Witaj   to  jest  przykre   ale  nie  możesz  się  poddac  ,masz   22 lata  musisz  spytac  czy sa jakieś  terapie  może  uda się  chociaż troszkę  zatrzymac  choróbsko . Życzę  Ci  wytrwałości   i   walcz  , pozdrawiam  .

Jeżeli mogę ci cokolwiek radzić mając zupełnie inną chorobę: choroba nie przekreśla szans na aktywne życie. Ono będzie inne niż sobie wyobrażałaś, ale nie musi być złe. Z czasem, kiedy będziesz już sobie w stanie z tym psychicznie poradzić powinnaś swoją chorobę poznać (nie jako pielęgniarka, jako pacjent, to bardzo ważne rozróżnienie, bo was "medyków" uczą patrzenia na jednostki chorobowe, a nie na konkretnego człowieka, który ma bardzo konkretny i statystycznie niewymierzalny stan), po to żeby móc z nią żyć. Bo diagnoza nie musi być wyrokiem. Czegoś na pewno nie możesz już cofnąć, ale możesz chorobie nie pozwolić na to, żeby stawiała Cię do kąta, możesz ją przytrzymywać na smyczy. Ona nie musi tobą rządzić. Pomóc Ci może także złapanie kontaktu z osobami chorymi na SM.

Cytat na dziś (źródło): Jeśli zaakceptujesz fakt, że elementy twojej układanki nie są jednorodne, że obok dwuwymiarowych kolorowych puzzli, dających wesołe i satysfakcjonujące obrazki, masz też do dyspozycji, wbrew swojej woli, twarde, drewniane elementy, których nie chcesz, będzie ci łatwiej. Jeśli zrozumiesz, że innym ludziom los także ofiarowuje od czasu do czasu takie klocki, przestajesz sobie zadawać bezsensowne pytanie "dlaczego ja, przecież na to nie zasłużyłam?". Jeśli dostatecznie długo będziesz przymierzać, obracać i gładzić ten klocek, jego brzegi mogą się trochę zaokrąglić, a groźne obrazki - zetrzeć i przyblaknąć.

A póki co, przede wszystkim poszukaj oparcia. W bliskich i ewentualnie jeżeli tego potrzebujesz - u psychologa lub kapłana. To bardzo ważne, bo żeby zacząć układać zupełnie nową układankę, człowiek musi być silny. Daj sobie czas.

Pozdrawiam serdecznie

>nie mam zamiaru sie poddawac tylko to dla mnie nowa sytuacja w ktorej psychicznie wlasnie sie ciezko odnalezc...mialam swoje plany,cele,marzenia...a teraz to wszystko stalo sie strasznie trudne...mialam kontakt z ludzmi z sm i ich zawsze podziwialam za ta wewnetrzna sile...teraz musze znlezc ja w sobie>

pięknie to napisałaś,
poznaliśmy Cię wcześniej , jak to pomagałaś wyjść z dołka koledze, byłaś obecna w jego trudnych chwilach  , teraz na pewno znajdziesz  Tobie potrzebnych ludzi , aby nie zostać w chorobie sama.
Dobrze ,że do nas tutaj przyszłaś na forum , niesiemy inne choroby lub podobnie do Twojej jest tu klika osób z SM  , najgorzej na początku , to fakt , najgorzej zmierzyć się i pokonać - moim niemiłym kumplem jest choroba poważna choroba .
Ale żyj, starając się korzystać ze wszystkiego co człowiekowi jest dane, oczywiście w miarę Twoich możliwości , kiedy trzeba to zapłacz, a potem stań do życia .Twoja siła CI pomoże , siła wewnętrzna, a z tego co  wspomniałaś, myślę ,że masz jej sporo.