Nie lubię nocą rozmyślać.

- Co ludzie ratują w pierwszej kolejności w jakimś nagłym przypadku?
Przy dużym, okrągłym stole przyjaciół, spotykających z okazji Sylwestra, pytanie to wywołało ożywioną dyskusję.
- Książeczkę czekową - powiedział jeden z panów.
- Cenne przedmioty, kosztowności - odpowiedziała jedna z pań.
- Dzieci! - zdecydowanie dodał ktoś inny. I wszyscy się zgodzili.
W przypadku nagłego kataklizmu wszyscy pomyśleliby najpierw o dzieciach.
W tejże chwili w kuchni z sykiem odskoczyła pokrywka garnka ciśnieniowego i chmura pary zalała jadalnię. W ciągu kilku sekund wszyscy uciekli wywracając krzesła i kieliszki. Za wyjątkiem dzieci, które wcześniej hołubione teraz zapomniane, bawiły się w mieszkaniu na podłodze.

     Koniec z nami, gdy karmimy się tylko własnymi słowami i zaczynamy wierzyć we własną gadaninę.

Bruno Ferrero

Cierpiała tak jak i wielu z nas, a mimo wszystko potrafiła okazywać innym serce. Jeżeli macie ochotę, to proszę poczytać.
http://kosciol.wiara.pl/doc/490457.Blogoslawiona-Aniela-Salawa-Sluzaca-Pana-Jezusa

Sposób mówienia rzeczy

Pewnego poranka, tak jak często się to zdarzało, kalif Harun al-Rashid, zawołał znanego wróżbitę i opowiedział mu następujący sen:
«Śniło mi się, że zęby wypadały mi jeden po drugim i nie było ich już zupełnie w moich ustach».
«Och, proszę pana, to bardzo niedobry znak. Wskazuje na to, że wszyscy z pana rodziny umrą przed panem i zostanie pan sam!», powiedział wróżbita.
Kalif rozwścieczył się do tego stopnia i nakazał wróżbicie, aby się już nigdy więcej u niego nie pokazywał. Opowiedział jednak swój sen innemu wróżbicie. Ten jednak powiedział mu:
«Och, mój panie, to bardzo dobry sen. Mówi on o tym, że będziesz miał bardzo długie życie i przeżyjesz całą swoją rodzinę, będziesz też o wiele od nich zdrowszy!».
Uradowany kalif odpowiedział mu:
«Cóż za piękny sen!» i za tak dobrą przepowiednię dał mu w nagrodę sto denarów. Dopiero potem zawołał swojego wezyra, nakazał mu odszukać pierwszego wróżbitę, i przeprosić go za to, że został wypędzony z zamku. A tak naprawdę, to pierwszy powiedział mu to samo co i drugi, tyle tylko, że w inny sposób.

Nawet najbardziej brutalną prawdę można powiedzieć w łagodny sposób. Grzeczność jest dowodem inteligencji serca.

Bruno Ferrero

Używającej kilku ników osobie wydaje się , że jest nierozpoznawalna, a to jest nieprawdą. Każdy ma swój styl pisania i prędzej czy później "wychodzi szydło z worka". Nie pomoże nawet pisanie z błędami ortograficznymi czy inne takie udziwnienia. Po co to wszystko?

Dziś nucę sobie.............. może ktoś to pamięta. Fajny tekst.

http://www.youtube.com/watch?v=TniEe4ay_0Y

Znów zmiana czasu.  Dobrze, że tym razem można dłużej pospać. Zastanawiam się tylko czy jest sens w tych zmianach. Dużo krajów już się z tego wycofało.

Kiedyś Wam pisałam o "smutnej pani", która całe ranki i wieczory puszcza głośną muzykę i tańczy na balkonie. Nie pomogły upomnienia i mandaty. Pani dalej gra, tylko że teraz nawet w nocy, a tańczy w negliżu. Wczoraj znów zapłaciła.

Już nie pierwszy raz przychodzi mi przyznać rację Walpozowi czyli Waldusiowi Niekiepskiemu w sprawie wątków rozrywek. Wygląda na to, że ON nie potrafią już rozmawiać, ale znakomicie potrafią powtarzać już setny raz nazwę miast , rzek czy ulic. Nawet potrafią cyfry wymienić i podzielić wyrazy na sylaby. Żeby choć kalambury lub anagramy, ale.............. ach szkoda słów. Jeszcze trochę i forum zniknie w gąszczu rozrywek dla przedszkolaków i to tych mniej kumatych.

O zagubionych psach bez obroży

     Student, kupiec i namiestnik zostali napadnięci przez zbójców podczas podróży przez pustynię. Ograbieni ze wszystkiego, długo się błąkali, zanim udzielił im pomocy pustelnik. Zaprowadził nieszczęśników do swojej chatki, a po nakarmieniu ich i opatrzeniu, rzekł:
- Jesteśmy tu z dala od świata. Niebawem przyjdzie zima, a moja chatynka, jak widzicie, jest maleńka. Każdy z was musi więc zbudować sobie jakieś schronienie, inaczej wszyscy możemy pomrzeć.
Trzej mężczyźni odparli chórem:
- Ale my chcemy jechać dalej w podróż!
- To niemożliwe - uciął krótko eremita. - Przełęcze są już zawalone śniegiem i dolina jest praktycznie nie do przejścia.
- Cóż ja pocznę bez moich książek? -jęknął student.
- Cóż ja pocznę bez moich interesów? - poskarżył się kupiec.
- Cóż ja pocznę bez moich poddanych? - zaprotestował namiestnik.
"A cóż ja mam począć z tymi trzema?" - pomyślał pustelnik.
Owi zaś trzej, choć z narzekaniem, zabrali się do pracy. Wybudowali trzy kamienne domki, ale dach kładli, kiedy już spadał pierwszy śnieg.
Zima była długa. Wydała się jednak dziwnie krótka, gdyż trzej mężczyźni, nie mając nic do roboty, odkrywali uroki bycia razem, wspólnych rozmów, rąbania drew, odgarniania śniegu i palenia fajki przy ogniu, kiedy to myślą błądzi się we wspomnieniach smutnych i radosnych.
Pustelnik patrzył na to, przebywał z nimi, czasami opowiadał o sprawach Bożych, a w owych trzech drżały serca. Powróciła wiosna. Trzej mężczyźni pragnęli szybko ruszać w drogę, ale odkładali podróż z dnia na dzień; najpierw chcieli pomóc eremicie w siewie, potem w strzyży owiec, a i niebo stało się niebieściuchne nad podziw...
Pewnego dnia pustelnik wezwał ich do siebie i tak im rzekł:
- Już nie słyszę, abyście mówili o książkach, interesach czy poddanych. Co się z wami dzieje?
A ci trzej spuścili głowy w milczeniu.
- To ja wam powiem, co wam jest. Przedtem mieliście swoich panów: rządziły wami właśnie książki, interesy, poddani. A teraz jesteście jak zagubione psy bez obroży - czujecie się wolni, ale dam głowę, że zostalibyście tutaj, idąc za głosem serca. Czy nie tak?
Tamci spojrzeli po sobie i przytaknęli.
- No więc, nie jest to możliwe i świetnie o tym wiecie. Wracajcie do swoich książek, interesów i poddanych. Tylko nie bądźcie już ich niewolnikami, jak dawniej. Bądźcie panami samych siebie. A kiedy naprawdę zapragniecie pana, który da wam całkowitą wolność - wspomnijcie na mnie i na mojego Pana...

Pier D'Aubrigy