I leci Lechu do swojej żony
słowami mamci  rozjuszony.
Zocha w łóżkeczku spokojnie leży
patrzy na mężą i oczom nie wierzy.
Włosy zmierzwione, dzikie oczy,
i piana z buzi mu się toczy.
Wystraszyła się nieboga.
Co mam zrobić, olaboga.
Szybko z łóżka  wyskoczyła
i w starej szafie się ukryła.
Mąż z kijem do szafy podchodzi
lanie ci babo nie nic zaszkodzi.
Zośka struchlała cichutko siedzi
może ratować przyjdą sąsiedzi.
Lecz nikt do tego się nie kwapi
tymczasem Lechu już ją łapie.
Ale gdy wpadła mu w ramiona
taka drżąca i wystraszona,
odeszły na nią wszelkie złości.
Ona stworzona jest do miłości.
Więc delikatnie  pocałował
co zbić mocno zaplanował.