Amalianie...
Mamy w Integracji specjalistów którzy odbierali robotę dostosowań w warszawskim dworcu centralnym, na narodowym stadionie(basenie) i w metrze... Tak odebrali, że niepełnosprawni i tak siedzą, jak siedzieli, bo udogodnienia są, lecz tak zrobione, aby z nazwy (na papierze) były udogodnieniami...

Musimy się wydostać, i się wydostaniemy, tyle, że razem Polak z Polakiem. Osobno nic nie ma sensu.)

Walduś, My jesteśmy teraz wstanie bezwładnego lotu w dół, a jak uderzymy i roztrzaskamy się, to będziemy myśleć jak się pozbierać a potem jak się pozbieramy, o ile nam na to siły pozwolą, to będziemy myśleć jak zrobić krok ku górze... O ile pozwolą nam inni...

Tak, Zygmuncie, będzie lepiej, lecz na tamtym świecie... My, tzn. nasze pokolenie, ani ci o dwie dekady młodsi doczekamy "poprawy na gorsze"...

Jakim trzeba być człowiekiem żeby w upalny dzień zamknąć dziecko w aucie na kilka godzin.

Panowie pewnie mecze oglądają więc na forum cisza.

Bóg daje mi odwagę proporcjonalnie do moich cierpień. Czuję, że teraz nie mogłabym znieść więcej; ale się nie boję, bo jeżeli cierpienia wzrosną, On pomnoży w tym samym czasie moją odwagę. (Św. Teresa z Lisieux)

