> Jednak Kościół jako Instytucja nie rozlicza się z finansów,

Z tym też już, na szczęście, bywa różnie - i na poziomie parafii, i na poziomie diecezji. W Łodzi nie mieszkam, to się na ichniejszych zwyczajach nie znam.

> Są jakieś choćby modły za nie i jego cierpienie?

W sensie zorganizowanych uroczystości? Nic o tym nie wiem. Natomiast absolutnie każdy może (a) zamówić/odprawić mszę, (b) się modlić. I - znów z doświadczenia - nie zakładałabym, że nikt tego nie robi tylko dlatego, że nie wiesza się o tym ogłoszeń na www.onet.pl.

Finansowo problem jest taki, że w zasadzie nie wiem, czy w ogóle jest na co zbierać pieniądze - na medycynie się nie znam, odnoszę wrażenie, że położnik który ostatecznie poród przyjął raczej mówił o tym jak bardzie dziecko jest, kolokwialnie mówiąc, "zepsute", a nie czy to by się dało naprawić (coś można, nic nie można?). Ogólnie finansowanie (i prowadzenie) hospicjów przez katolików - w tym w habitach i sutannach - jak najbardziej się zdarza. Czy teraz bardziej, też mi trudno powiedzieć, bo każda parafia ma dowolność, a nie będę biegać po całej Warszawie, żeby to sprawdzać.

Moje ogólne zdanie jest takie, że - i to nie dotyczy tylko Kościoła - najważniejsze rzeczy nie dzieją się w dziennikach. Dookoła sprawy tego dziecka medialnie zrobiła się sensacja po obu stronach. Tyle, że z sensacji nic nie wynika ani dla dziecka, ani dla matki, a mogę postawić piwo, że za miesiąc prawie nikt nie będzie o nich mówił medialnie, bo minie nas x kolejnych cykli (i cyrków) medialnych.

>Są jakieś choćby modły za nie i jego cierpienie? <

Nie praktykujesz więc nie wiesz, że w Kościele modli się zarówno za nienarodzone jak i za narodzone, za zdrowe i chore, za matki , za ojców, za skrzywdzonych i krzywdzących........ w Kościele modlimy się również za tych co nie wierzą.

Nie drwij. Spytałam poważnie.

>A po co stwarzanie tych sytuacji?

By zrozumieć mój pogląd w tym zagadnieniu, trzeba by założyć (naturalnie to mój pogląd), iż każda istota pochodzi od „Żródła, Największej Inteligencji”. Mówiąc „każda” mam na myśli i świat fizyczny i świat duchowy. Ja w ten sposób rozumuję „dzieło” stwarzania. „Źródło” (określenie sprecyzowane dla lepszego zrozumienia), stwarza istoty pochodzące ze „Źrodła”. Zatem owe istoty są również ideałem, jak samo „Źródło”.
W moim rozumowaniu, „stwarzanie istot” (nie jestem pewien, czy to jest odpowiednie określenie), dla „Źródła” jest „sposobem” doświadczania własnej idealności, doskonałości. „Stworzone” istoty stają się „narzędziem, sposobem, pomocą”, (szukam odpowiedniej nazwy) w „procesie” doświadczania idealności „Źródła”.
Same istoty w świecie duchowym i fizycznym „przejmują” owe zadanie doświadczania ideału „Źródła”. Choć z drugiej strony, trudno też powiedzieć, iż „przejmują”, gdyż skoro „pochodzą, są częścią Źródła”, to należałoby traktować „przejęcie zadania” za „kontynuację zadania Źródła”.

> Jak pogodzić to, że każdy (kazda dusza w Twoim ujęciu?) w takim razie stwarza takie sytuacje,

Moim zdaniem, każda „istota, dusza”, będąc w świecie duchowym „rozwija się”. Każda ma własną drogę. By „rozwijać się”, dążąc do doświadczania własnego idealności, sama wybiera sobie „sytuację, miejsce, kim ma być, okoliczności”. Wszystko po to, by „doświadczać, odczuwać, pojąć” (szukam określenia) swoją idealność. To nazywam „rozwojem”.

