bluengel, myślę, że się domyślasz tego co teraz powiem, ale chcę sobie trochę postrzępić klawiaturę :

Po pierwsze Godunow mówi tak jak jest - podjęcie pracy wiąże się z ryzykiem utraty renty ale (pierwszy haczyk) nieoczywistym, bo nigdy nie wiadomo kiedy się człowiek w systemie "przestawi". To jest fakt, o którym warto choćby mimochodem wspomnieć (niezależnie od tego, czy się go uznaje za zasadny). Żeby potem nie było zaskoczenia, zdziwienia itd.

Po drugie, sama koncepcja tego, że orzeka się o "całkowitej niezdolności do pracy" z jednoczesną akceptacją limitów zarobków i zasady że możesz pracować zgodnie z odnośną ustawą jest nieco paranoiczna. Tak stworzyli to legislatorzy i to w moim poczuciu jest nieco idiotyczne, bo z jednej strony rzeczywiście nawet system twierdzi, że ci wolno pracować jako renciście, z drugiej stosuje etykietki który temu przeczą, a z trzeciej może Ci zmienić status. Teoretycznie system się powinien zdecydować czego chce i nie wysyłać sprzecznych sygnałów.

Problem z systemem rentowym jest zresztą (chyba) bardziej złożony. Bo (wydaje mi się), że dopóki niepełnosprawność trwa, ma wpływ na szanse zatrudnienia. I tu się czasem rozjeżdża system z człowiekiem: system orzeka binarnie na zasadzie "masz wszystko/nie masz wcale" (owszem, zawiesić świadczenie można ale to nie jest kwestia orzeczenia). Człowiek, chciałby być może czasem mieć poczucie, że teraz tego nie potrzebuje, ale kiedyś może nawet tego zacząć potrzebować (właśnie i dokładnie dlatego, że jest niepełnosprawny, nie dlatego że jest np. leniwy) i takiej opcji nie ma w systemie. Oczywiście, można podnieść argument że pracę bezpowrotnie stracą też osoby sprawne. Ale tu pojawia się zasadnicze pytanie o to, po co powinna być renta. Jeżeli po to, żeby stanowić trampolinę to system powinien przewidywać, że się kiedyś może na nią spaść z powrotem (bo inaczej mało komu się będzie chciało wychylać). Jeżeli powinna stanowić kompensację tylko dla osób, które są permanentnie niezdolne do żadnej pracy, to takich obywateli mamy w kraju nie za dużo i powstaje pytanie co z resztą - uznajemy, że osoba z np. ciężką padaczką albo niewidoma jest dokładnie takim samym pracownikiem jak osoba sprawna, czy nie? Jeżeli tak, to oczywiście koniec dyskusji. Jeżeli nie, to znów mamy problem: jak powinien wyglądać sensowny system wsparcia człowieka, który miał hossę przy zatrudnieniu i pracuje, a nagle farta przestanie mieć, jest dość ciężko niepełnosprawny i nie może już wrócić do systemu rentowego a pracy nie znajduje?

Wydaje mi się, że powód dla którego wielu ludzi siedzi na systemie jest właśnie taki: system zapewnia (pozornie) bezpieczeństwo większe, niż wychylenie się z tego systemu. Pewnie jest w tym (w skali całej Polski) trochę asekuranctwa, lenistwa, marazmu itd. Ale z drugiej strony nie zgadzam się z teorią, że wszystko można tylko trzeba chcieć. Czasami wychodzi tak, że nie można, również z przyczyn niezależnych (w przypadku pracy: np. z powodu tego jak wygląda popyt na rynku). A ponieważ system tego nie przewiduje, to są ludzie, którzy się nie wychylą, bo jak przestaną mieć hossę a system uzna, że są już samorządni i samodzielni, to utoną.

PS. Godunow nie wydaje mi się zwolennikiem marazmu. Por. choćby to (klik):

>Dawać renty socjalne godziwe ludziom takim którzy rzeczywiście nie potrafią sami egzystować  . Moim zdaniem młodym ludziom z rożnymi dolegliwościami stałymi  należałoby umożliwić zdobycie takich kwalifikacji  ( na koszt podatnika) żeby ich ułomność   nie przeszkadzała w prowadzeniu normalnego życia zawodowego..  A  w Polsce idzie sie  na rozwiązania najprostsze  najtańsze  dać ON 600 złotych renty na rękę  niech egzystuje całe życie na granicy ubóstwa..
>Mi się wydaje  nie tędy droga..

Krytyka chyba nietrafiona...