niezwiązanym ze zdrowiem

Ale to się nie sprzedaje jako opowieść. Bo trzeba być naprawdę albo geniuszem (wielkim pisarzem, mężem stanu itd.) a wtedy niepełnosprawność jest w dużej mierze biograficznym dodatkiem, albo się idzie właśnie "w niepełnosprawność". O przeciętnie nieprzeciętnych ludziach i ich przeciętnie nieprzeciętnych życiu nikt nie będzie głośnych filmów raczej robił, bo nie ma tego, co dobra masowa opowieść mieć powinna - nie ma ani tragedii, ani epickich sukcesów, ani wielkiego poczucia, że oto wyjdziesz z kina jak po seansie umoralniającym, ani elementu bajki i mitu. To po prostu nie jest monumentalne. Może nadawałoby się na film obyczajowy, taki zwykły, ale w tym z kolei przeszkadza niepełnosprawność tego, kto jest przestawiany, bo ona z definicji wyróżnia.

Tak trochę sarkastycznie mówiąc, to ja "nie wiem" skąd pomysł że współczesne rozrywkowe media służą do przełamywania stereotypów. One ze stereotypów żyją, tylko że z innych. Są nieliczne gatunki, które tak nie działają (np. dobry film dokumentalny ma inną funkcję), ale to nie są gatunki bardzo popularne. Pozostałe media tworzą swoje stereotypy, bo to się sprzedaje. Na zachodzie jest nawet przecież pojęcie, z zakresu stadiów nad niepełnosprawnością, które to opisuje - "supercrip", czyli "super-kaleka". Ktoś kto dokonuje rzeczy tak monumentalnych, że służy jako bajka umoralniająca ludziom sprawnym ("Patrz, on wszedł na Mount Everest! Nie wstyd ci, że Twoje życie jest takie mdłe?)

EDIT: A insza inszość, że Mela nie ma przecież obowiązku reprezentować "środowiska". Mógł chłopak pójść na biegun z Kamińskim to poszedł, ma film to ma. Wolno mu.