> że tak często następują konflikty.

To trudno zrozumieć. Lecz (w moim pojęciu) nie ma konfliktów. Wszystko jest „stworzoną sytuacją indywidualnej „istoty, duszy” ku „jej” „doświadczaniu, odczuwaniu, dostrzeżeniu” własnej idealności. Każda wybiera inną „sytuację”, gdyż każda jest w innym punkcie własnego „rozwoju”. To właśnie (moim zdaniem), jest przyczyna owych „konfliktów”, ale to my ludzie tak to postrzegamy – jako konflikt. Myślę, że w świecie fizycznym, istoty w ciałach fizycznych ludzi „nie pamiętają”, iż są idealne. To tak, jakby wiedza w świecie duchowym, blokowana jest po przejściu do świata fizycznego.

>W reinkarnację wierzysz? Znowu to ona właśnie by wyjaśniała wszelkie 'zbiegi okoliczności'.

(W moim rozumowaniu) „reinkarnacja” jest „ciągiem” bytu istoty tu na Ziemi w świecie fizycznym w ciele fizycznym. Myślę, że w „drodze do doskonałości”, istoty kontynuują swoją drogę. Stąd określenie „życie po życiu”. To samo tyczy się z określeniem „karma”. „Karma” to ciąg „sytuacji” gdzie „istota, dusza” (jakby to określić), „ma coś do załatwienia” – czego nie „załatwiła” w poprzednim życiu. Innymi słowy (tak myślę), każda istota wraca do sytuacji, do której jest przywiązana.

>W religii chrześcijańskiej wciąż tworzy się nowe dusze, a po zejściu jest zaszeregowanie typu niebo, piekło,

(w moim rozumieniu), nie można „tworzyć nowych dusz”. Nie ma takiej możliwości, gdyż one istnieją, są, były i będą. Kwestia (w pojęciu chrześcijanizmu) jest mylona z porodem i śmiercią. Lecz to ma ścisłe powiązanie ze światem duchowym. Świat fizyczny, to i wszystko w nim jest fizyczne. Natomiast poród (nowy Człowiek), jest ściśle połączony ze światem duchowym. Innymi słowy (w moim rozumieniu), jest ścisłe powiązanie pojawienia się „istoty, duszy” „przejścia ze świata duchowego do świata fizycznego z porodem u ludzi tu na Ziemi w świecie fizycznym. To ta sama chwila.
(w moim rozumieniu), istnienie pojęć takich, jak: „piekło, niebo, czyściec” , to pojęcia czysto religijne, stworzone i będące elementem jej doktryny.

> czyściec, bez możliwości poprawki z życia. Reinkarnacja zakłada powroty aż do skutku.

„Czyściec” to następny z elementów doktryny religijnej. Lub raczej inne określenie „karmy”. Tu nie chodzi o żadną „poprawę”. Tak myślę. Gdyż to jest określenie ludzi w świecie fizycznym. Każda istota ma własną drogę do ideału. To „powrót” do stanu, w którym istota jest. Tyle, że na odcinku własnego bytu, (poród, życie, śmierć), tu w świecie fizycznym, istota wciąż się „rozwija”, wciąż „powraca” do ideału. Lecz nie w sensie „nauki” a w sensie „przypomnienia” sobie, iż jest ideałem.
Naturalnie to moje rozumienie, i nie twierdzę, że mój pogląd jest jeden i jedyny, ale jest mój.

Napisałam wyraźnie

> Z jednej strony i tak się tej nazwy powszechnie używa, więc dlaczego nie w podręczniku.

Przeczytaj jeszcze raz post. Tylko tu chodzi o to, ze środowiska prawicowe mają znowu powód do wielkiej wojny.
Odwrócę pytanie: I co z tego, jeśli nie będzie nazwy świąt w państwowym świeckim elementarzu, jeśli będzie w podręczniku do religii?