debilny kraj

Zobaczcie film... >> Danuta Świtała >>Kliknij tu<< Tak ten "Urzędas" powinien się leczyć, ale w zakładzie zamkniętym...

códów nie ma

> Wierzycie , że są możliwe?

Tak. To czy będą miały miejsce w naszym życiu, to już inne pytanie.

Pozdrawiam serdecznie.

CHCIAŁABYM NA NIEJ BYĆ

A ja nie.

Smutny ten artykuł,bo wg niego,osoby na wozkach,czyt.niepełnosprawne to ani kobiety,ani mezczyzni.

Szczerze? Pewnie wsadzę kij w mrowisko. Od razu mówię, że nie jestem na wózku (a ten tekst jest w dużej mierze o wózkowiczach).

- Trudno mi zaakceptować frustrację z powodu toalet dla niepełnosprawnych. Korzystam rzadko (prawie nigdy), bo nawet wolę "zwykłe" toalety, więc pewnie można mi zarzucić że mam gębę trzymać na kłódkę, ale: koszt budowy takiej toalety jest dość wysoki (jak podejrzewam), więc w sytuacji kiedy klientów niepełnosprawnych nie ma zbyt wielu, oddzielne toalety dla mężczyzn i kobiet to spory i w dużej mierze niewykorzystany wydatek. Toalety koedukacyjne (normalnie - nie lubię pojęcia "dla sprawnych" bo nie wszyscy niepełnosprawni potrzebują toalety "wózkowej") bywają też i innych miejscach. A jest to i tak rozsądniejsze wyjście niż umieszczanie toalety przystosowanej w jednym z dwóch głównych ciągów (na zasadzie "kobiety i niepełnosprawni", "mężczyźni i niepełnosprawni") ale nawet to można zrozumieć, jeśli alternatywą byłby brak takiej toalety (bo jej umieszczenie w innym miejscu wymagałoby generalnego remontu).

- To że kobieta niepełnosprawna jest z zasady postrzegana jako mniej "kobieca" uważam za... normalne. Nie jest to może fajne czy sympatyczne, ale ostatecznie kobiety cenione są przede wszystkim za zdolność do opieki nad innymi ludźmi/rodzenie dzieci i zakładanie rodzin. A funkcje opiekuńcze u osoby niepełnosprawnej mogą być zaburzone (wiem po sobie, że z powodów czysto fizycznych nie mogłabym się kompleksowo opiekować obłożnie chorą osobą). Nawet kiedy dana niepełnosprawność nie przeszkadza w pełnieniu roli opiekuńczej, może sprawiać na sprawnych takie wrażenie. I to wrażenie, przy braku dość dokładnej wiedzy "z czym się je" konkretną niepełnosprawność, też jest... normalne.

Ogólnie umówmy się, że niepełnosprawność nikomu uroku osobistego nie dodaje i nikt z nas by jej sobie nie wybrał (jak makijażu).

Zdecydowanie lepiej rozumiem frustrację z powodu braku adekwatnej opieki medycznej - to jest sprawa poważna i to teoretycznie nie powinno tak wyglądać (ale z drugiej strony - jeśli lekarz nie umie z taką pacjentką prawidłowo postępować, to co ma zrobić?).

Suma summarum mam poczucie że takie artykuły chociaż wyrażają zrozumiałe emocje, są zwykle przesadzone w zakresie tego jak to niepełnosprawni mogą być "tacy sami" jak sprawni i powinni być tak traktowani. Ja mam lekką niepełnosprawność jak na to, co się ludziom może zdarzyć (np. nie leżę pod respiratorem), a i tak wyraźnie widać różnicę miedzy tym co ja mogę w życiu, a co mogą moje sprawne rówieśniczki. Pewnych rzeczy po prostu nie potrafię zrobić i należy oczekiwać że się już ich nie "naumiem" - mogę oszukiwać system, przystosowywać otoczenie do siebie, korzystać z pomocy innych osób, ale istnieje taki moment kiedy trzeba się przed samym sobą przyznać, że się jest "innym" i że "sprawni" będą to widzieli.

Oczywiście mogę od nich oczekiwać takiego szacunku, do jakiego prawo ma każdy człowiek (komentarze o osobie obecnej wygłaszane per "on", "ona" są nie na miejscu) ale częściowo tłumaczy ich brak wyobraźni (ilu z użytkowników tego forum, którzy byli kiedyś sprawni, miało wtedy inne poglądy na te sprawy albo o nich nie myślało?). Oczekiwanie że będą mnie traktować tak jakbym nie była niepełnosprawna, jest z góry skazane na niepowodzenie. Bo ja jestem niepełnosprawna.