Witam. Na początku zaznaczę że nie jestem rodzicem, lecz oczekuję porady rodzica.
Otóż jestem osobą poruszającą się na wózku i odrobinę chodzącą. Mój problem jest taki, że moi rodzice są straszliwie nadopiekuńczy. Mimo że radzę sobie w chodzeniu po domu bez żadnego problemu, to jak tylko słyszą że wstaję to biegną i mnie prowadzą, nie pozwalają samodzielnie się przemieszczać itd. Nie mogę też nigdzie ze znajomymi wychodzić, czy też jeździć z nimi gdzieś. O samodzielnym wyjeździe już nie mówię. A mam już 20 lat... Strasznie się wkurzam, że mimo tego że daję sobie radę nie mogę tego robić. I chciałbym korzystać z życia puki mogę.
Więc, co mi możecie doradzić, bym polepszył swoją sytuację.
Witaj, mam chorą córkę, więc wiem co czują Twoi rodzice. Uważam, że jedynym 'sposobem' jest szczera rozmowa. Nie pomogą żadne wyczyny i bunty. Jeśli rzeczywiście czujesz, że możesz sobie pozwolić na jakąś wycieczkę czy wieczorne wypady - powiedz im o tym. i powiedz im dlaczego tak bardzo Ci na tym zależy. powinni zrozumieć.
Może jest ktoś spoza rodziny, najlepiej lekarz, kto mógłby porozmawiać z Twoimi rodzicami i zwrócić im uwagę, że Twoja samodzielność jest sprawą, od której zależy Twoja przyszłość? W każdym razie na pewno masz rację. Powoli, małymi kroczkami, na pewno uda Ci się przekonać rodziców. Powodzenia!
to jest smutne, ale nie jestes jedynym przypadkiem gdzie pielegnacja i obawa rodzicow powoduje ze ich dzieci niemoga rozwinac skrzydel.
to zdarza sie czesciej niz przypuszczasz...
moze masz przyjaciol ktorzy poruszaja sie na wozku? i ich rodzice w przeciwienstwie do twoich, daja swoim dzieciom mozliwosc byc niezaleznymi
jezeli tak to popros ich o wspolna rozmowe.
lekarz tez jest dobra mozliwoscia, chodz w tym przypadku bardziej psycholog
problem jest w tym ze twoi rodzice staneli w swoim rozwoju... gdy ty rozwijasz sie dalej.
oni niepotrafia sobie wyobrazic, ze ich coraz mniej potrzebujesz, to dziura w ich zyciu ktorej niepotrafia wypelnic.
Pod szklana przykrywka nie da sie wysoko latac.
uwazam ze majac 20 to najwyzszy czas, aby moc robic kroki samotnie........ inaczej zostaniesz kaleka
daj im poczytac forum
pozdrawiam i mam nadzieje ze rodzice zrozumieja
To jest trudna sytuacja i niestety dość częsta. Proponujemy bezpośredni kontakt mailowy z naszym psychologiem.
warszawa@integracja.org
W tytule ewentualnego maila prosimy o napisanie " porada psychologiczna"
