Lubi mięso. ))))))))))))

Tu akurat nie miesko jest ważne

No z tym Balcerowiczem to jednak pojechałeś Amalian. Ja uważam, że bezczelnie wsadził łapę do mojej kieszeni:(

A z trzeciej strony?
Po jakimś czasie,  mamy trzy osoby do opieki. Bo lat przybywa dziecko rośnie i zostaje tylko pomoc opiekunek spolecznych lub DPS.

Witam serdecznie,
Słucham wiadomości w mediach na temat niepełnosprawnych dzieci, jak i trudnej sytuacji Ich Rodziców – i wyjść ze zdumienia nie mogę, jak sprytnie w tym „dziwnym Kraju”, rozbija się na części pierwsze problem, który winien być załatwiony całościowo.
W Moim odczuciu „niepełnosprawność”, to „niepełnosprawność”. Nie ma znaczenia, czy to małe dziecko, średnie, czy też dorosły człowiek. Hasło „niepełnosprawność”, nie odnosi się do wieku człowieka, a do Jego dysfunkcji spowodowanej chorobą bądź wypadkiem. Zupełnie nie rozumiem skąd to rozczłonkowanie problemu jako całości.
W moim mniemaniu masę ludzi znajduje się w trudnej sytuacji z różnych powodów. Jacy to ludzie? Proszę bardzo. Masę ludzi niepełnosprawnych szarpie się z własnymi problemami związanymi z chorobą, jak i wciąż dużym stopniem ignorancji na którą napotykają na co dzień. A czy renciści czy emeryci nie walczą z własnym bytem? Czy duża ich część nie walczy z chorobami, i jednocześnie z brakiem funduszy na leki?
Moim zdaniem – naturalnie, w każdej grupie społecznej można wyodrębnić tych, co są lepiej usytuowani, mniej cierpią, itd. Mówię tu akurat o tych, których położenie nie jest w stanie zapewnić leczenia, rehabilitacji, korzystania z prywatnych wizyt specjalistów. Nie rozumiem akurat, czemu nikt w mediach, czy w necie nie podnosi w rozmowach faktu, iż podstawa rent i emerytur została podwyższona 1,6% - tylko!
Zatem w Moim odczuciu owe matki z dziećmi ( naturalnie wypada im współczuć, i przynajmniej próbować zrozumieć ich problem ), jednak, czy to jest całkowity zakres problemu z niepełnosprawnością? Czy ten obraz obecnie pokazywany w tv, jest całościowym problemem? W Moim mniemaniu nie.
Ja również pamiętam czasy komuny, i mimo, iż nie pałam chęcią do jej powrotu, to rozumiem dobrze różnicę co do pojęcia niepełnosprawności w tedy a dzisiaj. Jednak w Moim odczuciu, mimo zmian w pojmowaniu „niepełnosprawności”, jako grupy społecznej w Polsce – nadal nie dzieje się dobrze. Myślę iż taki stan będzie się jeszcze długo ciągnął dopóki, dopóty wciąż władze tego Kraju będą wszystko tłumaczyć stale trwającym kryzysem, brakiem pieniędzy przez całe lata.
Jak owy kryzys ma się do wspaniale wypłacanych pensji samym sobie, bardzo wysokich emerytur w sferach mundurowych, i mnóstwa jeszcze profesji opłacanych z budżetu Państwa. a jeśli chodzi o niepełnosprawnych – nie ma pieniędzy. Puste konto. Brak zdrowo zaplanowanej służby zdrowia, brak odpowiednio wczesnej reakcji specjalistów, gdy tego wymaga postępująca choroba, brak rehabilitacji odpowiednio częstej – a nie co dwa lub trzy lata. O cenach leków i ciągłym tasowaniu priorytetów, co opłacić na pierwszym miejscu: opłaty, żywność, leki, odzież, obuwie?
Czy to mniejszy problem? W Moim odczuciu rząd Polski winien usunąć przyczynę tego bajzlu, a wszędzie będzie dobrze. Nie rozumiem, jak można szafować niepełnosprawnością dzieląc ją na bardziej ważniejszą, lub na mniej ważniejszą. W Moim odczuciu to demagogia na poklask. Nasuwa Mi się pytanie: co z tymi, którzy nie mogą zjawić się w sejmie z różnych powodów? Co z tymi zamkniętymi w czterech ścianach we własnych pieleszach? Co z tymi w hospicjach, przewlekle chorych po wielokroć odwiedzających szpitale? Co z tymi, którzy z lękiem wpatrują się w każdy następny dzień, i z uporem „maniaka”, wegetują by przetrwać?
Zatem w Moim odczuciu wszyscy z grupy osób niepełnosprawnych, mali, czy dorośli jadą na tym samym wózku. Każdemu z nich potrzebne są leki, rehabilitacja ( tam gdzie jest ona potrzebna ), jak i godne życie.
Pozdrawiam serdecznie.

