Jan Mela,rozpoczęło się wyprawą, sponsorowaną. Dopisuje mu ogólnie DOBRE zdrowie I siła, pokazuje, że przy  braku części ręki oraz brak kończyny -do podudzia,  można wspinać się również po górach.  I to jest sedno tej sytuacji. Ogólnie ma  zdrowy organizm. Inaczej nie dałby rady. Nie pokonałby. Wykreowanie postaci jako Wielki Niepełnosprawny  jest wyolbrzymianiem faktów i nadawanie misji, że niepełnosprawni wszystko mogą , Tacy sami. I dlatego zawsze podkreślam Jedna nazwa Niepełnosprawni, lecz tak wiele, tak wiele różnic potrzeb, możliwości.
Media lubią to robić, żeby zgłuszyć temat wiodący  ileż to ciężko niepełnosprawnych z domu wyjść  nie może, bo brak windy, bo brak dostępu finansowego do dobrego wózka, do dobrej lekkiej protezy, baaaaaaa ... dostępu do godziwego leczenia i rehabilitacji, do podjęcia pracy w miarę słabych możliwości
Swoiste predyspozycje organizmu, każdego inna, gdyż  u niektórych  ciało kikuta upomina się o zdjęcie protezy, niestety rany, odleżyny, muszą egzystować w ciągu dnia na wózku, bez protezy.  Schorzenia wewnętrzne nie pozwalają na wyczyny w stylu Jaśka, Janka, teraz dorosłego Jana.
Brak dobrej dostępnej przyjaznej pacjentowi  rehabilitacji to pogłębianie choroby u większości z chorych.
W temacie Miłe słowa nie skłaniam się  do Jana , lecz do Wszystkich najzwyczajniej zwyczajnych, którzy za sukces Kilimandżaro, wyprawę na biegun traktują pracę choć im ciężko w niepełnosprawności, dojazd do tej pracy, zakupy, prowadzenie domu, ... pisanie tak krótkiej notatki (  wpisu jak mój lecz zajęło mi to aż 20min z powodu stanu zdrowia) ... pokłon czynię przed chorymi którzy zwyczajnie żyją.

   W jednym z barów samoobsługowych starsza pani wzięła duży talerz zupy, postawiła go na tacy, a po zapłaceniu postawiła tacę na wolnym stoliku. Powiesiła torebkę na krześle i zamierzała usiąść, aby zjeść dymiącą i pachnącą zupę, kiedy zauważyła, że zapomniała wziąć łyżkę. Zostawiła wszystko i podeszła do kasy, przy której leżały sztućce.
   Po powrocie zdumiona zobaczyła, że na jej miejscu usiadł bezdomny młody człowiek i spokojnie zjadał jej zupę. Kobieta zaniepokoiła się i oburzyła. Następnie z kiepsko skrywanym poczuciem wyższości usiadła na krześle obok i zanurzyła łyżkę w zupie, tuż pod nosem intruza. Młodzieniec uśmiechnął się i kontynuował jedzenie.
Nabrała kolejną łyżkę, młodzieniec podobnie.
Pomyślała:
- Jaki bezczelny! O, gdybym była odważniejsza! Czas zrobić porządek z bezdomnymi!.
Za każdym razem, kiedy kobieta nabierała łyżkę, siedzący naprzeciwko niej biedak, bez najmniejszej konsternacji, robił to samo.
Tak było do chwili, gdy na dnie talerza pozostała odrobina zupy. Wtedy przyszła jej myśl:
- Zobaczymy, co powie, kiedy talerz będzie pusty. Młodzieniec zostawił jej ostatnią łyżkę. Następnie wstał, grzecznie ją pożegnał i odszedł.
Kobieta popatrzyła na krzesło. Zdumiona spostrzegła: jej torebka znikła!
- Złodziej! To był tylko pospolity złodziej!
Rozczarowana, wściekła, z wypiekami na twarzy rozejrzała się wokoło. Ale po młodzieńcu bezdomnym ani śladu. Kiedy tak rozglądała się wokoło, jej złość stopniowo zamieniła się w zmieszanie i wielkie zakłopotanie, bo dostrzegła tacę bez łyżki, ze stygnącą zupą. Na poręczy krzesła wisiała jej torebka, tak, jak ją zostawiła.
Kobieta mocno się zawstydziła. Właśnie zrozumiała, dotarło do niej, że pomyliła stoliki. I że ten młodzieniec, który jadł zupę taką samą, jak ona, podzielił się z nią bez oburzenia, zdenerwowania czy poczucia wyższości. Był spokojny, kiedy ona parskała, a nawet poczuła urażoną dumę.

