Miałam dziś dzień włóczęgi kontrolowanej...po mieście. Od 12:00 do 19:00.
Na początek do bankomatu. A tam niespodzianka. Dołożyli drugi bankomat i obydwa obudowali siatką nieprzejrzystą z zewnątrz. Pewnie dlatego, aby stojący za delikwentem nie widział jego pinu. Za to nikt nie widzi co się dzieje za ogrodzeniem. I spokojnie może działać osiedlowy wyrwidąb. Całość z boku wieżowca i pies z kulawą nogą tam zajrzy jakby co. Ale za to nie ma kolejek. Mądrość przemądra.
Załatwiłam, co miałam i pojechałam do lekarza. Tam sezon urlopowy, a zastępstwo z gumy nie jest, więc do widzenia. No to do widzenia. lekarz też człowiek, musi kiedyś urlop brać, a nic szczególnego z chorym się nie dzieje, jesli sam przyjechał. To po co rękawy wyrywać i ściągać drugiego lekarza z jakiejś orbity. Oni i tak już podobno pracują 30 godzin na dobę i więcej.
Odnotowałam więc klęskę i wycofałam się do auta. Prowadziła synowa, więc mogłam miasto oglądać spokojnie i leniwie. Kurcze, co tak pusto??? Aha, wakacje, pomyślałam, ale ile ludzi może na raz wyjechać? Widocznie dużo, bo jechało się spokojnie.
Na trasie zaplanowany dom towarowy. Najeździłam się ruchomymi schodami w 'te i wewte' bo zapomniałam, gdzie był punkt T-mobile, a ambitna byłam i nie chciałam pytać.
W końcu się złamałam i zapytałam w informacji. Była i owszem, gdzieś w połowie poziomów, przyczajona pod schodami, dwa razy ją minęłam, zanim zobaczyłam maleńkie słowo "informacja". A tam miły młody człowiek. Nie musiałam do schodów, obok była winda. Kupiłam starter na darmowe rozmowy w wybranym...'numerem'
I na dół  znowu się wiozłam schodami do marketu spożywczego. Pustki. W ludziach nie w towarach.
Potem na chwilę przysiedliśmy na ławeczce, wnukom trzeba było popas dać.
A tu na bramce hałas. No i obserwowałam pracę ochrony. Pani wychodząca miała wielką torbę i średnią torbę, i torebkę. Zdenerwowała się, rzuciła wszystko na ladę i krzyczy, a weź pan sobie, sprawdzaj sam.
O nie, pan ochroniarz nie w ciemię bity. Po kolei kazał jej przechodzić z każdą torbą osobno. Zapiszczała ta ostatnia. Coś tam wyjęto, za coś zapłacono i 'idź kobieto i nie grzesz więcej'.
Wychodzimy na parking, a nie nie, znowu wjeżdżamy schodami i windą na samą górę, bo na dolnych piętrach miejsca nie było.
A tam dopiero niespodzianka. Dwie panie za kierownicą pod prąd sobie jadą. Jednej popukałam w czoło, drugiej nie, bo nawet nie patrzyła w naszym kierunku. A na ziemi i na słupie strzałki, znaki jak słonie. Tak głupie, czy tak zamyślone obydwie? Jena za drugą chyba  pojechała jak gęś za gęsią.
No, a ja pojechałam do innego lekarza...
Tam szastu-prastu i gotowe.
Następnie skwerek dla dzieci, ale co to za skwerek...fontanna dla dzieci, ławki dla rodziców i jedna dla meneli okolicznych. Spokojni, nie wadzą nikomu, ale ławki gdzie indziej nie mają, to sobie siedzą, pewnie do teraz, bo co ma robić menel w mieście. Oj, dla babć tez była ławka....
cd. ....może nastąpi....
dobranoc...

Wita was wasz włóczykij
? Co u Was?