Witam serdecznie,
Zawsze zadawałem Sobie pytanie, co leczyć jako pierwsze: objawy czy też przyczynę? To pytanie pasuje jak ulał do każdego z tematów trapiących wielu Polaków. Myślę, iż by zacząć racjonalnie ( choć próbować ), odpowiadać na to pytanie, trzeba by zastanowić się nad tym, czy stanowiska newralgiczne w Polsce winni piastować li tylko politycy, czy też biznesmeni.
W Moim odczuciu polityk panująca w Polsce obrała tory czysto nastawione na prywatne korzyści ( pełne konta, profity ), jak i niemal pływanie ze stanowiska na stanowisko. Myślę Sobie, iż w tym całym szaleństwie politycznym zabrakło właśnie żyłki biznesowej. Wystarczy posłuchać informacji w mediach by zrozumieć, iż wszędzie łagodzi się owe objawy choroby na wielu płaszczyznach Państwa, a nie jej przyczyny.
W Moim mniemaniu obecnie powstaje coraz więcej prywatnych klinik, praktyk, ośrodków rehabilitacji. Tak sobie myślę: czy miast łożyć mnóstwo pieniędzy na zasiłki dla owych rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi, być może zainwestować odpowiednie środki na stworzenie ośrodków rehabilitacji finansowanych ze środków budżetu Państwa.
Próbowałem wyodrębnić ową przyczynę kłopotów osób z niepełnosprawnością. W Moim odczuciu to wciąż istniejąca bezradność wynikająca z braku możliwości do leczenia, rehabilitacji, opieki. Osobom rządzącym wydawało się, iż jak doprowadzą do prywatyzacji wielu gałęzi przemysłu, poprzez stworzenie możliwości by powstawały prywatne ośrodki, kliniki, praktyki i co tam jeszcze – sytuacja polepszy się diametralnie.
W Moim odczuciu to właśnie było powierzchowne łagodzenie objawów. Niestety nie wzięto jednego pod uwagę. Polacy to nie ziemscy właściciele posiadający multum pieniędzy. Owszem, myślę, że są i tacy którzy mają zasoby finansowe, lecz czy owi „lepiej sytuowani”, byli wykładnią tego co się dzieje w temacie: „niepełnosprawność”?.
W Moim odczuciu, to tak jakby rzec, iż „niepełnosprawność”, mierzona jest zawartością portfela, zasobności konta – a nie dysfunkcją zdrowotną. Nie rozumiem wszech obecnej hipokryzji w wypowiedziach osób na urzędowych stanowiskach, którzy twierdzą iż trzeba zabrać tym by dać tamtym. Iż nie ma pieniędzy na to czy na tamto. Lecz tak się zastanawiam, skąd tak piękne biurowce urzędów, skąd wciąż rosnąca ilość urzędników w erze komputeryzacji. Gdzie owe unijne środki na rozwój wielu dziedzin w tym Kraju – przecież po to między innymi Polska wstąpiła do Unii Europejskiej. ZUS się wciąż rozbudowuje w super gmachy, super nowoczesne – a jak dobrze pamiętam ZUS ma gigantyczne długi.
Więc zadaję sobie pytanie, gdzie jest prawda? W Moim odczuciu chcę się leczyć prywatnie – to leczę się prywatnie w miejscach gdzie jest li tylko prywatnie. Nie stać Mnie na leczenie prywatne, korzystam z usług w ramach NFZ. Tyle że w tym Kraju jakoś nie odczuwam prac w kierunku uzdrowienia dostępności Osób niepełnosprawnych, chorych – do usług refundowanych – bo po prostu ich nie stać na opłacenie prywatnie leczenia, wizyt, pobytów.
Wystarczy porównać stan techniczny ośrodków na NFZ a ośrodków w pełni prywatnych. Gabinetów w ramach NFZ a gabinetów prywatnych. To w Moim mniemaniu stanowi przyczynę ogólnej choroby. Specjalista zatrudniony w ramach umowy w gabinecie na NFZ, jednocześnie posiada własny gabinet prywatny, bądź pojawia się w paru jeszcze innych punktach, gdzie zgarnia niemałe pieniądze. W rezultacie czego, w żadnym punkcie nie będzie w pełni koncentrował się na Pacjencie i jego schorzeniu.
To co się dzieje obecnie w sejmie z rodzicami z dziećmi niepełnosprawnymi w roli głównej – to w Moim odczuciu kpina. A to dla tego, iż ci którzy tak walecznie, medialnie walczą o pieniądze. To piękne, a może nie. Jednak czy ci bardzo kochający rodzice zastanowili się nad tym, jak czują się ich niepełnosprawne pociechy? Warunki w sejmie, to nie rehabilitacja. Tu nie ma odpowiednich możliwości sanitarnych na każdą niepełnosprawność. A gdzie wyżywienie odpowiednie, i odpowiednio podane? A może to również na koszt podatników? Rodzice żądają średniej krajowej, a Ja się pytam, jak to się ma do tegorocznej podwyżki rent i emerytur ( 1,6%  )?.
Może owe matki i ojcowie dzieci niepełnosprawnych wytłumaczą masie rencistów i emerytów – posiadających głodowe renty i emerytury. W Moim mniemaniu, czy owi nie potrzebują pieniędzy na leki, na leczenie, na rehabilitację. Przecież to renty inwalidzkie – również. I co owa ogromna grupa słyszy jako argument tej kpiny o tytule ( 1,6% podstawy renty / emerytury ).
Kto tu się z Kim bawi w kotka i myszkę? Kto jest Kotkiem? A Kto myszką?
Pozdrawiam serdecznie.