     Ileż to razy w naszym życiu "zjedliśmy czyjąś zupę", nie wiedząc o tym? Ileż to razy na dzień wykradamy innym czas, szacunek, uczucie, uwagę i nie mamy najmniejszego nawet wyrzutu sumienia?

Bruno Ferrero

A mnie na myśl nasuwa się natura ludzka. Dwoje ludzi znajdujących się w tym samym pomieszczeniu, w tym samym czasie, w tym samym niemal zdarzeniu. A jednak ich rzeczywistości są diametralnie odmienne. I nie chodzi tu o rzeczywistość fizyczną, gdyż myślę, że ma tu ona najmniejsze znaczenie. Myślę o mentalności. Mentalności Człowieka, która funkcjonuje, jakby przez pryzmat tych rzeczywistości.
Mentalność odbierająca obraz rzeczywisty, lecz natychmiast ubiera go w elementy emocjonalne. Winna przyjąć sytuację w sposób prosty, lecz tego nie czyni. Dociekanie, bez uznania tego, co się dzieje, bez uznania tego, co przedstawia rzeczywistość. W prostym odniesieniu uznaje inną rzeczywistość za własną. Dlaczego? Gdyż wystarczył jeden element zgodności z jej rzeczywistością (talerz zupy). I ten element uznaje za punkt odniesienia. Zaburza go jednak obcy element. Jednak nic to nie znaczy, gdyż zgodność (talerz zupy) jest elementem wiążącym ją (mentalność) z jej rzeczywistością. Nie analizuje, nie docieka niezgodności, lecz uznaj ją (rzeczywistość) za swoją.

I druga mentalność. Która rozbudowała własną rzeczywistość sukcesywnie ją dostrzegając. Obcy element w postaci (kobiety) nie czyni dlań (drugiej mentalności) żadnej różnicy. Kontynuuje własne odniesienie do własnej rzeczywistości, lecz nie dokłada doń emocji, nie oblepia własnej rzeczywistości w emocje, nie ubiera jej domysły. Mało, jakby stapia się, harmonizuje się ze swoją rzeczywistością, choć znalazł się w niej obcy element (kobieta jedząca zupę wraz z Człowiekiem).
Reasumując podział i harmonia. Emocje i spokój. Jedna rzeczywistość a inny odbiór. Tchórzostwo i odwaga. Chciwość i szczodrość. Zaprzeczenie – akceptacja.

z opowiadania, gdy kobieta szybko wysuwa  wnioski o kradzieży.
Odpowiedź:  pochopność, a może charakter tej kobiety, uraziła bowiem  młodzieńca

Nie ma, za co Werbeno. Tekst jest ciekawy w brew swej prostocie. Dla mnie sednem jest Człowiek, jego mentalność, wnętrze, harmonia, jak i postrzeganie rzeczywistości, i przyjęcie jej bez podziałów, bez ograniczeń, bez warunków. To jakby wtopić się w całość i uznać ją za całość. Przynajmniej ja tak to czuję.))

Ja podszedłbym do tego bardziej filozoficznie. Z opisanego opowiadania wynika, iż wszystkie cechy wynikające i składające się na mentalność tej kobiety, zróżnicowały rzeczywistość jej i obcego Człowieka. Zróżnicowały rzeczywistość, która była ich wspólną rzeczywistością.
Z opowiadania wynika, iż jak myślę, nie uraziła Człowieka, do którego się dosiadła. Bardziej uraziła siebie, gdyż jej cechy składające się na jej charakter, stworzyły „iluzję” rzeczywistości, przez którą nie dostrzega pomyłki.
Obcy Człowiek (jak wynika z opisu opowiadania), nic sobie z tego nie czynił. Jadł w sposób, jakby owej kobiety nie było obok, jakby ową zupę zjadł sam. Czyli, przyjął rzeczywistość, jak własną nie dokładając doń „etykietek”.
Natomiast kobieta mnożąc wciąż „etykietki” własnej iluzji, krzywdziła sama siebie. Gdyż swoim myśleniem zakłóca własny spokój, podczas gdy obcy Człowiek zjada zupę i spokojnie wychodzi tak, jakby się nic nie stało.

No i proszę, jedna opowieść a tyle tłumaczeń. To tak,  jak z obrazem w muzeum,  na każdego inaczej działa. Każdy,  co innego widzi. I to jest piękne.)))

