Pracodawcy sektora państwowego, jak i prywatnego winni wreszcie zrozumieć, iż nie wolno im przekraczać dwóch priorytetowych punków. Pierwszy, to wszelkie sprawy tyczące się samej firmy, nigdy nie powinno łączyć się ze sprawami pracowników. Drugi punkt, to sprawy związane z każdym z pracowników, są ważne na równi ze sprawami firmy.
Każdy z pracodawców bez względu, czy to firma państwowa, czy prywatna winien zrozumieć, iż jego firma nie istniałaby, bez jej pracowników. To od pracowników zależy dobro firmy, jak i jej zysk, rentowność.
Na szali rynku pracy winna być równowaga między pracodawcą a pracownikiem. Jakiekolwiek zróżnicowanie na każdej z szal sprawi, iż albo jedna, albo druga strona nie będzie odpowiednio prosperować - co w efekcie sprawi, iż firma nie będzie dobrą firmą dla dwu stron, bądź po czasie padnie, gdyż nie będzie miał kto w niej pracować.

"Mnóstwo" to dokładnie ile?

>Według danych GUS opublikowanych w raporcie "Ubóstwo w Polsce 2012" w sferze skrajnego ubóstwa znajdowało się 2,1 mln Polaków. Oznacza to, że w 2012 roku około 6,7 proc. osób żyło poniżej tak zwanego minimum egzystencji, które w 2012 roku wynosiło 519 złotych miesięcznie dla gospodarstwa jednoosobowego i odpowiednio 1771,96 złotych dla rodziny pracowniczej czteroosobowej.
>W Polsce w trudnej sytuacji znajdują się także się rodziny z osobami niepełnosprawnymi. Jak wynika z raportu GUS, stopa ubóstwa skrajnego wśród osób w gospodarstwach domowych z co najmniej jedną osobą niepełnosprawną wyniosła 10 proc.
>Analiza danych zgromadzonych przez GUS pokazuje, że ta zależność jest bardzo silna. Zagrożenie ubóstwem rośnie wraz z liczbą dzieci na utrzymaniu i w 2012 roku w sferze skrajnego ubóstwa żyło około 27 proc. osób w rodzinach, które wychowują czworo lub więcej dzieci. Rok wcześniej wskaźnik ten wynosił 24 proc.
>Dodatkowo, możemy obserwować w dalszym ciągu proces dziedziczenia biedy wśród dzieci, które dorastały w rodzinach znajdujących się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Dzieci nie mają wpływu na trudna sytuację rodziny, natomiast ubóstwo i bezrobocie rodziców ma decydujący wpływ na ich szanse w przyszłości.

Alarmujące dane w sprawie biedy w Polsce
Należy również uwzględnić ilu Polaków wyemigrowało "za chlebem". Czyżby DOBROBYT, jaki zafundowała im III RP, był dla nich niewystarczający?

>Jeszcze niedawno tzw. emigracja zarobkowa wyglądała następująco: tam, czyli w Anglii, Francji czy Norwegii zarabiałeś, a tutaj wydawałeś. Wyjazdy na stałe były raczej rzadkością, a większość wracała do kraju po roku, kilku miesiącach. „Emigranci cyrkulujący” – tak określa tę grupę w rozmowie z „Newsweekiem” socjolog prof. Marek Okólski.
>Ten schemat emigracji jest już jednak nieaktualny, bo po pierwszej fali, która nastąpiła tuż po wejściu Polski do Unii Europejskiej, mamy kolejną – nieco inną i nawet bardziej szkodliwą dla państwa. W skrócie: wyjeżdżają wszyscy, nie tylko ci, którzy muszą. I zostają, bo życie w Polsce nie spełnia ich oczekiwań.
>Sami emigranci w rozmowach z tygodnikiem zaznaczają, że nie planują już powrotu do kraju. Lekarz nie chce pracować „w nepotycznej, hermetycznej i zawodowo rozleniwionej hierarchii”, studentka zarządzania nie chce być zmuszona utrzymywać się za 1200 zł miesięcznie. Wszyscy chcą po prostu „lepiej” żyć. I nie chodzi tylko o zarobki. „Dominują młodzi, do 35. roku życia. Znajdują tam pierwszą legalną, etatową pracę. Część, jeśli pracowała w Polsce, to dorywczo, najwyżej na umowy-zlecenia. Tam znajdują stabilizację, założą rodzinę i do tamtejszych szkół będą zapisywać swoje dzieci” – analizuje prof. Okólski.