Opowiem Wam o swojej ostatniej podróżniczej włóczędze.
Radosne wieści tak się ułożyły,
Że mnie do Zamościa wypędziły

ale zacznę od początku. Wskoczyłem do takiego środka lokomocji który powszechnie określa się mianem pociąg. Nie mam pojęcia dlaczego tak. Ale moje skojarzenia są przyjemne
Nie, nie podróżowałem sam. Doczepiła sie do mnie taka parka znajomych. A może ja się do nich doczepiłem?
Wchodzę do wagonu w którym ich dostrzegłem. Cały wagon do naszej dyspozycji. Klimatyzacja, ekrany monitorów błyskające reklamami. Pomyślałem , że mogli by puścić jakiś fajny film. Do odjazdu jeszcze daleko bo to podstawiany skład.
Po kwadransie zaczeli przybywać kolejni podróżnicy.
Miałem już dosyć tej poczekalni na kółkach:)
Zaproponowałem zmianę miejsca na wagon z przedziałami. Miejsc było jeszcze dużo ale pustych przedziałów mniej. Udało się , zmieniliśmy miejsca.
Gdy się wygodnie rozsiedliśmy odezwał się drań mój żołądek. Zaczął narzekać że całą noc nic nie jadł a o porannej kawie nic mu nie wspomniałem.
Chciałem wyskoczyć na chwilkę, bo okienko macdonada kusiło z budynku dworca. Tylko zaprotestował zegarek. Że taki wybryk to teraz nie na miejscu. Cóż, musiałem mu przyznać rację. Dziesięć minut to zbyt mało ,nawet na małe śniadanie
Rozległy się gwizdki i ruszyliśmy.
Znajomi zaproponowali bułeczki. Takie trochę na słodko z rodzynkami.
Aby nie wyjść na gbura, skorzystałem. W rewanżu zaproponowałem napój do picia, taki co jak się wlewa do szklany to piana na dwa palce.
Odmówili (na szczęście) ... miałem tylko czteropak i wiele godzin jazdy.
Gdzieś tak na wysokości Kutna , zaproponowałem szampana.
Wielkie oczy moich towarzyszy podróży były wystarczającą satysfakcją. Dobrze zmrożony zzampan wystrzelił z cichym hukiem .
Jedyną profanacją były plastikowe kubeczki, ale cóż , ten szampan to tylko wino musujące .
Tak wesoło podróżując,  zbliżyliśmy się do stacji Warszawa Radość. Po drodze była jakaś Główna. Ale to pewnie dla kretów atrakcja. Wszystko pod ziemią.
Gdy zerknełem przez okno to widziałem wielką halę widowiskową , kilkanaście tirów z wyposażeniem sceny. Pewnie jakiś znaczny wykonawca do tej hali z rozsuwanym dachem przybył.
Potem się dowiedziałem , że to było jakieś wyjątkowe widowisko.
Jak się upomnicie to może coś sobie przypomnę. Widziałem je  na terenie targów w Poznaniu (wiele lat wcześniej) .
Ponownie gwizdki konduktorów. Okazało się że to stacja końcowa. Lublin. A dalej to trzeba innym pociągiem.
A swoją drogą to dziwne , że tyle elektroniki na świecie a konduktorzy używają nadal zwykłych gwizdków.
Mam wiele czasu na przesiadkę , ponad godzinę. Myślę sobie pozwiedzam Lublin. Kiedyś tu byłem ale z wyjazdu pamiętam tyko jakiś wysoki hotel przy stromej uliczce. Do starówki daleko a tu czas wracać. Zaopatrzyłem się w pobliskim sklepie na dalszą podróż wchodzę na paron i zobaczyłem tylko światełka końcowe oddalającego sie pociągu. Znajomi zaopiekowali się moim bagażem bo nie było go na peronowej ławce. Następny pociąg za trzy godziny.
To co? Czas zwiedzić stare miasto w Lublinie;)
:Dotarłem tam jadąc miejskim autobusem ok 20 min.
Starówka Lublina wygląda zachęcająco . Jakiś pałac którego strzeże wielki kamienny lew. Dzisiaj to muzem.
Tluszcza oggromna na starówce. Okazało się że właśnie trwa Jarmark Jagielloński 2013.
Przypomniały mi się dawne Jarmarki Dominikańskie w Gdańsku.
Zwiedzam te wąskie uliczki otoczone ładnymi kamienicami. Przeciskam się między,  straganami które kuszą różnościami. Zaczepiają mnie gwiżdzące ptaszki na wodę, grzechotki wiatraki i klepaki. Nie brakuje oczywiście koników bujanych i struganych. Spotkałem nawet wielką kurę , całą złotą. Szkoda że nie znalazłem złotego jajka:( .
Zanuciłem sobie w kinie w Lublinie, w swetrze i metrze ..... i ruszyłem dalej. Kina nie znalazłem ale już na wieżę widokową nie miałem czasu. Godzina odjazdu zbliża się błyskawicznie. Nie chciałbym ponownie oglądać ś wiatełek końca pociągu. Dlatego wybrałem do dalszej podróży autobus
Ufff zdążyłem.
Wielce zdziwiony że podróżuje sam. Autobus ruszył w stronę Zamościa.
Heeeeej cdn może nastąpi. f