Marzenia
"Dreeeeam, dream, dream, dream".
     Muzyka brzmiała z daleka jak małe srebrne dzwoneczki. Ogromne białe płatki śniegu tańczyły w powietrzu - wirując z wdziękiem jak baletnice z najlepszego musicalu. Zatrzymując się na moment w świetle ulicznych lamp jak modelki w świetle fleszy fotografów, całując nosy i policzki przechodniów, zmęczone, miękko opadały w dół. Ciepłe światła dekoracji Bożonarodzeniowych migotały w wystawach sklepowych. Stare miasto wyglądało jak kartonowy teatr! Och, jak cudownie, wdychałam całą sobą tę unikatową atmosferę świąt.
    Wieczorem przed snem pomyślałam, że jednak cieszę się, że biuro, w którym pracuję, przeniesiono w okolice Starego Miasta. Przypomniało mi się, że marzyłam kiedyś o tym, żeby pracować na Starym Mieście, otoczona starymi murami, pomiędzy kościołami, które przeżyły już tak wiele. Takie małe, dziecinne, zapomniane, marzenie. O którym oczywiście zapomniałam i nie szukałam pracy szczególnie w tym miejscu.
    A teraz zdumienie. Pan Bóg pamiętał o takim małym marzeniu? Zdumienie, że jednak to prawda: my śpimy, a w trakcie naszego snu, Pan Bóg spełnia nasze marzenia. Nawet te najmniejsze. Kimże jestem, że o nich pamięta?
    Myślałam o tym, kładąc się spać....
Nagle poczułam, że ktoś mnie budzi. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Anioła siedzącego obok mnie.                                                            - Przyszedłem aby odpowiedzieć na twoje pytania - powiedział.
Wziął mnie za rękę i zaprowadził do okna:
- Spójrz w górę.
Spojrzałam... a w górze było czarne niebo pełne świetlistych gwiazd.
- Widzisz gwiazdy? - kontynuował - to właśnie ludzkie marzenia i życzenia. Ludzie marzą, mają głowy pełne snów. Kładą się spać, a te marzenia są w nich, krążą nad ich głowami. A wtedy my, Anioły, w samym środku nocy przychodzimy do ludzi, aby zebrać te marzenia. I umieszczamy je na niebie!!. To jest cała tajemnica!! Zbieramy wszystkie marzenia, nawet te najmniejsze. Pan Bóg powtarza nam: "ludzkie marzenia to bardzo cenny wymiar ludzkiego życia. Dlatego uważajcie i bądźcie bardzo ostrożni. Nie pozwólcie, aby jakiekolwiek marzenie zostało upuszczone".
Przerwał i spojrzał na mnie. Wpatrywałam się w niego, a on uśmiechnął się.
- Ale. Musisz pamiętać. Jest jeden warunek. Jeden bardzo ważny warunek. Tylko jeśli ten warunek jest spełniony, jesteśmy w stanie zebrać marzenia. Jest to możliwe...
Usiadł na parapecie i patrzył na mnie uważnie.
.... Jest to możliwe tylko wtedy, gdy marzenie zostało powierzone Panu Bogu.
- Co to znaczy? - zdziwiłam się.
- To jest proste. Wystarczy, że przed snem powiesz Panu, że oddajesz Jemu swoje marzenia i poprosisz, aby On się nimi zaopiekował.
- To rzeczywiście proste! - znowu byłam zdziwiona, tym razem, że to takie proste.
- Wydaje się to rzeczywiście proste - powiedział Anioł, ale wyglądał trochę smutno - Ale w praktyce... nie zawsze jest to takie łatwe. Są ludzie, którzy nie wierzą w Boga, nawet o Nim nie myślą, więc nie ma szans, aby oddali Bogu swoje marzenia. Inni znowu nie chcą oddać Panu Bogu swoich marzeń. Boją się, że je stracą na zawsze. Trzymają je w sobie i nie wiedzą, że przez to nie mogą być one spełnione. Inni znowu zupełnie przestali marzyć, gdy dorośli. I to wszystko jest dla nas, Aniołów, bardzo smutne.
Westchnął. Chciałam go objąć i pocieszyć, ale bałam się ruszyć, żeby nie zniknął. Na szczęście za moment znowu się uśmiechał.
- Jednak mamy również powody do radości. Wiele, wiele ludzi marzy i powierza Bogu swoje marzenia. A my zbieramy te powierzone Bogu marzenia i wieszamy na nieboskłonie. I w tym momencie marzenia staja się częścią świata - od tej pory nigdy już nie zgina.
A Pan Bóg... On nigdy nie zapomina o waszych marzeniach i wie dokładnie, które gwiazdy są czyje.
Uwielbia przechadzać się po niebie pomiędzy nimi. Ogląda je i cieszy się każdą gwiazdą, nawet jeśli jest bardzo mała i niezdarna, i świeci bardzo niepewnie. Cieszy się, bo każda gwiazda jest wyrazem zaufania człowieka do Boga.
- No, dobrze - przerwałam - ale czy Pan Bóg spełni każde marzenie? Znam ludzi, którzy marzyli i ich marzenia nie spełniły się. No tak, mówiłeś, że mogły być marzenia nie powierzone Bogu. Ale jeśli są powierzone, czy zawsze są spełniane?
- Masz rację. Ludzie mają też czasem marzenia, które nie zawsze są dobre dla nich. Oni sami nie zawsze to wiedzą, bo tylko Bóg jest Tym, Który Wie Wszystko. Ale ludzie, którzy ufają Bogu, wiedzą też, że On zweryfikuje ich marzenia, używając swojej Mądrości, Dobroci i Miłości. I to On decyduje, które marzenia mają zostać na zawsze na niebie - i świecić Blaskiem Gwiazd Zaufania (a cieszy się nimi, jak wszystkimi innymi), a które mają zostać spełnione i kiedy jest Czas ich spełnienia. Które gwiazdy mają zostać połączone, a które rozdzielone. Które muszą być ociosane, które muszą nauczyć się większej pokory, a którym trzeba dodać odwagi. Tutaj my Anioły mamy dużo pracy. To nasza rola przekonać Nieśmiałego Marzyciela, że bez jego działania, Bóg sam nie może wiele zdziałać. Bóg z każdego snu wyciąga tę dobrą cząstkę, łączy ją z inną i w tym sensie każde marzenie, nawet jeśli jest bardzo niedobre w filozofii Bożej, zostaje przemienione w Dobro w momencie, gdy zostanie powierzone Panu Bogu.
Rozumiesz więc, co znaczy, że możesz spać, a marzenia się spełniają? Tylko trzeba je mieć. I mieć je w Panu. Każdy może ich mieć tyle, ile tylko zapragnie. Pan Bóg raczej smuci się ich brakiem, niż nadmiarem. I wiesz co, powiem tylko tobie, że twój zbiór gwiazd jest ostatnio bardzo mały. Pan Bóg nie za bardzo ma z czego wybierać. Czy coś się stało?
Ach, muszę lecieć. - zerwał się nagle, nie czekając na moją odpowiedź. - Wiesz, za parę dni obchodzimy Urodziny Naszego Pana i z tej okazji przygotowujemy Program Niespodzianek dla Ziemi i na nasze przyjęcie w niebie. Mamy skrzydła pełne roboty!! Pomyśl o tym co powiedziałem, a ja wrócę pewnej nocy, by odpowiedzieć na twoje dalsze pytania.
Wstał i ....zniknął. Po minucie zobaczyłam go za oknem, wiszącego w powietrzu. Zapukał w okno i powiedział (nie wiem, jak to się stało, że słyszałam jego łagodny cichy głos, ale słyszałam).
- Zapomniałem powiedzieć!. To okres Bożego Narodzenia i Nowego Roku. Bardzo ważny czas dla ludzi, w którym to czasie pojawia się szczególnie dużo marzeń i życzeń. Pamiętaj! Gdy w czasie świąt będziecie składać sobie nawzajem życzenia, wieszajcie te marzenia od razu na niebie! To bardzo pomoże nam w pracy!