Już 8 na 10 Polaków myśli o wyjeździe z kraju. "Jedziemy i nie wracamy. To druga fala emigracji"
I jeszcze tu.

>Według danych prof. Iglickiej za granicą przebywa już 2,6–2,7 mln Polaków: "Na kolejną potężną falę emigracji wskazują oficjalne statystyki. Według danych niemieckich przybyło do nich w ubiegłym roku 200 tys. Polaków. Podobna liczba naszych rodaków udała się też do Wielkiej Brytanii. Duże grupy zaczęły szukać swojego szczęścia także w Holandii iNorwegii".
>Przyszłość Polski rysuje się niestety ale tragicznie.

Kolejna wielka emigracja Polaków. W 2013 wyjechało z Polski prawie pół miliona
Rogal, przestań więc - za przeproszeniem - pieprzyć od rzeczy, fruwać w obłokach, zejdź na ziemię i zacznij samodzielnie myśleć. Możesz starać się zaprzeczyć informacjom podawanym przez media, ale nie zmienisz tym  faktów. W Polsce jest mnóstwo biedy, ale nie ludzi bogatych. Uciekają ci najbardziej obrotni, bo nie widzą szans na godne życie w kraju, gdzie wszystko jest postawione na głowie i przyporządkowane jedynie słusznej ideologii. Już nie wskazuję jakiej, bo sam się chyba domyślisz.

To stwarzanie to jednak chyba skrót myślowy, bo pełna zgoda, że to kreowanie warunków do powstawania miejsc pracy. A w tym jakoś postępów nie widać. Wczoraj pisałam. Szkolenia jak robić szkolenia z kasy unijnej.
Mam konkretne pytanie.
Weszły już firmy na próbę? Jak wygląda praca nad nimi w komisji? Pewnie znowu coś w projekcie pokantują, aby się nie opłacało. Bo zawsze będą  mądrzy inaczej. No chyba, że stanie się cud i pójdą dalej niż projekt - na pół roku zamiast 3 miesięcy..

W odpowiedzi dla: rogal160

>Podaj przyklady tej asymetrii.