Czytałem, że ktoś wybiera się na spacer. Też byłem wczoraj na wieczornym spacerku.
Właśnie, zacznę od tego , że spóźniłem się pięć minut na umówione spotkanie. Wszystko przez spieszący się autobus, nie poczekał sekundy , całe szczęście że ruszył jak zdążyłem postawić nogę na chodniku. Następny za pietnaście minut nie będę czekał i się denerwował, poszedłem pieszo też zajeło mi to dwadzieścia minut.
Oczywiście kolega był w gorącej wodzie kompany i już pojechał. Na szczęście zostawił to co było celem spotkania:))
Co było robić, wracam z tej nieudanej "randki" obciążony podarunkiem.
Zaintrygowały mnie światła w parku.
Kto (pomyślałem) oświetla wieczorem takie miejsca...
Cdn

To jak obiecałem to zaciągne Was do Marketu   Muszę się zdecydować czym Was zabiorę.
Ok. Na początek, opowiem jak takie zakupy robią moi znajomi. Piotr (imię wymyślone)
Wsiada na swojego mustanga i jedzie. Ma takiego sterowanego "dzojstikiem" Bat i szpicruta to już przeżytek.  Czasami widzi się takie na torach wyścigowych.
Tadeusz czy na Służewcu bomba już poszła w dół? Sądzę , że już jest po sezonie.
Hazardziści zbierają siły i kasę na nowy sezon.
Ale złapmy Piotra. On ma taki zwykły akumultorowy nawet nie posiada migaczy;) Nie trudno będzie go dogonić.
Co innego Ewelina . Ona ma mercedesa którym śmiga między regałami jak Kubica.
Piotr natomiast nie, z namaszczeniem wjeżdza do marketu, gdzie wita się ze znajomym ochroniarzem. Który często  pomaga mu już po zakupach przytroczyć torbę z zakupami na rączkach z tyłu mustanga;) Piotr radzi sobie, chwyta koszyk umieszcza na kolanach i ładuje do pełna.
Czasami ma stresa ja chce coś kupić z górnej półki nie chodzi o cenę lecz o umieszczenie towaru. Ale od czego jest pomocna obsługa na działach.
Gdy już załaduje koszyk po brzegi , kieruje się do kas. Nie ma z tym kłopotu, bo alejki między regałami są szerokie.
Na kasach przerzuca towar na taśmę i wyciąga portfel . Co innego Kaśka. Ta robi zakupy jakby na tydzień. Wjeżdza swoim wózkiem przypomina trochę taki do gry w koszykówkę. Koła lekko odchylone ale niewiele. Kaśka robi to inaczej ,jakby doczepia się do dużego wózka sklepowego i popycha go przed sobą. Gdy jest pusty , to nie ma problemu. Lecz pod koniec zakupów sterowanie takim wehikułem to już wyzwanie nawet dla silnego faceta.
A Kaśka jest drobna, ledwie widać ją w wózku. Ale dzielności ma za dwóch Pudzianów . Sterowanie też opanowała do perfekcji. Napędza koła swojego wózka na przemian , jedno koło potem drugą ręką drugie. Wygląda to trochę pociesznie, jakby zaganiała stado owiec na halach. Nigdy nie przyjmuje pomocy. Sama wyjeżdza z marketu i przekłada zakupy do bagażnika. Zapomniałem wspomnieć, że Kaśka jeździ samochodem po sprawunki.
Po wszystkim przesiada się na fotel drajwera a wózek ładuje na tylne siedzenie.
Między regałami mijamy Zbyszka. Ten to się ustawił dobrze. Po dotarciu do punktu Obsługi Klienta dostaje do pomocy w zakupach ładną panią . On trzyma się wózka i ruszają razem po dobra wyłożone na półkach.
Zbyszek na codzień porusza się ze swoją białą laską, za to w markecie full wypas dziewczyna do dyspozycji, osobistej.
Ponownie wróćmy do Piotra. Zapłacił i ładuje w torby wielokrotnego użytku swoje skarby. Na pożegnanie podaje piątkę ochroniarzowi a on zawiesza jego wypchaną do granic możliwości torbę z zakupami .
Natomiast  Ewelina nie może skasować się przy zwykłych kasach. Tam jest za wąsko dla jej mercedesa. Wyjeżdzając przez punkt Obsługi Klienta zawsze na dowidzenia pomiga kierunkowskazami
Miałem Was zabrać do marketu a wyszło , że sam ze znajomymi tam byłem.
Obiecuję Wam , że się poprawię
see you