      Pewien Król miał swego nadwornego błazna, który umilał mu dni swoimi powiedzonkami i żartami. Któregoś dnia król powierzył błaznowi swe berło, mówiąc:
- Zatrzymaj je do czasu, aż znajdziesz kogoś głupszego od siebie. Wtedy będziesz mógł mu je podarować.
Kilka lat później król poważnie zachorował.
Czując zbliżającą się śmierć, przywołał błazna, do którego w gruncie rzeczy był bardzo przywiązany i powiedział:
- Wyruszam w długą podróż.
- Kiedy wrócisz? Za miesiąc?
- Nie - odparł król. - Nie powrócę już nigdy.
- A jakie przygotowania poczyniłeś przed tą wyprawą? - zapytał błazen.
- Żadnych - brzmiała smutna odpowiedź.
- Wyjeżdżasz na zawsze - powiedział błazen - i wcale się do tego nie przygotowałeś?
Proszę, weź to berło. Znalazłem wreszcie głupszego ode mnie!


Bruno Ferrero

W brew pozorom (moim zdaniem), nie jest możliwe wysnucie wniosków najbardziej trafnych, gdyż spojrzenia i postrzegania rzeczywistości są różne, zależne od indywidualnego stanu duchowego.
Prostym wnioskiem byłoby stwierdzenie, iż by nie zmarnować wybranej przez siebie drugi, sytuacji, odcinka bytu tu na Ziemi. To wniosek, który przychodzi mi na myśl po przeczytaniu tej historii. Niemniej nie jest to takie proste.
Rozważając to w głębszy sposób mamy tu postaci „Błazna” i „Króla”. Obaj związani ze sobą sytuacją, a jednak ich rzeczywistości są różne.
„Błazen” – Osoba nie mająca nic wspólnego z władzą, nie posiadająca majątku a tylko korzystająca z dobrotliwości swego opiekuna „Króla”. Osoba o nieprzeciętnym charakterze, szalenie dowcipny, jednak nie uczony w takiej mierze, jak „Król”.
„Król” – Osoba posiadająca niemal wszystko, mądrość, bogactwo, władzę. Jest Osobą niebywale uczoną pod każdym względem.
I mamy sytuację następującą. Król zwraca się do Błazna o przyjęcie „symbolu” władzy, „symbolu”, który należy do insygniów największych władców. A jednak przekazuje Błaznowi berło, i jak argumentuje: „poszukaj głupszego od siebie i mu owo berło przekaż”.
Głębsza wnikliwość w sytuację (moim zdaniem), uwidacznia niepisane pokłady myślowe, jakie można dociec, lecz nie przeczytać. Można „wyłuszczyć” tu pytania, które mi się nasuwają, mianowicie:
1.  Która z tych postaci jest Osobą mądrzejszą? Błazen czy Król?
2.  Która z tych postaci prędzej dostrzegła mądrość sytuacji? Błazen czy Król?
3.  Czym jest owe „przygotowanie” o które zapytał Błazen Króla?
4.  Jakie znaczenie ma nagła śmiertelna choroba Króla?
Oto, co wyniknęło z mojej analizy i myśli nad tym wspaniałym tekstem.
1.  By tego dociec, trzeba tu rozróżnić dwie sfery myślowe: fizyczną i duchową.
Biorąc pod uwagę sferę fizyczną, można by rzec iż to Król jest mądrzejszy. Jest uczony w mowie, piśmie, posiadł umiejętności przywódcze, żyje w dostatku i bogactwie (choć ostatni przykład nie zawsze jest osiągnięciem mądrości a jedynie dziedziczenia), jest władcą.
Błazen jest głupszy, gdyż poza umiejętnością do żartów, dowcipów, (choć to również można uznać za wielką mądrość – Stańczyk Króla Zygmunta Starego), ten Błazen nie ma nic, prócz tego, co daje mu Król.
Omawiając kwestię w pryzmacie sfery fizycznej, zapytanie Błazna o „przygotowanie” Króla do ostatniej drogi, wydaje się bez znaczenia. Król ma wszystko – fizycznie. Jednak to Król stwierdza, iż wcale się nie przygotował. Dla czego więc Błazen oddaje mu berło, jako temu, kto jest głupszy od niego samego?
2.  Biorąc pod uwagę sferę duchową, rzecz ma się zupełnie inaczej. W brew oczekiwaniom to właśnie Król jest owym „głupcem” większym od Błazna. Dlaczego? Gdyż całe swoje życie, gromadził efekty władzy królewskiej, czyli majątek, bogactwo. Uważał bowiem, że wszystko, co dokonał, co zdobył, co jest Jego dziełem jest dlań wystarczające. A jednak to Król stwierdza do Błazna, iż się nie przygotował. Czyli nagle na progu końca własnego życia tu na Ziemi, dociera doń, iż to, co ma jest niczym w konfrontacji ze śmiercią.
Błazen, wbrew pozorom jest mądrzejszy, gdyż mimo iż nic nie ma prócz tego, co daje mu Król, wcale nie dba o to, by cokolwiek zdobyć. Ma tylko „słowo”, często uważane za żart i dowcip, lecz znając historię Stańczyka, z całą stanowczością można by rzec, iż był to Człek o wielkiej mądrości, gdyż w jego żartach i dowcipach często zawarta była cała polityka Królestwa, (ale pomijając). Jednak to Błazen zadaje Królowi pytanie: „Czy się przygotowałeś do tej drogi?”
Mądrość Błazna polega na tym, iż on nieuczony Człek bardziej cenił sobie kwestie duchowe, to, co jest rozwojem wnętrza Człowieka? Kim jest? Co sobą reprezentuje jako Człowiek? A nie to, co ów ma? Co zdobył?
Wniosek zatem: nie to, co zdobywamy tu na Ziemi w sferze fizycznej jest najważniejsze, a to, jak się rozwijamy w sferze duchowej. Bogactwo duchowe jest tu „sednem”, bo to zabieramy w dalszą drogę po śmierci fizycznego ciała, i to Nam zostanie. Natomiast wszystko, co fizyczne pozostawiamy. Nie mamy na to wpływu.
Innymi słowy, fizycznie – goli się rodzimy i goli odchodzimy.
W sferze duchowej – zabieramy wszystko to, czego doświadczamy.

