>Ad.2b). Art. 10 i art. 12 ust. 1-4 Konkordatu pozostają w sprzeczności z art.25 ust.3, art. 32 ust. 1-2, art. 53 ust. 7 Konstytucji RP.

>Skoro stosunki pomiędzy Państwem a Kościołem Rzymskokatolickim kształtowane są na zasadzie autonomii i niezależności „każdego w swojej dziedzinie”, to tego rodzaju sformułowanie oznacza jedynie nową zasadę rozdziału Kościoła od Państwa. Wzajemna niezależność i autonomia oznacza iż zasady prawa kanonicznego nie mogą być przenoszone do prawa wewnętrznego RP i odwrotnie. W grę bowiem wchodzą tu dwa niezależne porządki prawne.

>Art. 12 Konkordatu wprowadzający obowiązek organizowania przez szkoły publiczne i przedszkola nauczania religii rzymskokatolickiej (a właściwie katechezy) w ramach planu zajęć narusza w sposób oczywisty zasadę autonomii i niezależności państwa i kościołów. Skoro Kościół Katolicki jest autonomiczny i niezależny, to Państwo nie powinny także interesować podręczniki, nauczyciele religii nie powinni wchodzić w skład rad pedagogicznych ani być opłacani z budżetu państwa; świadectwo szkoły publicznej nie powinno dokumentować okoliczności należącej do sfery autonomicznej Kościoła.

>Wnioskodawca jest przekonany, że zgodna z Konstytucją RP byłaby jedynie taka forma organizacji nauczania religii (katechezy) w szkołach publicznych i przedszkolach, w której Kościołowi umożliwiono by jedynie korzystanie z pomieszczeń szkolnych bez instytucjonalnego angażowania instytucji publicznych w organizację i dokumentowanie tej szczególnego rodzaju nauki. Takie jedynie rozwiązanie, gdzie pomieszczenia w szkołach, (przedszkolach) SA udostępniane bez obowiązku finansowania, organizowania, będzie zgodne zarówno z zasadą autonomii i niezależności, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego.

>Nie da się również ukryć, że istniejący obecnie faktyczny i utrwalony konkordatem stan prawny nie ma nic wspólnego z zasada równości z art. 25 ust. 1 i art. 32 ust. 1-2 Konstytucji RP.

>Żądanie przez organy administracyjne szkół publicznych zgłaszania deklaracji rodziców w sprawie nauczania religii narusza art. 53 ust. 7 Konstytucji RP.

>Ad. 2c).Art. 14 pkt. 4, art. 15 pkt.3 Konkordatu pozostają w sprzeczności z art. 32, i art.25 ust.3 Konstytucji RP.

>Wymienione przepisy wprowadzają obowiązek dotowania instytucji Kościoła Rzymskokatolickiego z budżetu państwa, co narusza zasadę równości wobec prawa, albowiem Kościół Katolicki uzyskuje nierówna z innymi Kościołami i związkami wyznaniowymi uprzywilejowana sytuację.

>W myśl tych przepisów placówki wychowawcze i oświatowe oraz szkoły wyższe prowadzone przez Kościół Katolicki uzyskują specjalny status prawny gwarantowany umowa międzynarodową.

>Nałożenie na Państwo obowiązku dotowania prowadzonych przez Kościół placówek wychowawczych i oświatowych oraz Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oznacza nałożenie na podatników ciężaru finansowania wyżej wymienionych instytucji wyznaniowych, co nadto narusza zasadę autonomii i niezależności z art. 25 ust. 3 Konstytucji RP.

>Takie zobowiązania i ciężary finansowe mogą być ewentualnie ustanawiane w drodze ustaw zwykłych. Ustanawianie ich w drodze umowy międzynarodowej, mającej w świetle art. 91 p. 2 Konstytucji wyższą moc prawna od mocy prawnej ustaw, narusza ewidentnie konstytucyjne zasady niezależności państwa i kościoła oraz prawo wszystkich obywateli do równego traktowania przez władze publiczne.

>Otóż duchowni katoliccy nie SĄ obowiązani przestrzegać prawa państwowego. Ustawa z 11 października 1991r o zmianie ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP( Dz.U. Nr. 107 poz. 459) usunęła z art. 1 tej ustawy sformułowanie stwierdzające, iż Kościół Katolicki działa w konstytucyjnych ramach ustrojowych RP. Kościół Katolicki w Polsce korzysta więc nie tylko z autonomii i niezależności organizacyjnej i funkcjonalnej w sprawach religii (art. 25 ust.3 Konstytucji), ale także w sprawach pozareligijnych nie jest obowiązany stosować się do prawa państwowego. Z tej zmiany art. 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Rzymskokatolickiego RP wynika logiczny wniosek, że funkcjonariusze kościelni są wyłączeni od podległości prawu polskiemu.Stąd pod znakiem zapytania staje np. możliwość żądania od duchownego przestrzegania kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nakazującego mu przekazanie urzędowi stanu cywilnego wniosku, potwierdzającego złożenie przez nupturientów oświadczenia woli o skutkach cywilnych zawarcia małżeństwa kanonicznego. Kościoły i związki wyznaniowe nierzymskokatolickie z tego przywileju, wyłączającego ich od obowiązku działania w konstytucyjnych ramach ustrojowych RP nie korzystają.\