tak  wtedy  byłam   jeszcze  zdrowa  i  sobie  chasałam 

SZCZERBATY Z CZYM MAM POWIAZAĆ TWOJĄ WYPOWIEDŹ ????

ja tez ,bo ojciec kupil jak mama miala amputowana noge ,czyli ja bylam w klasie maturalnej,po18ctce

Ja miałam 9 lat jak kupiliśmy telewizor. 

Tak ja również chodziłam do ósmej klasy.

http://wierszesgcd3.bloog.pl/id,3071122,wyniki,1,index.html  //                                                                                                                -----------------------------                                                                  Przyjechała starsza kobieta ze wsi,ze swoim chorym psychicznie synem i jąkającym się zięciem.Było to ,,piesze" przyjęcie do szpitala.
Otrzymali historię choroby w Izbie Przyjęć i skierowano ich na oddział męski.Dzwonili i dzwonili do drzwi wejściowych ale nikt nie otwierał,więc kobieta się zdenerwowała i powiedziała do zięcia-Bolek weż tą historię choroby,wejdż dalej do oszklonych drzwi oddziału i zapukaj a my poczekamy z Jurkiem[chorym synem]
I tak się stało.Drzwi otworzyła salowa,zaprowadziła Bolka[zięcia] z historią choroby do gab. lekarskiego.
Doktor wziął historię do ręki i zapytał Bolka -jak się pan nazywa?
Anioł jestem-odpowiedział [zięć].Lekarz spojrzał do histori choroby a tam widniało nazwisko WIŚNIEWSKI.Zdziwiony jeszcze raz zapytał--mówi pan,że jest pan ,anioł,? Zięć znowu odpowiedział-Anioł jestem.
Wówczas doktor spokojnym głosem powiedział---tak,tak,my wiemy,że pan jest ,anioł, i w między czasie nie dając zięciowi się wypowiedzieć,poprosił pielęgniarkę by go wzięła na salę obserwacyjną,bo ma urojenia wielkościowe.
Siostra natychmiast wzięła Bolka,zaprowadziła do łazienki,gdzie został ubrany w piżamy szpitalne.
Zięć próbował wszystko wytłumaczyć ale personel nie dopuścił go do głosu.

W między czasie matka z chorym synem[Jurkiem] dotarła wreszcie na oddział i z daleka zobaczyła zięcia przebranego w piżamy.Na cały głos krzyknęła" O Boże -zięciu! co oni z tobą zrobili? Przecież ja z chorym synem przyjechałam a oni ciebie przyjęli???

Wszystko zakończyło się przeprosinami ze strony personelu,ale zabawna historia na długo została w pamięci.

Czy wspominanie jak to kiedyś było świadczy o moim starzeniu się?;(

Tutaj jest taki wątek, że możemy powspominać bez obawy, że to już starość. Myślę, że starość duszy to brak marzeń, nadziei  i pozytywnych myśli  oraz życie tylko wspomnieniami. Dopóki serce nasze jeszcze się radośnie wyrywa do życia to nie starość.