wojtekk odpowiedział nowym opowiadaniem, dlaczego akurat taki wybrał, gdyż chciał zwrócić na siebie uwagę.  Morał z przytoczonego opowiadania jest od prastarych czasów znany: "gdyby głupota miała skrzydła, to pofrunęłaby do nieba, a tak błąka się po ziemi"
lidian również odpowiedziała, idąc na totalną łatwiznę wklejając kolejną opowieść, lecz w stosunku do drugiej również się nie odniosła. Po co myśleć.
Dziwi mnie jednak fakt, że Iota stwierdziła, że nie ma sensu dokonywać analizy, gdyż w innych tematach prym wiedzie w elaboratach.

Iota, już nie odpisuj, już nie chcę
co do tej Twojej odpowiedzi:

>Zależy czego analizy - autora analizować zwykle nie warto, bo się nie ma potwierdzenia słuszności opinii albo mówi się rzeczy oczywiste.

bingo, mamy w bibliotece forum pisaninę analizowanie tego, co oprócz angielskiego lubisz, tylko po co ten wkład, gdy nie ma potwierdzenia słuszności, gdy nie znałaś autora?

>autora analizować zwykle nie warto,

Tak się składa, że każdy kto tutaj wpis czyni jest autorem tego co napisał, jednak wielokrotnie odnosisz się do wypowiedzi, tekstu tutaj zawartego, wielokrotnie analizujesz określone zdanie, wypowiedź, nie zostawiasz swojemu biegowi, gdy mówi się o rzeczach oczywistych.
_________________________________
co napiszę ogólnie tak pod kreską
zauważyć jednak waży że najlepsza to ubawa, gdy się sforzy i ubawia nad byle prostymi ubieraniem w słowa przeplatając w sumie niczym
lecz co trudne i odważne przyodziane w słowa ładne opowieści morał niesie nie jest bowiem kabaretem
to już nie pod rękę i wysiłek jest za wielki, by w zamyśle i zadumie głowę swoją nadwyrężyć
by zatrzymać się nad Życiem
łatwiej klikać kłótnią gwarzyć wyzwiskami siebie darzyć i nie ważne czy łaciną tą  z podwórka czy w satyrze

Witam Was serdecznie i życzę miłego dnia. ))))))))

do tematu, coś dla mnie, coś dla Ioty, młoda damo w wieku prawie moich córek, tyle ze pojecie macie inne. Prawo takie i natura. Ja mam zysk  z tego taki oto, ze styk z młodym pokoleniem daje mi sposobność wielką porozmawiać wskroś przez wieki.

... za gadką gadka
lecz to nie jest zagadka,
czy moja na przykład babcia i dziadzio,
choć od dawna już ich nie ma, 
byli  w aspekcie rzeczywistym,
gdyż to dla mnie sprawa jasna,
byli, są  i będą w głowie, nie odeszli,
by ich nauki pamiętać,
by wracać i analizować,
wierszyki i opowieści wojenne dziadka,
babcine piosenki przepisy hafcianki,
by przekazać treści ważne dalszemu pokoleniu,
które chłonne wiedzy tamtej,
chce rozmawiać choć wiek dzieli,
porównywać i oceniać,
wnioski tworzyć  pamięć chwil mnożyć,
a przecież znają prababcię i pradziadka z obrazka.
(werbena)