Nie było moim zamiarem wystraszyć Ciebie. Wiem, że każdego z nas może to spotkać (choć nie musi).

>jest to związane ze sztucznym, na siłę utrzymywaniem przy życiu? To właśnie jest brak godności umierania.<

A jak wg Ciebie wygląda godne umieranie? Nawet bez sztucznego podtrzymywania przy życiu można wymiotować i załatwiać się w pieluchę, a to mówiłaś poprzednio jest niegodne. A może po prostu nie niegodne tylko niewygodne dla opiekunów i wtedy co? Jeśli nie hospicjum to eutanazja? Myślisz, że dawniej kiedy nie było sztucznego podtrzymywania przy życiu to ludzie nie cierpieli latami w łóżkach? Ciało gnije a serce zdrowe i człowiek żyje. Widziałam to i widziałam wielką godność umierających w ten sposób. Wiele się można nauczyć od cierpiących i odchodzących już z tego świata.

> [...] godność umierania nie ma związku z robieniem pod siebie. Poza tym pies, kot jak już nie może się doczołgać [...] to ich odchody nie śmierdzą tak bardzo jak ludzkie.

Te dwa zdania są lekko sprzeczne. Albo "godność nie ma związku" z fizjologią (a więc nie jest ważne, jak co pachnie), albo jednak chodzi o to, że Tobie mniej estetycznie przeszkadza wypróżniający się kot niż człowiek.

> Czy komfortowe psychicznie dla takiej osoby? NIE. Czy ci ludzie tam umierają godnie? NIE - to tylko "godne" miejsce" - umieralnia....

Ktoś z rodziny umierał "mi" (w cudzysłowie, bo przecież tak naprawdę umierał "sobie") pod opieką dobrego hospicjum. A musiał tam, nie w domu, bo w ostatniej fazie agonii nowotworowej (kilka dni) potrzebne było dotlenianie w koncentratora tlenu, okłady z lodu i temu podobne, których rodzina - bez doświadczenia pielęgniarskiego i sprzętu nie mogła właściwie zaordynować. Organizm skrajnie wycieńczony, ale człowiek jeszcze żywy. Po co ma go bardziej boleć, jak może mniej?

Nie mogę oczywiście zmarłego zapytać, czy było mu dobrze, ale ta osoba odzyskała w hospicjum świadomość, pożegnała się z rodziną i potem o ile mi wiadomo spokojnie zmarła we śnie. Wcześniej, na etapie leczenia hospicyjnego w domu (czyli pod kontrolą lekarza i pielęgniarki z hospicjum), mogła jeszcze świętować sześćdziesiąte urodziny, mogła być z rodziną i nie wyrażała chęci, żeby ją zastrzelić. [Piszę wprost, bo przecież o to się rozchodzi - że ci starzy podobno tak nieładnie umierają, w przeciwieństwie do kotów i psów, więc mogliby szybciej].

Na podstawie doświadczeń - gdyby mnie się trafił nowotwór w stadium terminalnym, chyba KAZAŁABYM rodzinie załatwiać tam miejsce, na takim etapie choroby.

>  jest to związane ze sztucznym, na siłę utrzymywaniem przy życiu?

Tyle, że nie każda umierająca osoba jest "na siłę" utrzymywania przy życiu. Znów pojadę z doświadczenia - nowotwór w fazie terminalnej. Przychodzi taki moment, że chemioterapii się już nie podaje (nie ma sensu, chory umrze), ale on jeszcze wtedy żyje. I wtedy się o prostu dba o to, żeby umierał na tyle sensownie, na ile się medycznie da. Nie ma wydłużania życia na siłę, ale JEST leczenie bólu, JEST materac przeciwodleżynowy albo dobre łóżko (chory leży, ale nie musi go przecież boleć), jest inne leczenie objawowe. Jest nawet opcja na śpiączkę farmakologiczną. Bo to, że umiera, nie znaczy, że ma go przy okazji boleć bardziej. Nie zachorował na nowotwór po to, żeby umierać "brzydko". Tak po prostu wyszło - na jednego nowotwór (albo inna choroba z "nieestetycznym" przebiegiem końcowym), na drugiego wypadek, na trzeciego przyjdzie "śmierć z przyczyn naturalnych" we własnym łóżku.