Byłam dziś na spacerze. Ktoś rzucił hasło, idziemy na spacer, ktoś zapytał gdzie. Padło, że do lasu, że dzieci na rowerach. Jednym słowem sielanka w promieniach popołudniowego słońca.
Zaraz na starcie dzieci wyskoczyły na rowerach za daleko trzeba było je wołać. Potem asfaltowa droga do lasu to trzaskanie sobie strzaskanego kręgosłupa bez amortyzacji. No to szłam po miękkim poboczu. No to z równoległej szosy ekspresowej ogłuszał mnie hałas samochodów. Źle, ale na pociechę miałam przecież słońce i z drugiej strony rozległe pola. Nie narzekałam.  Trochę mnie spinał miły, bo skoro sielanka, to zabrał sobie puszkę z piwem, ale niech tam. Dziś był dzień dobroci dla piwoszy na spacerze.
Pod koniec drogi, blisko lasu mijali nas dwaj młodzieńcy. Lekko i dyskretnie im się zaczęłam przyglądać, a w głowie powstały myśli, że może to jacyś homo nie wiadomo, a ci do mnie 'dzień dobry' mówią. Do mnie, nie do innych. No cóż, byłam dość znana, ale żeby na drodze do lasu 'daleko od szosy' mnie rozpoznawano, to już przesada. Tym 'dzień dobry' zmienili jednak opinię o sobie. Pomyślałam, że szemrani jacyś dzień dobry by nie powiedzieli. I oto dochodzimy do metod w jaki prosty  sposób można sobie o ludziach opinie proste wyrabiać. Powiedzą dzień dobry, sa ok. Nie powiedzą podejrzani.
Czasu na śmieszne myśli nie było, bo nagle pokazała się tęcza i budowała się na naszych oczach szerokim, wyraźnym łukiem.
Dzieci zaczęły o garnku złota na końcu tęczy mówić, miły o tym, że ciekawe, dlaczego nigdy nie jest prosta, bo by była ciekawsza, a on łuków nie lubi, bo pokojowy jest, a łuki zawsze po wojnach stawiano. Powiedziałam, że po piwie, to każdy łuk pewnie się zaraz wyprostuje, ale temat się nie rozwinął, bo miły pokojowy w nastrojach jest.
Z powrotem musiałam już raz po raz z laską wędrować. Tęcza prowadziła nas aż do domu. Garnca złota nie wskazała. To znaczy wskazywała, ale jakoś nikt już nie miał ochoty do tego garnca iść.
Wróciliśmy na nasze 'ciepłe' osiedle schowane daleko od szosy i hałasu. I to jest chyba ten skarb.

Może już to wiecie. Kolej zmienia barwy.  Zauważyłem dopiero teraz przy kolejowej przygodzie. Nie będzie relacji bo to była podróż do grobów bliskich.
Zauważgyłem że dawne tablice z nazwami miejscowości są dzisiaj niebieskie a literki białe. Kiedyś tło było białe a literki czarne