WSPOMNIENIA

                   Kiedy chmury zawisły nad Jasłem,
                   Wojna miasto zmieniła na pył,
                   Ale dusze u ludzi nie gasły,
                   Powrócili aby mieszkać w nim.
                                W środku ruin na nowo wzrastało,
                                W blasku rzek swych topiło swój wzrok,
                                 I piękniało jak młoda dziewczyna,
                                 Poszerzało swój teren co rok.
                     I wyrastał tu przemysł lokalny,
                     Wiele fabryk, które poznał świat,
                     Prawie wszystkie do dziś już przepadły,
                     A w archiwach pozostał ich ślad.
                                   Budowali pół wieku Jaślanie,
                                   Nowy system rozprószył to w mig,
                                   Ale bloki mieszkalne zostawił,
                                   I nadzieję co się nocą śni.
                     Wielu Jaślan śni nadal o pracy,
                     O zakładach, których nie ma już,
                     I nie wrócą już nigdy te czasy,
                     By do pracy spieszyli się znów.
                                  Może tylko nieliczni pracują,
                                  Bez wyzysku, postrachu i łez,
                                  Pozostali są albo na „fali”
                                  Albo jadą za pracą „hen gdzieś”.
                      A tęsknota rozdziera im serca,
                      I do Jasła wrócić szbko chcą,
                      By nadzieja dla dzieci nie zgasła, 
                      Żeby w Jaśle pozostał ich dom.
                                   By otoczył ich Św. Antoni,
                                   Matka Boska Częstochowska też,
                                   Żeby nigdy nie było już wojen,
                                   Braku pracy, wyzysku i łez.