     Pomachał mi i odleciał.

     A mi nasunęło się jeszcze jedno pytanie.... a może niedowierzanie....

     Czy my, dorośli, mamy rzeczywiście tak beztrosko marzyć jak dzieci?

     Ale jego już nie było, aby odpowiedzieć na moje pytanie.

     Zostałam tak z oczami utkwionymi w niebo, myśląc o gwiazdozbiorze własnych marzeń.

     Po długiej chwili.... położyłam się dalej spać. Postanowiłam mieć wiele marzeń i ogarnęło mnie silne nieodparte przeczucie, że coś pozytywnego wydarzy się wkrótce.

Legendy chrześcijańskie

Stała się rzecz niesłychana - przyszło mi do głowy zaproponowanie tematu temu forum. Bardzo dużą przyjemność sprawił mi pewien wątek napotkany zupełnie gdzieś indziej i jestem ciekawa, czy da się tutaj pomysł przenieść.

Opowiedzcie mi proszę jakąś historię - dowolnie krótką lub względnie długą - o kimś, kto zrobił coś inspirującego/odważnego dla innych. Są tylko dwa zastrzeżenia:

1) Nikt nie chwali siebie.
2) Historia musi dotyczyć kogoś, kogo znacie lub znaliście "w realu" (w razie potrzeby, można zmienić szczegóły identyfikujące osoby)

Zobaczymy, czy się jakichś historii doczekam, jak tu za jakiś czas wpadnę.

---
- Jedna z moich dawnych znajomych była wolontariuszką w hospicjum dziecięcym. Miała wtedy siedemnaście lat. Do dzisiaj nie mogę wyjść z podziwu ile odwagi trzeba, żeby w tym wieku coś takiego robić.
- Z rzeczy mniejszych, ale niewątpliwie inspirujących: na studiach miałam znajomą, która - i z powodu braków w kasie, i z powodów organizacyjnych - często niedojadała. Jeden z naszych wspólnych znajomych uparł się, że będzie pilnował, żeby jednak miała jakiś ciepły posiłek. I o ile wiem, całkiem dobrze mu to wyszło. Czasem udzielenie komuś konsekwentnie "małej" pomocy, której akurat bardzo potrzebuje, jest sztuką samą w sobie.

Pomysł Ioty:

>Opowiedzcie mi proszę jakąś historię - dowolnie krótką lub względnie długą - o kimś, kto zrobił coś inspirującego/odważnego dla innych.<

Czas komuny. Jakieś dwadzieścia lat po wojnie. Wtedy jeszcze nawet przez myśl zwykłym ludziom nie przeszło słowo "integracja", a niepełnosprawność często jeszcze uważano za karę Bożą. W tych  latach dzieciaki bawiły się swobodnie w parkach, na ulicach i przy trzepakach bez większych obaw ze strony rodziców, że coś złego im się przydarzy. Grupa dzieci z okolicznych domków co dzień spędzała ze sobą dużo czasu na różnych zabawach. Był wśród nich Romuś. Chłopak lekko niepełnosprawny fizycznie i psychicznie. Grupa niby go nie odrzuciła, ale nie był w pełni akceptowany. Troszkę się z niego podśmiewano. Wtedy pojawiła się wśród dzieciaków troszkę starsza koleżanka. Miała w sobie coś takiego, że dzieciaki do niej lgnęły, a najbardziej wychowywany przez samotną  matkę Romuś. Cesia, tak do dziewczyny mówiły dzieci, przynosiła im pierogi z truskawkami, a jak już wszystkich ugościła, to z ogromnej torby wyciągała książki, kartki, ołówki i wielką tablicę z kredą. Taką miniaturkę szkolnej tablicy. Bóg raczy wiedzieć skąd to wszystko miała i jak udało się jej to przytaszczyć pod płot przy ogródkach działkowych. Uczyła dzieciaki literek i czytała różne opowiadania. Zawsze najbliżej niej był Romuś. Bardzo troszczyła się o niego. Dzięki niej dzieciaki go w pełni zaakceptowały. Po latach Cesia została nauczycielką. A Romuś? Romuś nie dożył dorosłości. Umarł, bo jego mama nazbierała grzybów w parku, nakarmiła go nimi i nie pozwoliła lekarzom go ratować. To już jednak inna historia.