Witam serdecznie,
Myślę, iż wielka szkoda, że nie stawia się prostych pytań, bez trudu odnalezienia na nie odpowiedzi. W Moim mniemaniu Kraj jako suwerenne Państwo winno mieć pieczę nad newralgicznymi gałęziami przemysłu, jak i sfery budżetowej.
Nie rozumiem dla czego wciąż uważa się, iż prywatyzacja wszystkiego jest lekiem na wszystko. Nie sądzę. Przykład z NFZ – em jest tu najlepszym przykładem. To co obserwuję obecnie to dwa trendy ( jeśli chodzi o politykę działania w Kraju ), to albo uznać, że coś jest nieopłacalne, nieodpowiednie i należy to zniszczyć, skasować, zlikwidować – albo oddać w prywatne ręce. Przecież tak łatwiej. Dla rządzących to łatwy sposób na zrzucenie odpowiedzialności na prywatnych właścicieli.
Nie rozumiem. Skoro przez całe lata kraj wkładał tyle finansowych nakładów w coś co przez wiele lat służyło, to dla czego obecnie to niszczyć? Prywatyzować? Moim zdaniem ( to tylko Moje zdanie naturalnie ), warto było by pomyśleć o modernizacji, wprowadzeniu ulepszeń nowoczesnej najnowszej nauki. Z czegoś co było stare, uczynić nowe. Zlikwidowano tyle typowo Polskich gałęzi przemysłu. Tak zastanawiam się, dla czego obcokrajowcom wciąż opłaca się inwestować w czymś, co w Polsce nie jest nic warte.
W Moim odczuciu prywatyzacja – być może – jest dobra lecz w rodzinnych firmach, przedsiębiorstwach. Lecz Państwo winno trzymać w garści to, co ma służyć ogółowi. Tu mam na myśli wiele urzędów, służbę zdrowia, ważniejsze gałęzie przemysłu. Jeśli prywatnym przedsiębiorcom zależy na biznesie, dla czego Państwu nie zależy by zapewnić Polakom prawo do godnego życia. Jednak jeśli wciąż urzędnicy którzy nie wywiązali się należycie ze swoich obowiązków, czyli zwyczajowo nawalili – lądują na innych równie intratnych stanowiskach – o czym to świadczy. Rząd dla rządu, czy rząd dla Polaków.
Pozdrawiam serdecznie.