Proszę bardzo. Wiele lat było zasadą zatrudnianie pracowników na stałe umowy. Niezłomną zasadą było wyszczególnienie w niej praw, jakie miał zatrudniony pracownik, i ona (umowa), chroniła go (pracownika), przed ich łamaniem.
Od czasu, PO wprowadziło na siłę plan "Prywatyzacji" w Polsce - krok po kroku tę zasadę zaczęto zmieniać. Kto na tym korzystał - pracodawca. Nie muszę tłumaczyć, czym są umowy tzw. "śmieciowe". Dzisiaj wielkim ewenementem jest uzyskanie zatrudnienia na stałą umowę. A jeśli już nawet, to ten fakt stał się bardziej zaliczany do "cudu", jak to normalności. O asymetrii dzisiaj nawet nie ma, co wspominać, gdyż prawa pracownicze tych zdrowych, jak i tych niepełnosprawnych, są stale łamane - nie mówiąc już o tym, że są sukcesywnie zmniejszane - jeśli chodzi o tą drugą grupę.
Zatrudnieni pracownicy mają coraz mniej pewności, co do posiadanych praw, ich chroniących. Pracodawcy niezłomnie walczą o sukcesywne zmniejszanie praw pracowników niepełnosprawnych, i co gorsza, wygrywają własną batalię.
Czy doprowadzenie do ruiny ZPCH przyniosło korzyść pracownikom niepełnosprawnym, czy pracodawcom prywatnym? Myślę, że tym drugim. Cała rzesza ludzi z niepełnosprawnością – nagle – odesłana została do domów. Czy ktokolwiek pytał się, co z nimi? Za to pracodawcy prywatnego sektora rozkrzewili się, niczym „chwasty”, niszcząc struktury ZPCH.
Następne zaprzeczenie asymetrii, to sposób przyjmowania pracowników do pracy. Obecnie przyjmuje się ich (niepełnosprawnych), na nowych zasadach, wcale nie korzystnych dla samych zainteresowanych, a bardziej korzystnych dla pracodawców. To pracodawcy mają więcej luzu w działaniu, jak i więcej praw do egzekwowania własnej wygody, jak i korzyści. A niepełnosprawni postawiani są pod koniecznością wyboru – chcesz pracować przyjmujesz warunki, nie to wypad. To jest symetria?
Taka sama sytuacja wiąże się z dofinansowaniami pracodawców, z uwagi na zatrudnianie odpowiedniego procentu pracowników z niepełnosprawnością. Zawsze się zastanawiałem, jak to jest, iż wiele lat pracodawcy pobierali bardzo chętnie refundacje z PFRON-u na rzecz zatrudnienia pracownika niepełnosprawnego, lecz zapewnienie mu (pracownikowi) jego prawa do ulg wynikających z niepełnosprawności, to już jest dlań nie korzystne? Jak to jest, iż nikt ściśle nie kontroluje rzeczywistości, gdzie owe refundacje poszły, jak i w jaki sposób pracodawca je wykorzystał? Bo ich celem (refundacji), jest z założenie pracownik niepełnosprawny. Jaka jest sytuacja – myślę, że każdy wie.
Tak więc, to bardzo znamienne określenie „cudownego uzdrawiania” tak często stosowanego przez ZUS, zaczyna ukazywać się już i u pracodawców sektora prywatnego. Bo, jak nazwać z jednej strony przyjęcie osoby niepełnosprawnej do firmy, kasując niemałe refundacje niemal z marszu – a z drugiej strony pozbawiać pracownika z niepełnosprawnością jego prawa do skróconego czasu pracy, odpowiedniego urlopu, odpowiedniej przerwy itd. Itd. Czy to nie pachnie „cudownym uzdrawianiem”, wynikającym z asymetrii praw i korzyści?

No to po kolei. Piszesz, że trzeba budować określone rodzaje zakładów pracy? Kto ma to robić Państwo? Wyliczasz kierunki studiów. A kto karze młodym studiować te bzdury? Państwo ma za ludzi decydować?
A przy okazji. Skoro PRL był taką krainą szczęśliwości to po co w tej idylli był aparat bezpieczeństwa?

>Sprawdź i przekonaj się sama na jakich kierunkach kształcą przyszłych magistrów.<

Nie muszę, wiem. Nie ze statystyki

>powstają uczelnie niepubliczne i kościelne.<

Już pisałam: popyt kształtuje podaż.

>maturzyści mają problemy z przedmiotami ścisłymi i około 20% nie zdaje matury z tego powodu.<

Obecnych maturzystów "uczą" absolwenci - uczniowie tych "solidnie kształconych".

>kształcą przyszłych magistrów<

Tak jak "Ci" przyszli mgr chcą.Wiedzą, że z takich kierunków "orły" nie wyfruną

>ilu corocznie potrzeba nowych menadżerów, ekonomistów, finansistów, humanistów, teologów, etc. Zresztą czym tu zarządzać skoro zakłady, markety i banki nie są już polskie.<

A Wiesz, że menadżerów, finansistów i ekonomistów cały czas rynek wchłania. Te banki też.
"Nie polskie" i znowu kłania się "popyt", inwestowanie i zezwolenia na budowę (m.in.)

>pracowników produkcyjnych. Ci ostatni nie tylko, że najmniej zarabiają, to jeszcze zbyt szybko się "zużywają".<

Chcieli to mają. To jednak już prywatne zakłady. Niech tworzą dobre związki zawodowe i nie żrą się między sobą - przede wszystkim. Do tego muszą i bezwolnie dokładają się do np. dziecka p. Ziutka i niektórych rent.

>każdy powinien być kowalem swojego losu i chcieć coś zmienić w swoim życiu<
>Do kogo więc można mieć pretensje?<

Do kogo więc można mieć pretensje?