Pacjentowi z dysfunkcją narządu ruchu, która uniemożliwia korzystanie ze środków transportu publicznego przysługuje (na podstawie zlecenia lekarza/felczera ubezpieczenia zdrowotnego) bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń we właściwym zakresie i z powrotem. O tym, czy pacjent wymaga takiego transportu, decyduje lekarz/felczer ubezpieczenia zdrowotnego.
W przypadku możliwości korzystania z transportu publicznego, pacjentowi przysługuje przejazd środkami transportu sanitarnego odpłatnie, lub za częściową odpłatnością. Lekarz wystawiając zlecenie na przejazd środkami transportu sanitarnego określa stopień niesprawności pacjenta, biorąc pod uwagę możliwość samodzielnego poruszania się oraz konieczność pomocy osoby drugiej przy korzystaniu ze środków transportu publicznego a także ogólny stan zdrowia:
* przy niesprawności I stopnia, do której zalicza się osobę zdolną do poruszania się przy wykorzystaniu środków pomocniczych i przedmiotów ortopedycznych bez stałej pomocy innej osoby i zdolną do korzystania ze środków transportu publicznego - pacjent ponosi 100 proc. kosztów transportu sanitarnego.
* przy niesprawności II stopnia, do której zalicza się osobę zdolną do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymagającą przy korzystaniu ze środków transportu publicznego pomocy innej osoby lub środka transportu publicznego dostosowanego do potrzeb osób niepełnosprawnych - pacjent ponosi 60 proc. kosztów transportu sanitarnego.
Podstawa prawna: art. 41 Ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczenia opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135) oraz Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 grudnia 2004 r., w sprawie wykazu grup jednostek chorobowych, stopni niesprawności oraz wysokości udziału własnego świadczeniobiorcy w kosztach przejazdu środkami transportu sanitarnego (Dz. U. Nr 275, poz. 2731).
