Masz racię Tede,tak tenświat jest urzadzony syty głodnego nie zrozumie, bogaty biednego a sprawny niepełnosprawnego,tylko co to w naszym życiu pomoże ,jeżeli urzędnicy stali by się też głodni czy niepełnosprawni? nic ,bo wtedy już teżnic by nie mogli zrobić a tylko by zrozumieli

> ON nigdy nie byly rozumiane przez soby sprawne

Oj, będę niepopularna bo powiem, że jak zaczynamy rozmawiać o takich tematach, to zamiast słowa ON warto używać np. "tacy jak ja". Do tego drugiego nie sposób się przyczepić, a do tego pierwszego jak najbardziej.
Tak z perspektywy osoby  niepełnosprawnej od urodzenia (nie straszliwie ciężko) - rehabilitowali, byt zapewniali i otaczali mnie opieką rodzice, czyli "sprawni". Jednym z moich wzorów jest moje rodzeństwo - też "sprawne". Mam wspaniałe wspomnienia z wakacji spędzanych u kuzynostwa - także "sprawnego".  We wczesnym dzieciństwie podbijaliśmy okolicę wspólnie z pewnym kolegą - również "sprawnym" - któremu wiele zawdzięczam w zakresie poruszania się bez asysty rodziny. Oddzielnie na tej liście powinni się znaleźć koleżanki i koledzy ze szkoły podstawowej i liceum (tak, chodziłam doi szkoły masowej, a więc mówię o "sprawnych"). Dziś studiuję, popijam herbatę lub piwo i dyskutuję głównie z otoczeniu sprawnych studentów, z których przynajmniej część mogłabym zapewne poprosić o dość daleko idącą pomoc. I śmiem twierdzić... że większość z tych ludzi mnie "rozumie" na tyle, na ile jest to możliwe z punktu widzenia relacji jakie mamy i różnic jakie nas dzielą.

Jasne, że my tutaj mówimy o różnych losach, o różnych kategoriach ludzi. Spora część ludzi nie rodzi się, a zostaje niepełnosprawnymi w którymś momencie życia. Części z nich choroba dotyka w znacznie większym stopniu niż mnie. Od części odwraca się rodzina, uciekają znajomi. Rozumiem (na tyle na ile może być dane komuś, kto ma zupełnie inny los) że wtedy można pomstować i jest nawet o co. Ale nieśmiało proszę, żeby to robić w swoim imieniu, a nie wszystkich niepełnosprawnych - losy osób niepełnosprawnych są naprawdę bardzo różne i ściąganie ich do wspólnego mianownika jest w zasadzie niemożliwe.

Urzędy to w ogóle jeszcze inna bajka. To jak działają ma niewiele wspólnego ze społeczeństwem. Bo one muszą działać w ramach formularzy, świstków, paragrafów itd i chyba nie warto do dyskusji o nich mieszać reszty społeczeństwa.

Pozdrawiam

a MOŻE KTOŚ ZNA JAKĄŚ ORGANIZACJĘ W KRAKOWIE,GDZIE PRACUJĄ WOLONTARIUSZE?
Sama byłam wolontariuszką w młodości,gdy chodziłam do szkoły.
Nie było problemu..zorganizowaliśmy się i poszliśmy do PCK.Wskazali adres i odtąd regularnie odwiedzaliśmy Panią.
Zaden problem...
Podobno Polska jest krajem katolickim...a gdzie Rady przykościelne?Czy oni chcą świadczyć konkretną pracę?NIE.
Samorządy szkolne też żadnej inicjatywy nie wykazują.
Swiat stoi na głowie,a my po nim pełzamy...