To prawda. Mój wiersz miał za intencję wskazanie, iż w tym „szalonym biegu” gubimy to, co jest najbardziej wartościowe, najbardziej kruche – mianowicie Człowieka, człowieczeństwo, i to, co się mieści w każdym z tych żywych, pełnych energii istot.
Myślę, że to właśnie choroba, niepełnosprawność – nawet nie tylko. Myślę, że wiele nagłych zdarzeń tak bardzo zasmucających, ma na celu wskazanie, iż „pędzimy” tak naprawdę donikąd. Bo to, co na zewnątrz, to tak naprawdę „fikcja wartości”. Wartością, jest sam Człowiek, istota żywa, jego uczucia, rozwój, wartość.
Choroba wykazuje często, jaką wartość mają zdarzenia materialne, fizyczne, a co tak naprawdę pozostaje na całą drogę. Co liczy się w dalszym rozwoju, a co znika, jak „projekcja obrazu”. Wtedy to właśnie pojawia się potrzeba „bycia”, na co nie składa się cała kwestia materialna, a kwestia uczuciowa. To, co we wnętrzu każdego z Nas.
Wtedy to doceniamy drugiego Człowieka, jego bliskość, ckliwość, troskę, uwagę. Wtedy to właśnie staje się największą wartością odczuwanie, przeżywanie. Wtedy to właśnie staję się najwyższą wartością „bycie tu i teraz”. Rzadko się w tedy patrzy na to, co się zdobyło w kwestii materialnej. A liczą się w tedy odczucia, uczucia, i cechy ludzkie.
Na dzisiejszy dzień Ja życzyłbym, chwili „zatrzymania się, przystanięcia, refleksji”, nad tym zagadnieniem. Bo wszystko mija, a istota i jej rozwój pozostaje. Wszystkiego dobrego na cały dzisiejszy dzień, dla wszystkich bez wyjątku.  Miłego uśmiechniętego dnia.))