Bp lubię siebie

A przepraszam. Oni są zmuszani do bycia ochroniarzami?

> Potem się bierze, co dają, a dużo tego nie ma

Twoją argumentację można bez problemu odwrócić. Mówisz, że osoba dostała znaczny i kartę parkingową, a kwestią, którą trzeba brać pod uwagę jest to, że nie ma np. pieniędzy na turnusy rehabilitacyjne (nie, że ta osoba jest całkowicie niesamodzielna). Tego samego argumentu może użyć osoba ze znacznym w kwestii pracy:

"Na pewnych stanowiskach i w pewnych warunkach jestem tak samo efektywna, jak przeciętny sprawny pracownik. Ale pracodawca może i tak woleć sprawnego - bo nie wie, czy ze mną nie będzie mieć jakichś ukrytych kłopotów i ile wytrzymam na stanowisku, sprawnego pracownika łatwiej będzie przenieść na inne stanowisko i w ogóle nic do niego nie trzeba dostosowywać. Więc dofinansowanie jest mi potrzebne, bo inaczej mnie nie zatrudni, nawet mając ze mnie zysk. A nie chcę tylko siedzieć w domu. Tak z mojej pracy płacone są podatki, stać mnie na wyjazdy rehabilitacyjne (nie muszę i nie chcę czekać na dofinansowania raz na kilka lat)".

Zgodnie z logiką że "bierze się co dają", skoro dają dofinansowanie na pracownika to dlaczego ktoś miałby je po dobroci oddać i obniżać swoje szanse?

Po drugie: ja nadal wychodzę z założenia, że nie korzystam z dodatkowych uprawnień, bez których sobie nieźle poradzę (nie biorę wszystkiego co "dają"). To mi się nie zmieniło niezależnie od tego, że jestem dwa razy starsza. Wnioskowałam o kartę parkingową raz w życiu, jak mi wspólnota mieszkaniowa domalowała kopertę na miejscu, które miałam wyznaczone do parkowania i bez karty ryzykowałabym mandat pod własnym blokiem. Jak mi się ten problem skończył, karta mi wygasła i nie wyrabiałam następnej, znów ku niezadowoleniu krewnych (bo mogłabym wtedy nie płacić za parkowanie nigdzie w Warszawie).

Ale Ty chyba sugerujesz: (1) że to jest młodzieńczy idealizm - postawa niedojrzała i w gruncie rzeczy głupia; (2) że państwo powinno zabrać uprawienia niektórym uprawnionym.  Skoro tak, to zabierze je ludziom, którzy zgodnie z filozofią z punktu pierwszego uważają, że słusznie i logicznie biorą dla siebie. Czyli sugerujesz, że państwo powinno popełnić coś, co według poszkodowanych byłoby złe, a oni powinni się zgodzić...?

> Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się...

Nie wiem skąd to cytujesz dokładnie, ale zwracam uwagę, że zgodnie z ministerialnym rozporządzeniem do stopnia znacznego zalicza się osoby, które spełniają przynajmniej jedną z trzech przesłanek: "niezdolność do pracy" ALBO "całkowitą zależność od otoczenia" rozumianą jako wymaganie stałej pomocy „w zakresie higieny osobistej karmienia lub w wykonywania czynności samoobsługowych, prowadzenia gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem” ALBO stała „konieczność udzielania [tej osobie] pomocy” w tych obszarach. Niekoniecznie wszystkie trzy przesłanki jednocześnie. To z Rozporządzenia z dnia 15.07.2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (klik) – paragraf 29, tak dokładnie.

W związku z tym stopień znaczy może np. dostać osoba, która nie jest w stanie mieszkać samodzielnie, czyli „potrzebuje stałej pomocy w prowadzeniu gospodarstwa domowego”. Już spełnia przesłanki, według tego standardu. Ta sama osoba może pewien zakres prac wykonywać w dzisiejszych czasach w pewnym sensie normalnie. Pracować zdalnie w pewnych zawodach albo w pracy biurowej na pewnych stanowiskach (albo np. odwrotnie, w pracy prostej pracy fizycznej, jeśli upośledzenie jest raczej umysłowe). Nie zawsze jest jej koniecznie potrzebna praca w Zakładzie Pracy Chronionej – i to zresztą zostało wpisane do ustawy o rehabilitacji społecznej ON (że dostosowane stanowisko pracy w „normalnej” firmie jest równoważne stanowisku w ZPCh. Dlatego jest zupełnie realne, że jakaś osoba ze stopniem znacznym jednocześnie normalnie pracuje – bo ma szczęście w nieszczęściu. I to jest paradoksalnie najtrwalsze zatrudnienie, jakie może mieć. Bo pracodawca ma zysk z niej, a nie tylko z papierka o niepełnosprawności. To właśnie jest najlepsza możliwa sytuacja, a nie ZPCh.

> Chciałabym wiedzieć, gdzie są te stanowiska pracy chronionej?

Problem z ZPCh jest taki, że prawdziwe miejsca "pracy chronionej" są często nieopłacalne. Są sytuacje, kiedy ktoś decyduje się założyć firmę nie nastawioną na zysk, a na dawanie zatrudnienia, ale nikt nie ma obowiązku tego robić. Dokładnie tak jak Ty nie masz obowiązku np. kupić droższego produktu dlatego, że był wyrobiony przez osoby niepełnosprawne albo zagrożone trwałym bezrobociem. Możesz równie dobrze kupić tańszy, robiony maszynowo. Jest sobie na przykład taka przetwórnia owoców, która zatrudnia ludzi na terenach o gigantycznym bezrobociu. Tyle, że jej dżemy są co najmniej dwa razy droższe niż znanych producentów z dużymi, zmechanizowanymi zakładami.

W związku z tym ZPCh dzielą się na uczciwe, które mają problemy z utrzymaniem klientów, oraz takie, które zatrudniają tzw. "sprawnych niepełnosprawnych", bo chcą pozostać konkurencyjne na rynku. Dokładnie ta sama logika, zgodnie z którą „idealizmem” jest nie branie więcej, niż się potrzebuje (nie maksymalizowanie własnego zysku) mówi, że „idealizmem” jest zakładanie firmy, której głównym celem nie jest zysk (po stronie przedsiębiorcy). Albo kupienie droższego produktu nie dlatego, że jest obiektywnie lepszy, a że jest produkowany mniej efektywnie (po stronie klienta). Cała idea "pracy chronionej" jest "idealistyczna".

Ten sam mechanizm działa również w instytucjach państwowych. O ile dobrze kojarzę, większość z nich ma po pierwsze obniżone wymagania dotyczące zatrudniania niepełnosprawnych, a po drugie nawet tych wymagań nie spełnia – łatwiej jest płacić przewidywalną karę na PFRON niż pracę, nawet w państwowym urzędzie, traktować jak rehabilitację, do której ON mają prawo. Z czym pewnie zgodziłaby się część petentów, gdyby obsługująca ich urzędniczka była widocznie niepełnosprawna i jednocześnie nieefektywna.

Nie można jednocześnie popierać dla samego siebie postawy "jak dają, to biorę: i wymagać, żeby ktoś inny w społeczeństwie nie dbał o własny zysk dla cudzego dobra (ponosił dodatkowe koszty, których ponosić nie musi).

Powiedział szef gangu najmując kolejnego zbira