O PEWNEJ STUDZIENCE.
Czy to bajka, czy nie bajka myślcie sobie jak tam chcecie.
Opowiem Wam o studzience, która była na świecie!

Pewna studzienka mała,
w lesie się schowała.
taką czarodziejską siłę miała,
że życzenia człowieka spełniała.

Pewnego dnia w samo południe
mieszkańcy wioski odwiedzili studnie.
Cała wieś, a była to wioska mała,
swe życzenia dla jednego oddała!
Bo jego pragnienie straszsnie trudne było
i od jednego życzenia by się nie spełniło.

Studzienka myśli, myśli w końcu powiedziała:
To niesłychane, by prawda to była
by w ludziach bezinteresowność zyła!

Przywołuje wodą szczęśliwego sąsiada
prosi niech życzenie tak wielkie wykłada

A więc studienko miła
chcę byś szybko spełniła/
By moja rodzina z zaświatów się zjawiła.

Studzienka wodą popluskała
a w jednej chwili żona z synem stała.
Ale pamiętaj szepce do niego:
że po płnocy niebędzie ani jednego.

Gdy północ wybiła
żona z synem już odchodziła.
Wtem wszyscy się do studni rzucili
wołali, by nie zabierała ich w tej chwili.

A studnia smutno wodą szumni, że po północy odejdą, bo umowa była
Wtedy wieś cała z kamieniami  na studzienkę się rzuciła!
W wodę kamienie rzucali i strasznie ją przeklinali.
Studzienka rodzinę zabrała,a przed kamieniami pod ziemię się schowała.
A na jej miejscu piękna łąka powstała, trawa się zazieleniła,
rzeczka w miejscu studzienki wybiła wieś za sobą zostawiła!

Tak sobie płyneła po górach, dolinach i wiele miast odwiedziła
Cicho szumiała, ziemię pieściła i swą historie wszystkim mówiła.

A zrozumieć ją można gdy na brzegu chwilę się posiedzi
i wsłucha się, słucha wody jej szumu i wypowiedzi

Morał z tej bajeczki zaraz Wam wyłoże:
by człowiek więcej nie brał niż drugi dać mu może!