Pisałam już kiedyś, że urodziłam się w takich czasach, że rodziny chowały w komórkach swoich niepełnosprawnych, bo się ich wstydziły. Dlatego w tym miejscu wspomnę mądrego człowieka. Właściwie zastanawiałam się,czy nie lepiej byłoby napisać o nim w poście przyjaciele, ale wybrałam ten wspomnieniowy, bo ten człowiek pewnie już nie żyje.
W szkole podstawowej do której chodziłam byłam jedyną osobą niepełnosprawną. Wielka szkoła po koszarach wojskowych, nie było w tych czasach klas integracyjnych, nawet nikt o tym nie myślał. Nie będę pisała o trudnościach, schodach itd. Lekcje wf odbywały się w wielkiej sali, obok była szatnia. Przerwa między lekcjami 5 min., w tym czasie należało przyjść z parteru po schodach, rozabrać się założyć strój sportowy i wejść na salę. Zawsze byłam spóźniona. Dzieciaki na lekcji biegały, grały w piłkę, skakały przez kozła, a ja z polecenia nauczuciela robiłam tylko takie ćwiczenia do których potrzebne były ręce, o nie nogi więc najczęściej tylko tymi rękoma wymachiwałam, no może jeszcze rzucałam piłką. Kiedy przychodziło do wystawiania ocen zawsze miałam najlepszą ocenę. Niektórzy uczniowie burzyli się z tego powodu, bo mimo, iż wykonywali wszystkie ćwiczenia i nie spóźniali się, to mieli oceny gorsze. Wtedy mój ukochany nauczyciel mówił im, że jeźeli w swoje ćwiczenia włożą tyle wysiłku co ja, to również będą mieli takie oceny. Do dziś go wpominam z miłością, bo w tamtych czasach to był prawdziwy przyjaciel ON. Nawet teraz,gdy świadomość ludzi zmienia się nie zawsze spotyka się takich nauczcieli.